Το Wrestler δεν παλεύεται με τίποτα!Δεν ξέρω αν υπερισχύει η απογοήτευσή μου για το αθεράπευτα κλισέ σενάριο που χάλασε μια ιστορία που θα μπορούσε να είχε κάποια προοπτική, ή ο θυμός μου που ένας από τους αγαπημένους μου δημιουργούς, ο Arronovsky, αποφάσισε να ασχοληθεί με το εν λόγω project, εξ αρχής! Ομολογώ ότι από την αρχή κι εγώ απέρριψα την ιδέα και το ρόλο του Rourke, αλλά ευχόμουν ο σκηνοθέτης να κάνει κάτι μαγικό και να μου ανατρέψει κάθε αρνητική προκατάληψη.
Απ' ότι φαίνεται όμως, ο Arronovsky μάλλον εξάντλησε τη φαντασία και τις μαγικές του δυνάμεις στο Fountain, κι είχε το θάρρος να κάνει μια ταινία εντελώς διαφορετική απ' ό,τι μας είχε συνηθίσει, αλλά δυστυχώς για εκείνον (και για εμάς), μια ταινία που έχουμε χιλιοδεί. Αναγνωρίζω στο σενάριο μια όμορφη παράλληλη σύνδεση της ζωής του πυγμάχου με αυτήν της στρίπερ, και τη συνειδητοποίηση ότι όταν ανήκεις σε ένα τέτοιο κόσμο καταραμένο να σε ξεπερνά εύκολα, έχεις δύο επιλογές. Είτε θα αποφασίσεις να βγεις από τη φούσκα προστασίας σου και θα αντιμετωπίσεις την πραγματική ζωή με όλες τις δυσκολίες που αυτή συνεπάγεται, είτε θα μείνεις κλεισμένος στο δικό σου κόσμο και θα αφήσεις τις δυσκολίες στις οποίες έχεις συνηθίσει, να σε καταστρέψουν μαζί τους.
Κι αυτό το "φιλοσόφημα" θα ήταν αρκετό αν υπήρχε ένα σύνολο από ερμηνείες που θα αντιστάθμιζε τουλάχιστον το ενδιαφέρον της σχετικά αδιάφορης πλοκής. Ο πολυσυζητημένος Rourke, μάλλον ακούγεται τόσο επειδή για να υποδυθεί το ρόλο αυτό χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες, αλλά όσο κι αν η τέχνη μιμείται τη ζωή του, οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι έχει μάλλον εύκολη δουλειά και μία καλή αλλά με τίποτα συγκλονιστική ερμηνεία. Στα ίδια πλαίσια κινείται και η Marisa Tomei, η οποία όμως βρίσκεται σε πολύ πλεονεκτική θέση, μιας και με το πρόβλημά της θα μπορούσαν να ταυτιστούν περισσότεροι (ή περισσότερΕΣ). Η Evan Rachel Wood από την άλλη μάλλον προσπαθεί πολύ, αλλά το σενάριο κι η ηλικία της δεν τη στηρίζουν κατάλληλα.
Δεν θα ήμουν τόσο αυστηρός με την ταινία, αν είχαμε να κάνουμε με διαφορετικά πρόσωπα, αλλά ως έχει τη βρίσκω απογοητευτική. Αν βέβαια στη βιβλιοθήκη σου στέκει περίτρανα η συλλεκτική κασσεττίνα του Rocky Balboa, τότε μάλλον ανήκεις στη μοναδική κατηγορία του κοινού που θα μπορούσε να ευχαριστηθεί, να διασκεδάσει και να συγκινηθεί αυθεντικά από το The Wrestler.
ΥΓ 1. Συγχαρητήρια σε όποιον σχεδίασε την αφίσα. Από τις καλύτερες της χρονιάς. Αν και με τέτοιο πρόσωπο η ιδέα να ρίξει το Mickey Rourke στη σκιά ήταν μάλλον αναγκαία επιλογή.
ΥΓ 2. Μετά από αυτό, τα listings για The Fighter (2009) και RoboCop (2010) στη φιλμογραφία του Arronovsky, με αφήνουν τρομοκρατημένο!!!
Απ' ότι φαίνεται όμως, ο Arronovsky μάλλον εξάντλησε τη φαντασία και τις μαγικές του δυνάμεις στο Fountain, κι είχε το θάρρος να κάνει μια ταινία εντελώς διαφορετική απ' ό,τι μας είχε συνηθίσει, αλλά δυστυχώς για εκείνον (και για εμάς), μια ταινία που έχουμε χιλιοδεί. Αναγνωρίζω στο σενάριο μια όμορφη παράλληλη σύνδεση της ζωής του πυγμάχου με αυτήν της στρίπερ, και τη συνειδητοποίηση ότι όταν ανήκεις σε ένα τέτοιο κόσμο καταραμένο να σε ξεπερνά εύκολα, έχεις δύο επιλογές. Είτε θα αποφασίσεις να βγεις από τη φούσκα προστασίας σου και θα αντιμετωπίσεις την πραγματική ζωή με όλες τις δυσκολίες που αυτή συνεπάγεται, είτε θα μείνεις κλεισμένος στο δικό σου κόσμο και θα αφήσεις τις δυσκολίες στις οποίες έχεις συνηθίσει, να σε καταστρέψουν μαζί τους.
Κι αυτό το "φιλοσόφημα" θα ήταν αρκετό αν υπήρχε ένα σύνολο από ερμηνείες που θα αντιστάθμιζε τουλάχιστον το ενδιαφέρον της σχετικά αδιάφορης πλοκής. Ο πολυσυζητημένος Rourke, μάλλον ακούγεται τόσο επειδή για να υποδυθεί το ρόλο αυτό χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες, αλλά όσο κι αν η τέχνη μιμείται τη ζωή του, οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι έχει μάλλον εύκολη δουλειά και μία καλή αλλά με τίποτα συγκλονιστική ερμηνεία. Στα ίδια πλαίσια κινείται και η Marisa Tomei, η οποία όμως βρίσκεται σε πολύ πλεονεκτική θέση, μιας και με το πρόβλημά της θα μπορούσαν να ταυτιστούν περισσότεροι (ή περισσότερΕΣ). Η Evan Rachel Wood από την άλλη μάλλον προσπαθεί πολύ, αλλά το σενάριο κι η ηλικία της δεν τη στηρίζουν κατάλληλα.
Δεν θα ήμουν τόσο αυστηρός με την ταινία, αν είχαμε να κάνουμε με διαφορετικά πρόσωπα, αλλά ως έχει τη βρίσκω απογοητευτική. Αν βέβαια στη βιβλιοθήκη σου στέκει περίτρανα η συλλεκτική κασσεττίνα του Rocky Balboa, τότε μάλλον ανήκεις στη μοναδική κατηγορία του κοινού που θα μπορούσε να ευχαριστηθεί, να διασκεδάσει και να συγκινηθεί αυθεντικά από το The Wrestler.
ΥΓ 1. Συγχαρητήρια σε όποιον σχεδίασε την αφίσα. Από τις καλύτερες της χρονιάς. Αν και με τέτοιο πρόσωπο η ιδέα να ρίξει το Mickey Rourke στη σκιά ήταν μάλλον αναγκαία επιλογή.
ΥΓ 2. Μετά από αυτό, τα listings για The Fighter (2009) και RoboCop (2010) στη φιλμογραφία του Arronovsky, με αφήνουν τρομοκρατημένο!!!
12 comments:
Όχι απλά αυστηρός (χωρίς λόγο) αλλά τελείως λάθος όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο είδες την ταινία, σε σημείο να απορώ αν τελικά την είδες. Σίγουρα πρόσεξες την ερμηνία του Rourke αλλά μάλλον σου ξέφυγε λίγο στο τέλος όταν βρισκόταν πάνω στα σχοινιά, ίσως γιατί όπως λες σε απογοήτευσε, οπότε μάλλον δεν έδινες και πολύ σημασία(ή ευκαιρία). Και φυσικά, αφού γράφεις ότι είσαι φαν του Arronovsky, πως και δεν διέκρινες το προσωπικό του στίγμα σε ΚΑΘΕ πλάνο της ταινίας?
Από την αρχή μέχρι το τέλος δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις από την ένταση κάτι που συμβαίνει και στο δεύτερο μισό του requiem (αλλά αυτό είναί μια άλλη ιστορία). Ασφυχτική όπως ανέφερε πολύ πετυχημένα μια κοπέλα που καθόταν δίπλα μου
Θα συμφωνήσω μαζί σου στο γεγονός ότι στερείται φαντασίας σε αντίθεση με το συγκλονιστικό Fountain αλλά ουδεμία σχέση με χαζο-ηρωικές ταινίες τύπου Rocky Balboa έχει. Μακράν διαφοροποιημένο και σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση και στόχο. Οι δυσκολίες δεν είναι αυτές που σε καταστρέφουν, αλλά η ανάγκη του ανθρώπου να αγαπηθεί και να μην είναι μόνος. Για αυτό γίνεται η πάλη και όχι λόγω συνήθειας όπως αναφέρεις.
Η γνώμη μου είναι ότι είδες την ταινία επηρεασμένος από αυτά που γράφονται και (ίσως) με μια διάθεση αντίδρασης (όπως έχει συμβαίνει καμιά φορά).
Επίσης, στην ταινία δεν υπάρχει κανένας πυγμάχος αλλά παλαιστής του κατς. Και η διαφορά έγκειται στο θέαμα που προσφέρει ο καθένας.
Την καλησπέρα μου..
κατ' αρχάς ας τα πάρουμε με τη σειρά.το τι είχα ακούσει είχε να κάνει καθαρά με την ερμηνεία του Rourke κι όχι με την ίδια την ταινία, οπότε η απογοήτευση δεν ήταν αποτέλεσμα ανικανοποίητων προσδοκιών και σε καμία περίπτωση εγωιστικής αντίδρασης στη γνώμη των πολλών.
λες για τη σκηνή που μετά βίας στέκεται στα πόδια του και βουτά παρόλα αυτά στη ζωή που τον καταστρέφει, κι αυτό όπως ανέφερα ήταν το μόνο συμβολικό που με άγγιξε.όμως δεν ήταν θέμα ερμηνείας, και φυσικά δεν είναι αρκετό για να πω ότι ήταν συγκλονιστικός.η αδυναμία του φάνηκε σε αντίστοιχες σημαντικές σκηνές όπως η βόλτα που έκανε με την κόρη του. λυπάμαι αλλά δεν μπόρεσα να ξεπεράσω πόσο οι λέξεις και τα συναισθήματα έμοιαζαν αταίριαστα.
μιλάς για το στίγμα του Arronovsky...φυσικά και αναγνώρισα το σκηνοθέτη στην ταινία του, αλλά σε κάθε πλάνο ήταν πιο αδύναμος σε σχέση με τις προηγούμενες. και συμφωνώ για το ασφυκτική μόνο που για μένα είχε να κάνει καθαρά με τη φύση του θέματος που διαπραγματεύεται η ταινία κι όχι με την ουσία. Ναι στο ρεκβιεμ ήταν ασφυκτικό όταν του έκοβαν το χέρι, αλλά ο συναισθηματικός βιασμός των εξαρτήσεων της γιαγιάς με συγκλόνισε βαθύτερα, πέρα από κάθε οπτικό σοκ. το wrestler δεν το κατάφερε αυτό.
για τη συνήθεια δεν κάνω λόγο πουθενά.η επιστροφή του στην πάλη ξεκινά όντως από μια βαθιά εσωτερική ανάγκη να αγαπηθεί κι όχι να έχει απλώς την αποδοχή.σ' αυτό συμφωνούμε
όσο για τον πυγμάχο λάθος μου, αλλά μην πιαστείς από τη συγκεκριμένη λέξη, απλώς μου ξέφυγε.
να ξέρεις πάντως ότι δεν υπάρχει λάθος και σωστό στον τρόπο που θα δεις μια ταινία.Υπάρχει αυτό που θέλει να σου δώσει ο σκηνοθέτης κι αυτό που θες να πάρεις εσύ.κι ακόμα κι αν αυτό που παίρνεις δεν συμπίπτει με αυτό που σου δίνουν, πάλι δεν έχεις να κάνεις με κάτι λανθασμένο.
και το ίδιο θα ίσχυε αντίστροφα. ακόμα κι αν η ταινία ήταν πατάτα για τους πολλούς κι εγώ τη λάτρευα!
η μοναδική αντίδραση που μπορεί να με ώθησε να υπερβάλω είναι η ειλικρινής απογοήτευσή μου. αλλά κι ένα μήνα μετά, με λιγότερους συναισθηματισμούς, τα ίδια θα έλεγα, ίσως με άλλες λέξεις, αλλά τα ίδια!
και για να μην παρεξηγηθώ η αναφορά στο Rocky είναι για το χαβαλέ.ίσως θα έπρεπε να τη βάλω στα υστερόγραφα όπου πάντα μιλάω πιο χαλαρά και προσωπικά.
πάντως θα ήθελα να δω κείμενό σου που δεν θα είναι αποκλειστική απάντηση σε άλλο.που θα σε βρίσκουμε από εδώ και πέρα;
Αν και γενικά δεν έχω διάθεση να διαφωνίσω μαζί σου, παραείναι εξεζητημένο το εγχείρημα (του σκηνοθέτη εννοώ όχι της διαφωνίας :p), εκεί που με χάνεις λίγο είναι στο σχόλιο για τη δύναμη του πλάνου. Είναι νομίζω τα πιο γεμάτα πλάνα που έχει δώσει ο Aronofsky. Επίσης ακόμη κι εμένα, τον συναισθηματικά ακρωτηριασμένο, με συγκίνησε αυθεντικά.
Συνήθως δεν διαβάζω πολλά πριν κάποια ταινία αλλά δεν κρατήθηκα και έριξα δύο κεφτές ματιές στο κείμενο το οποίο θα διαβάσω ξανά όταν τη δω. Θα σταθώ μόνο στο poster και θα πω ότι εμένα μου άρεσε περισσότερο αυτό για τη Mostra :
http://img172.imageshack.us/my.php?image=wrestlerft9.jpg
@zubizabata
ίσως έφαγα τόσο οπτικό οργασμό στο Fountain, κι από την άλλη και στο "π" μέσα από την ασπρόμαυρη απλότητα κατάφερνε να σε καθηλώσει με τις σουρρεαλιστικές παραισθήσεις του πρωταγωνιστή, που το wrestler, το είδα πολύ ωμό και μου άφησε την αίσθηση του συναισθηματικά γυμνού.δε δέθηκα με το ρόλο του παλαιστή ίσως επειδή δεν μπόρεσε να μου περάσει μια γενίκευση που θα με άγγιζε ή που θα μπορούσα να ταυτιστώ μαζί της.
@zamuc
ελπίζω οι σκέψεις μου να μη σε βλάψουν. όσο για την αφίσα είναι πανέξυπνη. μου αρέσει όταν μια ταινία προωθείται τόσο ταιριαστά με την πλοκή της.
Καταλαβαίνω πώς το λες και αντιλαμβάνομαι τον τρόπο με τον οποίο είδες την ταινία... Οπότε και δεκτή η γνώμη σου mate... :)
Άλλωστε αυτό δεν είναι που έχει σημασία..?
Ωστόσο θα ήθελα να δω ενα κείμενο για την ταινια "Tetsuo" (1989) αν δεν είναι κόπος για να συζητήσουμε μετά της ομοιότητες με το "Π"..
Προς το παρόν δεν με βρίσκετε πουθενά αλλά στο σύντομο μέλλον θα κάνω την εμφάνισή μου...
Ο δεκάλογος του the Wrestler:
1) Εξαιρετικά πλάνα αλά Αronofsky, που περιγράφουν ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ μία οξεία πραγματικότητα.
2) Μινιμαλιστικό soundtrack απόλυτα εναρμονισμένο με την ταινία
(Τελικά, δεν ξέρω αν ο Darren έχει μεγαλύτερο χάρισμα ως σκηνοθέτης ή ως επιλογέας μουσικής επένδυσης...).
3) Βαρετό σενάριο που με έκανε και χασμουρήθηκα.
4) Παρόλα αυτά, όμορφα δοσμένο νόημα πάνω στη ματαιοδοξία της διασημότητας
(aka Κοινωνικός προβληματισμός που είναι trademark Aronofsky).
5) Αναχρονιστικό κλίμα 80's καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, που συμβαδίζει με τη ζωή του κεντρικού ήρωα.
6) Συγκινητική ερμηνεία του Rourke (This guy's still got it). Κακή ερμηνεία της πιτσιρίκας.
(Αυτό πώς του ξέφυγε του Darren?)
7) Φοβερό αποτέλεσμα για το εξαιρετικά χαμηλό budget της ταινίας, που όμως σε καμία περίπτωση
δεν αγκίζει την τελειότητα του Memento...
8) Η μαύρη διαφήμιση του Call of Duty φωνάζει ότι: "Δεν καταφέραμε να μαζέψουμε λεφτά"
και είναι επιεικώς απαράδεκτη!
9) Τι στο καλό παίρνει αυτός ο άνθρωπος και είναι φέτες στα 55 του, μπορείτε να μου πείτε?
10) Εντάξει είπαμε Low Budget, αλλά αυτός ο Ram δεν είχε ένα κινητό ρε αδερφέ? Έπρεπε να τριγυρίζει
από το ένα κατεστραμμένο καρτοτηλέφωνο στο άλλο για να πειστούμε ότι είναι f***** up?
Sum up: Σίγουρα must see ταινία (κυρίως για τα 1,2 και το μισό 6 :-D), αλλά δεν είναι (δυστυχώς) αριστούργημα.
@Dunno: Καταλαβαίνω απόλυτα γιατί αυτή η ταινία σου φάνηκε απάλευτη και πιστεύω ότι αυτοί είναι και οι
δαίμονες του Αronofsky. Όταν έχεις σκηνοθετήσει μία από της καλύτερες (αν όχι την καλύτερη) ταινίες όλων των εποχών,
τότε δε σου μένουνε και πολλά περιθώρια, παρά να δοκιμάσεις τελείως άσχετα πράγματα, προκειμένου
να αποφύγεις τις μοιραίες συγκρίσεις... Being on top is a bitch!
@ skinny
η επιθυμία σου διαταγή :)
@ Duncan
καταλαβαίνω την ανάγκη για σκηνοθετική ποικιλομορφία, απλώς πίστευα ότι ο Arronovsky θα είχε της δυνατότητες να κάνει ότι θέλει και να με αγγίξει το ίδιο. άλλωστε οι υπόλοιπες ταινίες του επίσης δεν άνηκαν στην ίδια κατηγορία κι όμως μπορώ να πω με ασφάλεια ότι καθεμιά τη βρήκα αριστουργηματική.
κι όπως είπα και στα υστερόγραφα, τρέμω στην ιδέα των μελλοντικών του listings. ας ελπίσουμε ότι το αποτέλεσμα θα με διαψεύσει.
πάντως οι δεκάλογοί σου είναι όλα τα λεφτά (ασχέτως με το αν συμφωνούμε ή όχι)!μην παραλείψεις να ασχοληθείς μ' αυτούς και στο δικό σου blog. έχω σκεφτεί πολλές φορές να το γυρίσω κι εγώ προς τα εκεί, αλλά κάθε φορά πιάνω τον εαυτό μου να αναζητά τα πλήρη κείμενα, κι ας μου βγαίνουν κι οι ασυναρτησίες μου με τον τρόπο αυτό.
Χαχαχαχα! Ναι, γιατί όχι...
Τι εννοείς ασυναρτησίες? Αυτές οι "ασυναρτησίες" είναι που με κάνουν, όχι μόνο να διαβάζω το blog σου, αλλά και να βλέπω ταινίες που εύκολα θα άφηνα για να δώ καμιά ακόμα σειρά...
Άλλωστε, ο ξύλινος λόγος των "κριτικών" με κάνει να βαριέμαι!
Keep up the good work!
Α! Και τι θα λεγες να προσθέσεις κάτι (όπως νέα κατηγορία, ανοιχτό post κτλ) όπου να μπορούμε να πλακωνόμαστε ελεύθερα για τον κινηματογράφο, ανεξάρτητα από τις ταινίες?
(Ξέρεις... "Top 5", "Worst 5!", "Πώς το στήθος της Megan Fox παίζει καλύτερα από την ίδια", "Μετρητή χασμουρητών του Godfather" και άλλα τέτοια...)
^η παρουσία σου είναι η πλέον ενθαρρυντική...ευχαριστώ!
για τα ποστ που λες το είχα σκεφτεί στο παρελθόν αλλά ομολογώ πως φοβήθηκα τη συμμετοχή, και ενδεχομένως τις μονομερείς απόψεις.μαζί με μια καλή παρέα blog-ο-φίλων προσπαθήσαμε να κάνουμε ένα blog που θα είχε και ενημερωτικό χαρακτήρα αλλά και παιχνιδιάρικη διάθεση για σχολιασμό, αλλά δεν προχώρησε για κάποιους λόγους. ρίξε μια ματιά στα λινκ μου (Τα Ψάρια της Ασημένιας Οθόνης).
πάντως περίμενε και τον άλλο μήνα που θα κάνω το ποστ για τις οσκαρικές προτιμήσεις μου. εκεί γίνεται πάντα χαμός!
Ok! Θα περιμένω με αγωνία... Welcome back!
Post a Comment