Μία ταινία γλυκόπικρη από την αρχή μέχρι το τέλος, με τον καταδικασμένο έρωτα τον δύο πρωταγωνιστών να περνά από διαφορετικά στάδια καταλήγοντας να γεμίσει με απωθημένα και το ίδιο το κοινό, άνιση σε ορισμένες φάσεις ως προς την υλοποίηση, που φαίνεται να βιάζει (σ.σ. στην ταχύτητα αναφέρομαι) κατά πολύ το βιβλίο του George Du Maurier στο οποίο βασίστηκε, τηρουμένων των αναλόγιων βέβαια όσον αφορά τα τεχνικά χαρακτηριστικά της κινηματογράφησης της εποχής.
Ο ρομαντισμός βέβαια που κουβαλάει ούτως ή άλλως η ιστορία από μόνη της, είναι αρκετός για να καλύψει αρκετά μικρο-λαθάκια. Και στον Henry Hathaway παραβλέπω το γεγονός ότι μοιράζει την ταινία σε σκηνοθετικά άδετες σκηνές, μιας και προσδίδει στη γενικότερη θεατρικότητα του έργου. Και φυσικά μόνο και μόνο που δύο δεκαετίες μετά σκηνοθέτησε την Marilyn Monroe σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της (Niagara -1953), έχει το σεβασμό μου.
Για να μην ξεφεύγω όμως, να αναφέρω απλώς ότι το μεγαλύτερο ατού της ταινίας, είναι το πέρασμα από την πραγματικότητα σε μια υπερρεαλιστική κατάσταση, που επιτρέπει σε μια καταραμένη αγάπη να ζει για πάντα κάτω από ονειρικές προϋποθέσεις. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μάθαινα ότι ο Gondry είχε την συγκεκριμένη ιστορία στο μυαλό του όταν δημιουργούσε το Science of sleep.
εννοείται πως κι ο Gary Cooper, ήταν υπέραρκετος στο να γεμίζει την οθόνη με κάθε εμφανισή του (κι ας μην είναι αυτή μια από τις καλύτερες ερμηνείες του). Πιο πολύ κι από την ντάμα του Ann Harding, που κρατά μια περισσότερο πορσελάνινη παρουσία. Στο πλαίσιο των ηθοποιών, πρέπει να τονίσω ότι οι ρόλοι των "μικρών" Dickie Moore και Virginia Weidler αποτελούν ίσως το πιο συγκινητικό κομμάτι της ταινίας.
Ο ρομαντισμός βέβαια που κουβαλάει ούτως ή άλλως η ιστορία από μόνη της, είναι αρκετός για να καλύψει αρκετά μικρο-λαθάκια. Και στον Henry Hathaway παραβλέπω το γεγονός ότι μοιράζει την ταινία σε σκηνοθετικά άδετες σκηνές, μιας και προσδίδει στη γενικότερη θεατρικότητα του έργου. Και φυσικά μόνο και μόνο που δύο δεκαετίες μετά σκηνοθέτησε την Marilyn Monroe σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της (Niagara -1953), έχει το σεβασμό μου.
Για να μην ξεφεύγω όμως, να αναφέρω απλώς ότι το μεγαλύτερο ατού της ταινίας, είναι το πέρασμα από την πραγματικότητα σε μια υπερρεαλιστική κατάσταση, που επιτρέπει σε μια καταραμένη αγάπη να ζει για πάντα κάτω από ονειρικές προϋποθέσεις. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μάθαινα ότι ο Gondry είχε την συγκεκριμένη ιστορία στο μυαλό του όταν δημιουργούσε το Science of sleep.
εννοείται πως κι ο Gary Cooper, ήταν υπέραρκετος στο να γεμίζει την οθόνη με κάθε εμφανισή του (κι ας μην είναι αυτή μια από τις καλύτερες ερμηνείες του). Πιο πολύ κι από την ντάμα του Ann Harding, που κρατά μια περισσότερο πορσελάνινη παρουσία. Στο πλαίσιο των ηθοποιών, πρέπει να τονίσω ότι οι ρόλοι των "μικρών" Dickie Moore και Virginia Weidler αποτελούν ίσως το πιο συγκινητικό κομμάτι της ταινίας.
_______________________________________
Στα πλαίσια του φεστιβάλ είδα επίσης τα:
--------------------------------------------------------
21ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου
-L' Âge d'or
-Gilda
-Primer
-Blonde Venus
_______________________________________
No comments:
Post a Comment