Δεν περίμενα ότι θα άντεχα να ξαναδώ το Tetsuo. Κυρίως λόγω του κυρίαρχου gore στοιχείου το οποίο απεχθάνομαι. Όμως κάτι η πρόταση-πρόκληση του skinny στα σχόλια του Wrestler (Ωστόσο θα ήθελα να δω ενα κείμενο για την ταινια "Tetsuo" (1989) αν δεν είναι κόπος για να συζητήσουμε μετά της ομοιότητες με το "Π"), κάτι η μικρή διάρκεια της, κάτι οι ατέλειωτες διερμηνευτικές επιλογές που σου αφήνει με το τέλος της, και πείστηκα να υποβάλω τον εαυτό μου ξανά σ' αυτή τη βασανιστική διαδικασία προβολής της.
Παρόλο που ήμουν ψηλιασμένος για το συμβολικό-σουρεαλιστικό χαρακτήρα της, με το ξεκίνημά της βίωσα όπως την πρώτη φορά, την αποστροφή και την άρνηση αποδοχής της εικόνας, και περισσότερο της νοηματικής αυθυποβολής του σωματικού φετιχισμού για αυτοκαταστροφή (που μέχρι το τέλος μπορείς να χαρακτηρίσεις κι αυτοπροστασία). Η επιλογή του ασπρόμαυρου φίλμ, είτε έγινε συνειδητά, είτε υποχρεωτικά, βοηθά στο δέσιμο όλων των εξαρτημάτων που σχηματίζουν έναν άκρως ρεαλιστικό εφιάλτη εγκλωβισμού σε αξεπέραστους κινδύνους.
Το προσωπικό ταξίδι του πρωταγωνιστή, τοποθετείται απροσδιόριστα σε μία διάσταση που κλείνεται ανάμεσα στις αναμνήσεις και στα όνειρα, στην πραγματικότητα και στη φαντασία, στο παρελθόν και στο μέλλον, στα παιδικά τραύματα και στα ανώμαλα απωθημένα. Τα αντικείμενα του πόθου μετατρέπονται σε όπλα ανεξέλεγκτου ακρωτηριασμού της ανθρώπινης ταυτότητας, το μέταλλο καταλαμβάνει τη θέση της ολοένα και περισσότερο καταπιεσμένης εξερεύνησης της βαθύτερης επιθυμίας για σαρκική ικανοποίηση, και μια τηλεόραση εξιστορεί τα σκοτεινά περάσματα του μυαλού από το υπαρκτό στο συμβολικό και αντίστροφα.
Οι αισθήσεις πνίγονται στην αδρεναλίνη μιας συναισθηματικής πάλης μεταξύ της ανθρωπότητας και της επιστήμης, και ο χρόνος μετρά υπέρ της καταδίωξης μιας υγιούς ακεραιότητας από καθετί σκουριασμένο και σαπισμένο. Στην αναμέτρηση αυτή τα πρόσωπα και τα πράγματα μπλέκουν αδιάκοπα όλους τους θεματικούς άξονες που διαπερνούν το μάτι μέχρι τα μισά της ταινίας, και ο ποιητικός σουρεαλισμός των καταληκτικών εικόνων, ανάγει τη βιομηχανική υποταγή του ανθρώπου, σε σύμβολο κάθε αρρώστιας, προκατάληψης, αδυναμίας, καταπιεσμένου απωθημένου,..., που έχει τη δύναμη να καταστρέψει το άτομο ή τον κόσμο ολόκληρο.
Ο Shinya Tsukamoto γράφει, σκηνοθετεί, φωτογραφίζει, πρωταγωνιστεί και μοντάρει ένα από τα σημαντικότερα cyberpunk αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου, που έχει τη δύναμη να σοκάρει, να συγκινεί, και να προβληματίζει, με τη σχιζοφρένεια των εικόνων, με την παράνοια των χαρακτήρων, με το σπινταριστό μοντάζ, με την εκκωφαντικά σκουριασμένη μεταλλική μουσική, και τη χρήση μερικών από τις πιο συγκλονιστικές stop-motion ακολουθίες που έχουν γυριστεί ποτέ.
Το Tetsuo είναι must-see αλλά μην πεις μετά ότι δε σε προειδοποίησα!
ΥΓ. Skinny και λοιποί ελάτε από τα σχόλια να συζητήσουμε τη σημαντική επιρροή του Tetsuo στο "π" του Arronovsky.
Παρόλο που ήμουν ψηλιασμένος για το συμβολικό-σουρεαλιστικό χαρακτήρα της, με το ξεκίνημά της βίωσα όπως την πρώτη φορά, την αποστροφή και την άρνηση αποδοχής της εικόνας, και περισσότερο της νοηματικής αυθυποβολής του σωματικού φετιχισμού για αυτοκαταστροφή (που μέχρι το τέλος μπορείς να χαρακτηρίσεις κι αυτοπροστασία). Η επιλογή του ασπρόμαυρου φίλμ, είτε έγινε συνειδητά, είτε υποχρεωτικά, βοηθά στο δέσιμο όλων των εξαρτημάτων που σχηματίζουν έναν άκρως ρεαλιστικό εφιάλτη εγκλωβισμού σε αξεπέραστους κινδύνους.
Το προσωπικό ταξίδι του πρωταγωνιστή, τοποθετείται απροσδιόριστα σε μία διάσταση που κλείνεται ανάμεσα στις αναμνήσεις και στα όνειρα, στην πραγματικότητα και στη φαντασία, στο παρελθόν και στο μέλλον, στα παιδικά τραύματα και στα ανώμαλα απωθημένα. Τα αντικείμενα του πόθου μετατρέπονται σε όπλα ανεξέλεγκτου ακρωτηριασμού της ανθρώπινης ταυτότητας, το μέταλλο καταλαμβάνει τη θέση της ολοένα και περισσότερο καταπιεσμένης εξερεύνησης της βαθύτερης επιθυμίας για σαρκική ικανοποίηση, και μια τηλεόραση εξιστορεί τα σκοτεινά περάσματα του μυαλού από το υπαρκτό στο συμβολικό και αντίστροφα.
Οι αισθήσεις πνίγονται στην αδρεναλίνη μιας συναισθηματικής πάλης μεταξύ της ανθρωπότητας και της επιστήμης, και ο χρόνος μετρά υπέρ της καταδίωξης μιας υγιούς ακεραιότητας από καθετί σκουριασμένο και σαπισμένο. Στην αναμέτρηση αυτή τα πρόσωπα και τα πράγματα μπλέκουν αδιάκοπα όλους τους θεματικούς άξονες που διαπερνούν το μάτι μέχρι τα μισά της ταινίας, και ο ποιητικός σουρεαλισμός των καταληκτικών εικόνων, ανάγει τη βιομηχανική υποταγή του ανθρώπου, σε σύμβολο κάθε αρρώστιας, προκατάληψης, αδυναμίας, καταπιεσμένου απωθημένου,..., που έχει τη δύναμη να καταστρέψει το άτομο ή τον κόσμο ολόκληρο.
Ο Shinya Tsukamoto γράφει, σκηνοθετεί, φωτογραφίζει, πρωταγωνιστεί και μοντάρει ένα από τα σημαντικότερα cyberpunk αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου, που έχει τη δύναμη να σοκάρει, να συγκινεί, και να προβληματίζει, με τη σχιζοφρένεια των εικόνων, με την παράνοια των χαρακτήρων, με το σπινταριστό μοντάζ, με την εκκωφαντικά σκουριασμένη μεταλλική μουσική, και τη χρήση μερικών από τις πιο συγκλονιστικές stop-motion ακολουθίες που έχουν γυριστεί ποτέ.
Το Tetsuo είναι must-see αλλά μην πεις μετά ότι δε σε προειδοποίησα!
ΥΓ. Skinny και λοιποί ελάτε από τα σχόλια να συζητήσουμε τη σημαντική επιρροή του Tetsuo στο "π" του Arronovsky.
2 comments:
Αν και ξαναείδα το tetsuo γιατί είχαν περάσει πολλά χρόνια από την πρώτη φορά που το είδα, το π δεν πρόλαβα να το ξαναθυμηθώ.Σχεδιάζω μια ολιγοήμερη αποχή από τις ταινίες, αλλά θα επανέλθω την επόμενη βδομάδα πιο αναλυτικά μάλλον.Πάντως οι ομοιότητες που μπορώ να σκεφτώ τώρα έχουν να κάνουν αφενός με την καλλιτεχνική σύνθεση του ασπρόμαυρου πλάνου, των βιομηχανικών ήχων, του σπινταριστού μοντάζ και της κομματιασμένης υπόθεσης σε ρεαλιστικές και σουρεαλιστικές σκηνές, κι αφετέρου στη θεματική της σχιζοφρένειας και στο παρανοϊκό ταξίδι των πρωταγωνιστών καθώς αντιμετωπίζουν τους σκοτεινούς τους δαίμονες.
στην περίπτωση αυτή, κατά την άποψή μου, ισχύει κάτι που είπα και για τη σχέση του Cronocrimenes με το Prime. o Arronovsky, εμπνέεται από το Tetsuo, δανείζεται με απόλυτο σεβασμό τη σύνθεσή του, και καταλήγει να δημιουργήσει το δικό του ξεχωριστό εφιαλτικό αριστούργημα.
θα φροντίσω να ξαναθυμηθώ και το "π" για περισσότερες λεπτομέρειες και θα επανέλθω. στο μεταξύ περιμένω τις δικές σας απόψεις.
και παρεμπιπτόντως, ευχαριστώ skinny που μας έβαλες σ' αυτή τη διαδικασία!
Ο δεκάλογος του "Robocop: The metallic boner"
1) Μία από τις πιο άψογες - τεχνικά και σκηνοθετικά - ταινίες που έχω δει στη ζωή μου... (Αν και για να είμαστε δίκαιοι, η ασπρόμαυρη εικόνα, κρύβει πολλά λάθη...)
2) Ξεκαρδιστική μέχρι δακρύων. (Έχεις ένα σίδερο στο κεφάλι σου... Μα η ξυριστική σου μηχανή είναι ανοξείδωτη... Έλα να μεταμορφώσουμε τον κόσμο σε μέταλλο και να σκουριάσει μέχρι να γίνει κοσμική σκόνη!)
3) Εμμονή με το Sex και τη Βία, χαρακτηριστικά στοιχεία του στερημένου Ιαπωνικού λαού.
4) Soundtrack βγαλμένο από Atari των 80's για να συνοδεύει το έντονα σατυρικό κλίμα.
5) Σουρεάλ, σουρεάλ, σουρεάλ! Ένας ακόμα Ανδαλουσιανός Σκύλος σε όλο του το μεγαλείο. Ο Tsukamoto, σαν άλλος Dali, έρχεται να μας ψιθυρίσει χαμηλόφωνα στ' αυτί: "Ίγκα του, κόκο να!" όπερ μεθερμηνευόμενον "Χα σας την έσκασα, δεν είχα τίποτα στο μυαλό μου όταν το γύριζα. Απλά, είμαι και Γ*** τους σκηνοθέτες!"
6) Νοσηρή ιαπωνική φαντασία, που θα ζήλευαν οι Tom Robbins και Stephen King...
7) Παρακαλούνται οι εραστές του ωραίου και της συμβατικής ομορφιάς, να τρέχουν να κρυφτούν, κάθε φορά που ακούνε τις λέξεις: Tetsuo, Tsukamoto, Iron Man ή - για ασφάλεια - και παραπλήσιες αυτών. (Το ότι έτσι πιθανόν να χάσουν το άλλο το "Iron Man" με τον R.D.Jr, είναι ένα σκληρό τίμημα, που όμως θα πρέπει να πληρώσουνε)
8) Quiz: Πώς συνδυάζουμε σκηνοθετικά, την ηδονή και τον πόνο?
Απάντηση: Πέφτουμε αργά και βασανιστικά στο πάτωμα, ενώ λίγα δευτερόλεπτα πριν από την τελική παράδοση, γλύφουμε τον πρώτο τοίχο που θα βρεθεί μπροστά μας...
9) Tsukamoto does drugs. Lots of them... Actually, he does everyhting but needles. Hmmmmmm... On a second thought, I take that back. He does needles, as well...
10) Ο σκηνοθέτης προκαλεί, σαν στροβιλώδες πέος, καμωμένο από ατσάλι.
Κατακλείδα: Αν είστε wannabe σκηνοθέτης, ανοιχτόμυαλος σινεφίλ, τακτικός χρήστης μαριχουάνας ή απλά κάποιος εξυπνάκιας που θέλει να έχει στο top 5 του, ταινίες που δεν τις ξέρει κανένας, το tetsuo είναι όλα τα λεφτά για σας. Για όλους τους υπόλοιπους, είναι ένα εκτρωματικό κατασκεύασμα που ταξιδεύει αχαλίνωτα ανάμεσα στο υποσυνείδητο και τα γεννετήσια ένστικτα...
ΥΓ.: O Aronofsky εμπνεύστηκε (και καλά έκανε) από τις φοβερές σκηνοθετικές τεχνικές του Tsukamoto. Βέβαια, δεν έμεινε μόνο στην σκηνοθεσία, όπως ο τελευταίος, αλλά τη χρησιμοποίησε για να ντύσει ένα πολύ όμορφο σενάριο και να φτιάξει ένα αριστουργηματικό Π...
Post a Comment