Στο βάθος των παιδικών μου αναμνήσεων όταν ακόμα το όνομα Fred Astaire, ήταν για μένα ένας ξένος ήχος χωρίς νόημα, και το μόνο κλασσικό που είχα στο μυαλό μου ήταν τα παιδικά του Disney, είναι θαμμένο ένα απόγευμα τόσο τυχαίο όσο και ξεχωριστό. Στο χρόνο που χρειαζόμουν για να αλλάξω την βιντεοκασσέττα του goofy με του batman, έπιασε την προσοχή μου ένας άνδρας στην τηλεόραση, ο οποίος, στριφογύριζε στο δωμάτιο του σαν τρελός. Άρπαζε με τη σειρά τα αντικείμενα γύρω του, και μαζί χόρευαν σε ένα δικό τους ντελίριο που έκλεβε κάτι εξωπραγματικό από τον κόσμο των καρτούν και το προσγείωνε στην τόσο εθιστική πραγματικότητα. Έμεινα με την παιδική αφέλειά μου και την αμερόληπτη αρέσκεια μου, να χαζεύω με γουρλωμένα μάτια την τόσο μαγική σκηνή που δεν ήθελα να τελειώσει.
Χτες ξυπνώντας άνοιξα την τηλεόραση, και χαζεύοντας σταμάτησα στο κανάλι 9 με έκπληξη που έβλεπα στις 11 το πρωί να παίζει κλασσικό κινηματογράφο. Μέσα σε μια στιγμή το μυαλό σταμάτησε να μετρά το χρόνο, κι η καρδιά μου γύρισε σε εκείνο το παιδικό ξεχωριστό απόγευμα, και γέμισε με μοναδικά συναισθήματα που ήξερα ότι είχα νοιώσει μια φορά ακόμα. Μπροστά στα μάτια μου, αυτός ο άνδρας που με είχε αφήσει άφωνο σαν παιδί και τώρα γνώριζω ως Fred Astaire, έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα, και μπροστά στην οθόνη έμενα με το ίδιο ενδιαφέρον αποσβολωμένος, σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Δεν θα μπορούσα να βρω ποτέ καλύτερο παράδειγμα για τον λόγο που ο κινηματογράφος αυτός είναι ο απόλυτα αγαπημένος μου. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα ρεύματα κι αν μεσολαβήσουν, μερικά αστέρια της ασημένιας οθόνης δεν θα σβήσουν ποτέ, και θα συνεχίσουν να με συγκλονίζουν, με τους ίδιους αθώους τρόπους που καθήλωσαν κάποτε το παιδικό μου αγνό ενδιαφέρον, και θα παραμένουν για να μου θυμίζουν πώς είναι να αγαπάς κάτι αληθινά κι αυθεντικά, χωρίς κανόνες, χωρίς τεχνικές, πέρα από τις σκηνοθεσίες και μακριά από τις βαθμολογημένες κριτικές. Θα εξηγούν τους λόγους που υποσυνείδητα λατρεύω τον κινηματογράφο, και θα εκλογικεύουν την αδυναμία μου να μοιράζομαι τις σκέψεις μου πέρα από κάθε κριτική. Θα είναι η έμπνευση του blog αυτού, και ο ήχος των σιωπηλών ψιθύρων του παρελθόντος που δεν χάθηκαν ποτέ.
Μου είναι αδύνατο φυσικά να γράψω το οτιδήποτε αντικειμενικό για το Royal Wedding, όταν όπως καταλαβαίνεις, από τα όσα ήδη ανέφερα, είναι κάτι παραπάνω από μια απλή ταινία για μένα, κι ενδεχομένως σε άλλη περίπτωση να μην είχα κάτι πρόσθετο να πω, σε σχέση με τις υπόλοιπες ταινίες του Astaire, απ'το ότι "δεν έχεις δει τίποτα, αν δεν δεις τον Fred να χορεύει με την καρδιά του, σε σημείο που τα συναισθήματα ξεπερνούν κάθε λογική, και τα βήματα του απλώνονται με ένα ξέφρενο ρυθμό που απογειώνει".
Αυτή η ταινία βέβαια όσο κι αν με σημάδεψε συναισθηματικά δεν φτιάχτηκε για μένα αποκλειστικά. Δες την, κι αν βρεις ένα στοιχείο τουλάχιστον, ικανό να σε μαγέψει, συνάντησε μας στο ταβάνι, οπού μακρυά από καθετί που μας "ρίχνει" θα χορεύουμε με την καρδιά μας...παρέα με τον Fred και τ'άλλα παιδιά!
Χτες ξυπνώντας άνοιξα την τηλεόραση, και χαζεύοντας σταμάτησα στο κανάλι 9 με έκπληξη που έβλεπα στις 11 το πρωί να παίζει κλασσικό κινηματογράφο. Μέσα σε μια στιγμή το μυαλό σταμάτησε να μετρά το χρόνο, κι η καρδιά μου γύρισε σε εκείνο το παιδικό ξεχωριστό απόγευμα, και γέμισε με μοναδικά συναισθήματα που ήξερα ότι είχα νοιώσει μια φορά ακόμα. Μπροστά στα μάτια μου, αυτός ο άνδρας που με είχε αφήσει άφωνο σαν παιδί και τώρα γνώριζω ως Fred Astaire, έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα, και μπροστά στην οθόνη έμενα με το ίδιο ενδιαφέρον αποσβολωμένος, σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Δεν θα μπορούσα να βρω ποτέ καλύτερο παράδειγμα για τον λόγο που ο κινηματογράφος αυτός είναι ο απόλυτα αγαπημένος μου. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα ρεύματα κι αν μεσολαβήσουν, μερικά αστέρια της ασημένιας οθόνης δεν θα σβήσουν ποτέ, και θα συνεχίσουν να με συγκλονίζουν, με τους ίδιους αθώους τρόπους που καθήλωσαν κάποτε το παιδικό μου αγνό ενδιαφέρον, και θα παραμένουν για να μου θυμίζουν πώς είναι να αγαπάς κάτι αληθινά κι αυθεντικά, χωρίς κανόνες, χωρίς τεχνικές, πέρα από τις σκηνοθεσίες και μακριά από τις βαθμολογημένες κριτικές. Θα εξηγούν τους λόγους που υποσυνείδητα λατρεύω τον κινηματογράφο, και θα εκλογικεύουν την αδυναμία μου να μοιράζομαι τις σκέψεις μου πέρα από κάθε κριτική. Θα είναι η έμπνευση του blog αυτού, και ο ήχος των σιωπηλών ψιθύρων του παρελθόντος που δεν χάθηκαν ποτέ.
Μου είναι αδύνατο φυσικά να γράψω το οτιδήποτε αντικειμενικό για το Royal Wedding, όταν όπως καταλαβαίνεις, από τα όσα ήδη ανέφερα, είναι κάτι παραπάνω από μια απλή ταινία για μένα, κι ενδεχομένως σε άλλη περίπτωση να μην είχα κάτι πρόσθετο να πω, σε σχέση με τις υπόλοιπες ταινίες του Astaire, απ'το ότι "δεν έχεις δει τίποτα, αν δεν δεις τον Fred να χορεύει με την καρδιά του, σε σημείο που τα συναισθήματα ξεπερνούν κάθε λογική, και τα βήματα του απλώνονται με ένα ξέφρενο ρυθμό που απογειώνει".
Αυτή η ταινία βέβαια όσο κι αν με σημάδεψε συναισθηματικά δεν φτιάχτηκε για μένα αποκλειστικά. Δες την, κι αν βρεις ένα στοιχείο τουλάχιστον, ικανό να σε μαγέψει, συνάντησε μας στο ταβάνι, οπού μακρυά από καθετί που μας "ρίχνει" θα χορεύουμε με την καρδιά μας...παρέα με τον Fred και τ'άλλα παιδιά!
No comments:
Post a Comment