4 χρόνια μετά την κυκλοφορία της Casablanca, εν μέσω μιας από τις δημιουργικότερες δεκαετίες του "χρυσού" κινηματογράφου, η Columpia Pictures, αποφασίζει να ζωντανέψει στο πανί, το δικό της ιδιότυπο ερωτικό τρίγωνο, με την Rita Hayworth να συνδέεται με έναν ειρωνικό τρόπο, σχεδόν αυτοκαταστροφικά, με τον ρόλο που έμελλε να αποτελέσει σήμα κατατεθέν της, λίγο πριν την τελική μεταμόρφωσή της από τον Orson Welles, και τους ανερχόμενους τότε George Macready και Glen ford.
Στην περίπτωση της Gilda όμως, το στήσιμο της ταινίας θυμίζει κάτι πιο αρχέγονο, σχεδόν αγγίζει τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες. Η πλοκή κινείται από συναισθήματα που φαινομενικά δεν αρμόζουν στις περιστάσεις. Το μίσος φαντάζει αρκετό για να ενθουσιάσει, κι η αγάπη χάνεται στα υπονοούμενα πίσω από εκνευρισμένους διαλόγους. Τα πρόσωπα αποτελούν μόνο μία όψη των πολύπλευρων, και εξαιρετικά σχεδιασμένων χαρακτήρων, και όπως τα φώτα δημιουργούν και διώχνουν τις σκιές από αυτά, το ίδιο αβίαστα ξεδιπλώνεται η διπλωματική ηθογραφία των ηρώων, που είναι πολύ δυναμικοί για να συνυπάρξουν, αλλά και πολύ "άδειοι" όταν αποχωρίζονται ο ένας τον άλλον.
Από την αρχή της ταινίας γίνεται κατανοητό ότι ένα παιχνίδι είναι στα σκαριά, κι ακόμα κι αν ο κάθε χαρακτήρας-πιόνι θέλει να πιστεύει ότι παίζει με τους δικούς του κανόνες, με τις πρώτες συναισθηματικές απώλειες αρχίζουν να ξεγυμνώνονται τα σχέδια που η τύχη και οι συγκυρίες πλέκουν, και φαινομενικά απειλούν την ακεραιότητα και των τριών βασικών χαρακτήρων.
Χωρισμένη σε σκηνές που οδηγούνται σταθερά προς μια κορύφωση, με τα συναισθήματα να συσσωρεύονται εσωτερικά, και τις λέξεις να συνοδεύονται από διττά φιλοσοφήματα, όλο το πρώτο κομμάτι της ταινίας αποτελεί μια ενθουσιώδη, οργασμική και χωρίς προφυλάξεις εξαπόλυση υποκριτικών δηλώσεων, που μακροπρόθεσμα θα ανοίξει περισσότερο τις πληγές του παρελθόντος, θα κάνει τα απωθημένα ακαταμάχητα, και την σταθερότητα του μέλλοντος αμφίβολη.
Μέσα σ'αυτό το κλίμα κινούνται και οι τραγικές μορφές των ηρώων, φαινομενικά απαγκιστρωμένες από το παρελθόν, προς αναζήτηση μιας καινούργιας αρχής. Αν στην Casablanca όμως το ερωτικό τρίγωνο δημιουργήθηκε τυχαία (ή μοιραία), στη Gilda, η κάθε κορυφή είχε το δικό της μερίδιο ευθύνης για το προσωρινό ταίριασμα, μέχρι την τελική ρίξη, οπότε και απελευθερώνονται όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα σε ένα κυκεώνα από κρυφές επιθυμίες και απωθημένα, που ανάγουν την ερωτική ιστορία σε θρίλερ, όσο η εξιλέωση, η εκδίκηση και η λύτρωση μοιάζουν αδύνατο να ξεχωρίσουν η μία από την άλλη.
Παρελθόν, παρόν και μέλλον, τρία πρόσωπα αρραγώς συνδεδεμένα κι όμως καταδικασμένα να παραμένουν αταίριαστα, σύμβολα των διαφορετικών επιθυμιών. Στο προσκήνιο όλων μία γυναίκα. Μια γυναίκα που θα καταστραφεί για να δει το μίσος να πεθαίνει μαζί της, μια γυναίκα που θα καταστρέψει για να δει την ίδια την αγάπη να πληγώνεται. Η Gilda...όλες οι γυναίκες....και καμία!
Put the blame on mame....
Στην περίπτωση της Gilda όμως, το στήσιμο της ταινίας θυμίζει κάτι πιο αρχέγονο, σχεδόν αγγίζει τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες. Η πλοκή κινείται από συναισθήματα που φαινομενικά δεν αρμόζουν στις περιστάσεις. Το μίσος φαντάζει αρκετό για να ενθουσιάσει, κι η αγάπη χάνεται στα υπονοούμενα πίσω από εκνευρισμένους διαλόγους. Τα πρόσωπα αποτελούν μόνο μία όψη των πολύπλευρων, και εξαιρετικά σχεδιασμένων χαρακτήρων, και όπως τα φώτα δημιουργούν και διώχνουν τις σκιές από αυτά, το ίδιο αβίαστα ξεδιπλώνεται η διπλωματική ηθογραφία των ηρώων, που είναι πολύ δυναμικοί για να συνυπάρξουν, αλλά και πολύ "άδειοι" όταν αποχωρίζονται ο ένας τον άλλον.
Από την αρχή της ταινίας γίνεται κατανοητό ότι ένα παιχνίδι είναι στα σκαριά, κι ακόμα κι αν ο κάθε χαρακτήρας-πιόνι θέλει να πιστεύει ότι παίζει με τους δικούς του κανόνες, με τις πρώτες συναισθηματικές απώλειες αρχίζουν να ξεγυμνώνονται τα σχέδια που η τύχη και οι συγκυρίες πλέκουν, και φαινομενικά απειλούν την ακεραιότητα και των τριών βασικών χαρακτήρων.
Χωρισμένη σε σκηνές που οδηγούνται σταθερά προς μια κορύφωση, με τα συναισθήματα να συσσωρεύονται εσωτερικά, και τις λέξεις να συνοδεύονται από διττά φιλοσοφήματα, όλο το πρώτο κομμάτι της ταινίας αποτελεί μια ενθουσιώδη, οργασμική και χωρίς προφυλάξεις εξαπόλυση υποκριτικών δηλώσεων, που μακροπρόθεσμα θα ανοίξει περισσότερο τις πληγές του παρελθόντος, θα κάνει τα απωθημένα ακαταμάχητα, και την σταθερότητα του μέλλοντος αμφίβολη.
Μέσα σ'αυτό το κλίμα κινούνται και οι τραγικές μορφές των ηρώων, φαινομενικά απαγκιστρωμένες από το παρελθόν, προς αναζήτηση μιας καινούργιας αρχής. Αν στην Casablanca όμως το ερωτικό τρίγωνο δημιουργήθηκε τυχαία (ή μοιραία), στη Gilda, η κάθε κορυφή είχε το δικό της μερίδιο ευθύνης για το προσωρινό ταίριασμα, μέχρι την τελική ρίξη, οπότε και απελευθερώνονται όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα σε ένα κυκεώνα από κρυφές επιθυμίες και απωθημένα, που ανάγουν την ερωτική ιστορία σε θρίλερ, όσο η εξιλέωση, η εκδίκηση και η λύτρωση μοιάζουν αδύνατο να ξεχωρίσουν η μία από την άλλη.
Παρελθόν, παρόν και μέλλον, τρία πρόσωπα αρραγώς συνδεδεμένα κι όμως καταδικασμένα να παραμένουν αταίριαστα, σύμβολα των διαφορετικών επιθυμιών. Στο προσκήνιο όλων μία γυναίκα. Μια γυναίκα που θα καταστραφεί για να δει το μίσος να πεθαίνει μαζί της, μια γυναίκα που θα καταστρέψει για να δει την ίδια την αγάπη να πληγώνεται. Η Gilda...όλες οι γυναίκες....και καμία!Put the blame on mame....
_______________________________________
Στα πλαίσια του φεστιβάλ είδα επίσης τα:
--------------------------------------------------------
21ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου
-L' Âge d'or
-Primer
-Peter Ibbetson
-Blonde Venus
_______________________________________
No comments:
Post a Comment