boy A (2007)

Διχασμένο σε ένα κόσμο που έχει μνήμη μόνο για να καταδικάζει, κι μια ουτοπική καθημερινότητα ελπίδας, που αφήνει περιθώρια σε δεύτερες ευκαιρίες, το boy A εξερευνά τα όρια της ανθρωπιάς, και την δύναμη που χρειάζεται για να βρει κανείς την εσωτερική του γαλήνη, όταν καθετί γύρω του φωνάζει για εκδίκηση και καθετί μέσα του μοιάζει συμβιβαστικά ψεύτικο. Παράλληλα το εγκληματικό ιστορικό του πρωταγωνιστή ανάγει κάθε πρόσωπο που εμπλέκεται, σε μάρτυρα μιας δίκης που η ετυμηγορία είναι αδύνατο να επιλέξει ανάμεσα σε θύτη και θύμα.

Με την συνεχώς εύθραυστη πραγματικότητα και την εισβολή σε αυτή σκοτεινών σημείων του παρελθόντος, καταλήγει κι ο ίδιος ο θεατής, να διχαστεί από την επιθυμία του να δει τον πρωταγωνιστή να βρίσκει την ευτυχία που του αναλογεί, την ίδια στιγμή που τα συναισθήματα απέχθειας για το έγκλημα που έχει διαπράξει, τον αναγκάζουν να καταφύγει σε στερεοτυπικές προσεγγίσεις που καλύπτουν την αδυναμία του να αντιμετωπίσει το ηθικό δίλλημα.

Σ' αυτό βέβαια συντελεί και το σενάριο που δεν αποφεύγει κανένα περιστασιακό κλισέ, και συχνά καταλήγει σε ακραίες δραματοποιήσεις των καταστάσεων. Με λίγη σκέψη βέβαια, φαίνεται τρομακτικό πόσο κυνικά και φυσιολογικά ανθρώπινη καταλήγει η πλοκή της απάνθρωπης αυτής ιστορίας, και πόσο αναγκαίες είναι οι οπτικοποιημένες ακρότητες για να τραβήξουν ακόμα και τους πιο φανατισμένα στενόμυαλους σε μία 'μέση' προσέγγιση.

Πέρα όμως από την εξόφθαλμη προκατειλημμένη σκηνοθεσία, η οποία ούτως ή άλλως έχει αγνές προθέσεις και πετυχαίνει το σκοπό της, δημιουργούνται θεματικά κάποιες αντίρροπες δυνάμεις, οι οποίες συνδέουν τους χαρακτήρες σε σχέσεις alter ego, και τους χρησιμοποιούν σαν συμβολικά παραδείγματα της φύσης του ανθρώπου και της ανατροφής του, για να καταλήξουν στην πηγή του κακού και του καλού, και στην διαπίστωση των δυσδιάκριτων μεταξύ τους ορίων.



Σ' αυτή την ηθογραφική σκακιέρα, οι ηθοποιοί έχουν επιλεγεί εξαιρετικά δεξιοτεχνικά, και πέρα από τον συγκινητικό πρωταγωνιστικό ρόλο του Andrew Garfield, και τον αποστομωτικό Peter Mullan, παρελαύνει στην οθόνη μια σειρά από πανέμορφα οριοθετημένους δεύτερους ρόλους, που συνθέτουν ένα μοναδικό ερμηνευτικό υπόβαθρο για τους βασικούς χαρακτήρες.

Η αγγλία παραδίδει την συγκλονιστικότερή της ταινία από την εποχή του Trainspotting, η οποία άνετα συγκαταλέγεται και στις αγαπημένες μου ταινίες των τελευταίων χρόνων, γιατί παίζει επικίνδυνα με τις ακρότητες κι όμως καταλήγει απενεχοποιημένη. Το μοτίβο της "δεύτερης ευκαιρίας" δεν ήταν ποτέ τόσο συνταρακτικό. Αν επιπλέον συνδυάσεις την δικαίως μεροληπτική ταινία με μια αντικειμενική ανάγνωση της είδησης που φαινομενικά αποτέλεσε την έμπνευση του βιβλίου στο οποίο βασίστηκε, θα βρεθείς σε ένα τρομακτικό εσωτερικό πόλεμο συναισθηματικών απόψεων, που αποτελεί εξ' αρχής τον καθοριστικό σκοπό της.

ΥΓ 1 Το παράπλευρο πορτραίτο της επιβολής πεποιθήσεων και επιρροής αντιλήψεων όπως αυτές υποκινούνται από τα ΜΜΕ σε συνδυασμό με την ομοιότητα της υπόθεσης της ταινίας με την δική μας σοκαριστική υπόθεση του Άλεξ, ξανανοίγει το χώρο για μακροσκελείς συζητήσεις σχετικά με την προστασία της ανθρώπινης φύσης που συγχωρείται ή καταδικάζεται ανάλογα με τις πράξεις που προκαλεί.

ΥΓ 2 και κάτι πιο ανάλαφρο...η ερμηνεία του Garfield είναι τόσο απλοποιημένα εντυπωσιακή, που για χάρη του λέω να προσπεράσω την απέχθειά μου για τον Tom Cruz και να δω επιτέλους το Lion for Lambs (στην οποία διατηρεί ένα μικρό ρόλο) που άφηνα στην άκρη μέχρι σήμερα.