Για άλλη μια φορά δεν μετάνιωσα που άργησα τόσο πολύ να δω μια από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της περσινής χρονιάς. Πέτυχα ακριβώς τη στιγμή που είχα διάθεση να τη δω, δεν διάβασα τίποτα γι' αυτή τόσο καιρό, και ξεκίνησα όσο πιο πολύ μπορούσα αμερόληπτα την προβολή. Αφού τελείωσε υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα περιοριστώ σε μια μόνο σχετική αναφορά στον Almodovar, οπότε ας θεωρήσουμε ότι μόλις το έκανα, γιατί αν αρχίσω τις επιρροές και τις συγκρίσεις δεν θα τελειώσω ποτέ.
Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της ταινίας, είναι ότι από την αρχή σου παρουσιάζεται πλήρης στις τεχνικές που ξεδιπλώνεται, και γνωρίζεις από την πρώτη στιγμή τι θα σου αρέσει και τι όχι μέχρι το τέλος. Από τις αφηγηματικές μεθόδους του voice over και του στυλ φωτορομάντζο, μέχρι την ηθογραφία των χαρακτήρων, όλα παραμένουν απαράλλακτα, και κλείνουν την ιστορία εκεί που την άρχισαν, για να την ταυτίσουν ειρωνικά (και έξυπνα) με την άσκοπη διεθνή αναζήτηση του Woody Allen (όσο αυτό μπορεί να συμβαίνει με τον αινιγματικό σκηνοθέτη). Η περιπέτεια της Vicky και της Cristina, αποτελεί μάλλον ένα τουριστικό ημερολόγιο που καταγράφει το πόσο εξωτικά και τρελά ζουν οι Ισπανοί. Δυστυχώς βέβαια για το ευρωπαϊκό κοινό τα κλισέ είναι οφθαλμοφανή, ενώ οι Αμερικανοί δεν ξέρω πόσο θα ζηλέψουν που ο Allen κάνει διακοπές μακρυά τους.
Φυσικά, όταν ξεφορτώνεσαι τις καλλιτεχνικές προσδοκίες σου που έχεις μάθει να έχεις από τον σκηνοθέτη, έρχεσαι αντιμέτωπος με μία -τουλάχιστον- ευχάριστη παραγωγή. Η Βαρκελώνη αν και δρα παρασκηνιακά στα κάδρα, πολλές φορές κλέβει άνετα την παράσταση. Εκεί βέβαια δρουν τα εγκλωβιστικά πλάνα και το καταιγιστικό καστ, για να σου τραβήξουν την προσοχή περισσότερο στους ίδιους και τη μεθυστική (ή καλύτερα μεθυσμένη;) αντίληψή τους για τη ζωή, και παρά στη γη που φαίνεται να τους κρατάει μαγευτικά δέσμιους της. Οι σχέσεις και οι "συμπλοκές" δυστυχώς δεν ξεφεύγουν από στερεότυπες καλλιτεχνικές και κοινωνικές αντιλήψεις, αλλά τουλάχιστον συμβολικά αναδεικνύουν τη σημασία των απωθημένων και την ανάγκη που έχει ο καταπιεσμένος να ξεχαστεί για λίγο στην αμαρτία και την ακαταμάχητη γοητεία της.
Παραδόξως όμως, και παρά τα αρνητικά που τόσο εξόφθαλμα μας δίνονται από την αρχή, "Οι διακοπές του Woody Allen στη Βαρκελώνη" έχουν κάτι εθιστικό. Κάτι οι σαγηνευτικά παθιασμένοι πρωταγωνιστές, κάτι η ανάλαφρη κινηματογράφηση και τα ζεστά φίλτρα της κάμερας, κάτι η απλοϊκή παρουσίαση των πιο σημαντικών προβλημάτων της ερωτικής καθημερινότητας, και η διάρκεια των 90 λεπτών κυλά ευχάριστα χωρίς να το καταλάβεις. Σαν το ανέμελο παιδικό παιχνίδι που θα θυμάσαι ευχάριστα παρά τις φορές που έπεσες κι έσκισες τα γόνατά σου.(Μήπως τελικά μας την έφερε πάλι ο Allen;)
ΥΓ 1. Η Penélope Cruz ξεπερνά κατά πολύ την ταινία. Σοφά ο σκηνοθέτης της χάρισε τόσο λίγο χρόνο, αλλιώς θα είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον και την προσοχή, κι η ξανθιά μούσα του μάλλον θα έμενε παραπονεμένη. Προσωπικά το "Maria Elena Barcelona" ποσώς θα με χάλαγε...
ΥΓ 2. Και μιλώντας για παράπονο η μοναδική χαμένη είναι μάλλον η Rebecca Hall, που αν και καταλαμβάνει το 1/3 του τίτλου και του πρωταγωνιστικού καστ, χάνεται στο promotion των ηχηρών ονομάτων και των παθιασμένων περιπτύξεων τους.
ΥΓ 3. Το soundtrack είναι πανέμορφο, αλλά το ταύτισμα του ακούσματός του με το voice over έκανε την υπόλοιπη ταινία να μοιάζει πολύ άσχημα μουσικά γυμνή.
ΥΓ 4. Ανοίγω γκρουπ με τίτλο "Ήξερα τον Bardem και πριν το ανεκδιήγητο κούρεμα που του φόρεσαν οι Coen" και περιμένω να δω ποιος μοιράζεται μαζί μου το μακροχρόνιο θαυμασμό για τον Ισπανό Ηθοποιό.
ΥΓ 5. Δεν χορταίνω να βλέπω την Patricia Clarkson σε τέτοιους ρόλους!
Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της ταινίας, είναι ότι από την αρχή σου παρουσιάζεται πλήρης στις τεχνικές που ξεδιπλώνεται, και γνωρίζεις από την πρώτη στιγμή τι θα σου αρέσει και τι όχι μέχρι το τέλος. Από τις αφηγηματικές μεθόδους του voice over και του στυλ φωτορομάντζο, μέχρι την ηθογραφία των χαρακτήρων, όλα παραμένουν απαράλλακτα, και κλείνουν την ιστορία εκεί που την άρχισαν, για να την ταυτίσουν ειρωνικά (και έξυπνα) με την άσκοπη διεθνή αναζήτηση του Woody Allen (όσο αυτό μπορεί να συμβαίνει με τον αινιγματικό σκηνοθέτη). Η περιπέτεια της Vicky και της Cristina, αποτελεί μάλλον ένα τουριστικό ημερολόγιο που καταγράφει το πόσο εξωτικά και τρελά ζουν οι Ισπανοί. Δυστυχώς βέβαια για το ευρωπαϊκό κοινό τα κλισέ είναι οφθαλμοφανή, ενώ οι Αμερικανοί δεν ξέρω πόσο θα ζηλέψουν που ο Allen κάνει διακοπές μακρυά τους.
Φυσικά, όταν ξεφορτώνεσαι τις καλλιτεχνικές προσδοκίες σου που έχεις μάθει να έχεις από τον σκηνοθέτη, έρχεσαι αντιμέτωπος με μία -τουλάχιστον- ευχάριστη παραγωγή. Η Βαρκελώνη αν και δρα παρασκηνιακά στα κάδρα, πολλές φορές κλέβει άνετα την παράσταση. Εκεί βέβαια δρουν τα εγκλωβιστικά πλάνα και το καταιγιστικό καστ, για να σου τραβήξουν την προσοχή περισσότερο στους ίδιους και τη μεθυστική (ή καλύτερα μεθυσμένη;) αντίληψή τους για τη ζωή, και παρά στη γη που φαίνεται να τους κρατάει μαγευτικά δέσμιους της. Οι σχέσεις και οι "συμπλοκές" δυστυχώς δεν ξεφεύγουν από στερεότυπες καλλιτεχνικές και κοινωνικές αντιλήψεις, αλλά τουλάχιστον συμβολικά αναδεικνύουν τη σημασία των απωθημένων και την ανάγκη που έχει ο καταπιεσμένος να ξεχαστεί για λίγο στην αμαρτία και την ακαταμάχητη γοητεία της.
Παραδόξως όμως, και παρά τα αρνητικά που τόσο εξόφθαλμα μας δίνονται από την αρχή, "Οι διακοπές του Woody Allen στη Βαρκελώνη" έχουν κάτι εθιστικό. Κάτι οι σαγηνευτικά παθιασμένοι πρωταγωνιστές, κάτι η ανάλαφρη κινηματογράφηση και τα ζεστά φίλτρα της κάμερας, κάτι η απλοϊκή παρουσίαση των πιο σημαντικών προβλημάτων της ερωτικής καθημερινότητας, και η διάρκεια των 90 λεπτών κυλά ευχάριστα χωρίς να το καταλάβεις. Σαν το ανέμελο παιδικό παιχνίδι που θα θυμάσαι ευχάριστα παρά τις φορές που έπεσες κι έσκισες τα γόνατά σου.(Μήπως τελικά μας την έφερε πάλι ο Allen;)
ΥΓ 1. Η Penélope Cruz ξεπερνά κατά πολύ την ταινία. Σοφά ο σκηνοθέτης της χάρισε τόσο λίγο χρόνο, αλλιώς θα είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον και την προσοχή, κι η ξανθιά μούσα του μάλλον θα έμενε παραπονεμένη. Προσωπικά το "Maria Elena Barcelona" ποσώς θα με χάλαγε...
ΥΓ 2. Και μιλώντας για παράπονο η μοναδική χαμένη είναι μάλλον η Rebecca Hall, που αν και καταλαμβάνει το 1/3 του τίτλου και του πρωταγωνιστικού καστ, χάνεται στο promotion των ηχηρών ονομάτων και των παθιασμένων περιπτύξεων τους.
ΥΓ 3. Το soundtrack είναι πανέμορφο, αλλά το ταύτισμα του ακούσματός του με το voice over έκανε την υπόλοιπη ταινία να μοιάζει πολύ άσχημα μουσικά γυμνή.
ΥΓ 4. Ανοίγω γκρουπ με τίτλο "Ήξερα τον Bardem και πριν το ανεκδιήγητο κούρεμα που του φόρεσαν οι Coen" και περιμένω να δω ποιος μοιράζεται μαζί μου το μακροχρόνιο θαυμασμό για τον Ισπανό Ηθοποιό.
ΥΓ 5. Δεν χορταίνω να βλέπω την Patricia Clarkson σε τέτοιους ρόλους!
9 comments:
Νομίζω πως είσαι άδικος, αν καταλαβαίνω καλά, που προσάπτεις μια επιδερμικότητα στο Vicky Cristina και τον Allen. Νομίζω ότι μόνο συμβολική δεν είναι η ενασχόληση του με κλισέ και και στερεότυπα.
Ενώ σε αυτή την έντονη τουριστική απόχρωση, με αποκορύφωμα τη μουσική και τις καρτ ποστάλ εικόνες, είδα μια αιχμηρή ειρωνεία για τον τρόπο που βλέπουν οι αμερικάνοι(δυο αμερικανίδες είναι οι πρωταγωνίστριες) την Ευρώπη. Μια Ευρώπη, και μια κουλτούρα που έχει φροντίσει να αναπτύξει στα πρόσωπα των Bardem και της Penelope. Άλλωστε ο καυτηριασμός στον μέσο άνθρωπο είναι δεδομένος, και υλοποιείται με επίκεντρο τον Dugg...
Και από εμένα θα ακούσεις ότι είσαι άδικος αλλά για άλλο λόγο. Γιατί τελικά λες ότι έχει κάτι εθιστικό και σου αφήνει γεύση σαν παιδικό παιχνίδι που θυμάσαι ευχάριστα. Σόρυ αλλά αυτό που είδα το λέω αδιάφορο και όχι ευχάριστο.
Κατά τα άλλα συμφωνώ για τα κλισέ και σε αυτά που συζητάτε πιο πάνω με τον Kioy θεωρώ ότι είναι τόσο τραβηγμένα που μάλλον σαρκάζεται τους ευρωπαίους πως νομίζουν ότι ζουν ανέμελα παρά τους αμερικάνους. Δηλαδή από τη μία ο Μπαρδέμ, ο κουλτουριάρης, που ζωγραφίζει με ανοιχτό πουκάμισο και τσιγάρο στο στόμα και είναι σούπερ γαμίκος και από την άλλη ο φλωρούμπας, το αμερικανάκι, "ο μέσος άνθρωπος"; Έλεος!
Η πρώτη φορά που είδα τον Μπαρδέμ πρέπει να ήταν στην Καυτή Σάρκα πριν 10 χρόνια περίπου. Αναμφίβολα καλός ηθοποιός αλλά δύσκολα θα έφανα μέχρι το θαυμασμό.
Καλή χρονιά!
εμένα πάντως ο Βardem μου άρεσε και στους Coen...
το φάγατε το παιδι... επειδή κουρεύτηκε με το μπόλ;
Μπαίνω κατ'ευθείαν στο ψητό!
1ον:ενώ είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου,να μην κάνω το σφάλμα(ξανά),να δω ταινία του woody allen,μπήκα στο τριπάκι να του δώσω μία ακόμη ευκαιρία,μήπως καταφέρει να με κερδίσει έστω και λίγο,και να με αποτρέψει να θέλω να χτυπήσω την κεφάλα μου στον τοίχο,στο τέλος της.
Το αποτέλεσμα μπορώ να το θεωρήσω θετικό,καθώς μπορώ να πω,πως την είδα σχετικά ευχάριστα και για πρώτη φόρα,ορισμένα(ελάχιστα βέβαια)σημεία και στοιχεία της,με άγγιξαν.
2ον:Συμφωνώ απόλυτα με όλα τα υστερόγραφα σου(εκτός του τελευταίου).Αν και δεν πολυσυμπαθώ την penelope,πρέπει να παραδεχτώ,πως αν δεν προσέφερε την εξαιρετική της ερμηνεία στην ταινία,τότε σίγουρα χαμένος θα ήταν ο woody.
3ον:Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η vicky,περνάει τόσο πολύ στο "ντούκου",ως προς τη "διαφήμιση" της ταινίας,καθώς για μενα καταλαμβάνει μεγαλύτερο ρόλο από τη scarlett(τι ρωτάω κι εγώ,έπειτα από τόσες συνεργασίες της τελευταίας με το συγκεκριμένο σκηνοθέτη...)
Συμπέρασμα:Οκ,καλούλα ήταν,ξέφευγε λίγο ,από τις προηγούμενες ταινίες του,δε συμφωνώ με το κεντρικό μήνυμα που προσπαθούσε να περάσει(σε μένα τουλάχιστον)σχετικά με τον έρωτα των λατίνων και μη.Με ψιλοενόχλησε και ο "φθηνός" τρόπος της "φωνής από πάνω",και για ακόμη μία φορά στο τέλος ταινίας του woody,είπα "Ε και;"
Υ.Γ. Θεωρώ λίγο...άδικο,να γίνεται λόγος περι αδικίας όσων αφορά στις απόψεις κάποιου για μία ταινία.Ο καθένας έχει τη γνώμη του.Αλίμονο αν άρεσε σε όλους,ή όχι,μία ταινία.
Να απολογηθώ; προφανώς το δικό μου είσαι άδικος το έγραψα αστειευόμενος αλλά θα δικαιολογήσω και τον kioy, νομίζω είναι μία έκφραση που χρησιμοποιείται σε τέτοιες συζητήσεις χωρίς να δηλώνει ότι έχει υπάρξει κάποια πραγματική αδικία.
Τέλος για το θέμα Vicky Chistina Maria Elena και τη διαφήμιση της ταινίας θα αναφέρω μόνο ότι στην Ελλάδα η ταινία έκανε 250 χιλιάδες εισητήρια. Πείτε μου εσείς πόσα από αυτά ήταν για τη "νέα ταινία του Γούντυ" και πόσα για "την ταινία που κάνει τρίο η Σκάρλετ με την ισπανίδα και φιλιούνται". Ή μήπως είναι τυχαίο ότι η σκηνή συμπεριλαμβανόταν και στο τέιλερ; αλλά τα έχω πει τόσες φορές για αυη την ταινια που καταντάω κουραστικός...
Παιδιά συγνώμη αν η φράση 'άδικος" εκλήφθηκε σαν χαρακτρισμός. Σε καμία περιπτωση δεν θα ήθελα να αποδώσω κάτι τέτοιο, ειδικά σε ένα τόσο άρτια τεκμηριωμένο κείμενο. Απλά αυτό που μάλλον ηθελά να πω, πως η γενική εικόνα της ταινίας μου φάνηκε κάπως αυστηρή...
Σε ένα ούτως ή άλλως τεκμηριωμένο και ολοκλρωμένο κείμενο...
τελικά αυτή η ταινία σήκωσε θύελλα συζητήσεων σ' όποιο blog κι αν ανέβηκε.καλά λέω εγώ ο Woody μας "παίζει" όλους!
Απαντώ βιαστικά και κοφτά μιας κ η ώρα μου είναι 3.30 το βράδυ κι έχω πρωινό ξύπνημα. Μην παρεξηγηθώ...
@kioy 1
"προσάπτεις μια επιδερμικότητα" , "μόνο συμβολική δεν είναι " κάπου εδώ με έχασες.τελικά πόσα επίπεδα ανάγνωσης έχει η ταινία;όσο για τον dugg τον βρήκα περισσότερο δικαιολογία "μέσου ανθρώπου" σε σχέση με τους βολικά παρουσιασμένους υπόλοιπους.
@zamuc 1
το αδιάφορο για μένα δεν ταυτίζεται με το βαρετό.πιο πολύ χρησιμοποίησα το ευχάριστο, για να δείξω ότι η ώρα κύλησε γρήγορα και στο τέλος δεν μετάνιωσα την επιλογή μου να τη δω, ασχέτως με το πόσο μου άρεσε ή όχι
@unknown evening star
όαση το σχόλιό σου, ακόμα γελάω!
@armia
νομίζω συμφωνούμε σε γενικές γραμμές.
ΥΓ. μάλλον είμαι ο μόνος που κατάλαβε το καυστικό σχόλιο περί αδικίας όπως το θέτεις
@zamuc 2
νομίζω κι η armia αστειευόμενη το είπε (τουλάχιστον από τον τρόπο που η ίδια χρησιμοποιεί τη λέξη), αλλά κακά τα ψέμματα κι οι δύο οι διαφωνούντες με πνίξατε στο άδικο :)
@kioy 2
ισχύει το παραπάνω. Πάντως για να απαντήσω για την αυστηρή εικόνα, νομίζω ότι το κείμενό μου αποτελεί μια μέτρια προσέγγιση σε σχέση με τις ακραίες κριτικές που πετυχαίνω παντού για αριστούργημα ή απόλυτη πατάτα!
ο δεκάλογος του Vicky Cristina Barcelona:
1) Βαθύτατα φιλοσοφημένη ταινία (αυτό έλειπε!) με ατάκες που περνούν εύκολα απαρατήρητες.
(Υποβόσκουσα ωδή στη ζωή και στην ελευθερία)
2) Τεχνικά άψογη (φωτισμός, χρώματα κτλ.)
3) Καλλιτεχνικά ευαίσθητη (κλίμα, μουσική)
4) Cruz σε απρόσμενα high-class ξεσπάσματα
5) Bardem? Ποιος Bardem? Juan Antonio δε λέγεται ο άνθρωπος.
6) Johansson/Hall οι μόνες ατέλειες τις ταινίας (χωρίς να σημαίνει ότι ήταν κακές)
7) Εξαιρετική ιδέα τα ολιγόλεπτα ισπανικά παραληρήμτα... (βλ. 3)
8) Ο woody Allen κρύβεται έξυπνα σε όλους σχεδόν τους ρόλους.
9) "A poet should never pollute his words by any other languages" (το 'σταξε πάλι...)
10) Πότε βγαίνει το season 1 του V-C-B? :-)
@ duncan
συμφωνούμε στην ύπαρξη όλων των στοιχείων που ανέφερες, απλώς είναι ο συνδυασμός τους και η παρουσίασή τους που με αποτρέπουν από το να την χαρακτηρίσω αριστούργημα, αλλά επαρκούν για τις θετικές εντυπώσεις όπως τις περιέγραψα στο αρχικό κείμενο.
-θα μας τρελάνεις εσύ, το 'χω πει!-
Post a Comment