Destricted (2006)

Από πέρισυ το είχα στην άκρη το εν λόγω project, και την προηγούμενη εβδομάδα είπα να του δώσω επιτέλους την ευκαιρία, μιας και τα τρεχάματα και οι αναποδιές της περιόδου με είχαν βάλει σε μια διάθεση "fuck everything".

Για να σε βάλω κι εσένα στο κλίμα, πριν από δύο χρόνια μαζεύτηκαν 7 "εναλλακτικοί" σκηνοθέτες, και αποφάσισαν να δημιουργήσουν μία ταινία, που αποτελείται από μικρότερες ατομικές μικρού μήκους ταινίες αντίστοιχα, κάτω από το θέμα "Σεξ και κινηματογράφος:πού τελειώνουν τα όρια της τέχνης και πού αρχίζει η διαστροφική ηδονοβλεψία".

Με την πρώτη ματιά, υπάρχει ο κίνδυνος να εκνευριστείς από την μερική ηλιθιότητα στις δημιουργικές επιλογές μερικών σκηνοθετών, αλλά με μια δευτερη σκέψη συνειδητοποιείς πόσο έξυπνα, τα υποσύνολα της κάθε ταινίας, ενώνονται επιτυχώς στο τελικό φίλμ, για να καλύψουν όλο το εύρος των ορίων της τέχνης, καθώς και ό,τι ξεπερνάει τα όρια αυτά. Μεγαλύτερο ατού του συνολικού εγχειρήματος, είναι αφ' ενός μερικές γαργαλιστικά εθιστικές λεπτομέριες σεξουαλικής φύσης, που ίσως σταθούν ώς το αρχικό κίνητρο για να τις δεις, αφ' ετέρου ομως, είναι εκπληκτικό τα ερωτήματα που αίρει, και οι ορίζοντες για ατελείωτες συζητήσεις και διαμάχες που ανοίγει.

Ειδικότερα για κάθε μία μπορώ να συνοψίσω τα εξής:

Marina Abramovic _ Balkan Erotic Epic

Βαλκανικές (υποτιθέμενες ελπίζω) παραδόσεις και έθιμα, σεξουαλικής φύσεως, δοσμένα με μία σοβαροφάνεια που σε προκαλεί να την πάρεις στ'αστεία, αλλά με μια άκρως γήινη φωτογραφία, που σε συνδυασμό με την γυμνή σάρκα και μερικά ευφάνταστα σχέδια, αποτελούν σίγουρα τα 13 πιο διασκεδαστικά λεπτά της ταινίας. κρίμα που η δημιουργός τα τελευταία χρόνια αναμοχλεύει τα ίδια θέματα με έμπνευση την ταινία αυτή. Περιμένουμε την επόμενη ολοκληρωμένη δουλειά της μιας και αποτελεί αναμφισβήτητα μια πολλά υποσχόμενη δημιουργό.

Sam Taylor Wood _ Death Valley

Το πρώτο ρηχό κομμάτι της ταινίας. Ακόμα κι αν από τον τίτλο ερμηνεύσουμε την 8λεπτη σκηνή αυνανισμού, τότε το νόημα που προκύπτει εξακολουθεί να είναι πολύ "εύκολο".

Matthew Barney _ Hoist

Μακράν το καλλιτεχνικότερο κομμάτι της ταινίας. Όπως και με τον Cremaster Cycle έτσι κι εδώ, ο Barney χτίζει πρώτα το αλφάβητο επικοινωνίας με τις εικόνες, και μόνο λίγο πριν το τέλος του αποσπάσματος, ξεκινούν τα αποτυπωμένα στη μνήμη ενσταντανε να αποκτούν νόημα. Με φανταστική φωτογραφία στην φαντασίωση του έρωτα ενός άνδρα με μία μηχανή, και εναλλαγές σε πιο αιχμηρά κάδρα κατά την προετοιμασία της ιεροτελεστίας του έρωτα, προκαλεί, δημιουργεί καλλιτεχνήματα, και κερδίζει για άλλη μια φορά τον σεβασμό μας, υποστηρίζοντας επαρκώς τον τίτλο του εναλλακτικου-καλτ-παρανοϊκού δημιουργού που τον έχει χαρακτηρίσει.

Richard Prince _ House Call

Βάλε στο βίντο μια φθαρμένη (από το πολύ "παίξιμο") βιντεοκασσέττα (!) της αγαπημένης σου τσόντας, πάρε μια φθηνή φωτογραφική μηχανή, και τράβα σε βίντεο ό,τι παίζει η οθόνη, και στο Destricted II μπορεί να είσαι στην θέση του Richard Prince με το δικό σου segment. Neeext....

Larry Clark _ Impaled

Το 37λεπτο segment του Clark θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απλώς ως "Ken Park - The sex Auditions". Προκύπτουν αρκετά από τις δηλώσεις των μελλοντικών amateur πορνοστάρ, αλλά εδώ φαίνεται έντονα η απουσία του ιδιοφυούς σε κάτι τέτοια Harmony Korine, στο σενάριο. (κι επειδή θα σκάσω αν δεν το πω...περίμενε κάτι "σπέσιαλ" από Korine προσεχώς....)

Marco Brambilla _ Sync

Το ιδιοφυέστερο, προσωπικά αγαπημένο, κι ίσως το καλύτερο κομμάτι της ταινίας, που καταφέρνει μέσα σε 2 μόλις λεπτά, να συγκεντρώσει καρέ από δεκαδες τσόντες (κι όχι μόνο), σε μία εννιαία (in sync) σκηνή, που καταρρίπτει τα πρόσωπα, απελευθερώνει την ηδονή, και σε βουτάει και σε ρίχνει στον κλιμακωτό και πολύ πετυχημένα μουσικώς συνοδευόμενο οργασμό που εξελίσσεται επί της οθόνης. Κρίμα για το μικρό σκηνοθετικά ιστορικό του Brambilla, που προς έκπληξη μου συνειδητοποίησα ότι έχω παρακολουθήσει, χωρίς να ξέρω ότι οι αντίστοιχες δουλειές ανήκουν στον ίδιο σκηνοθέτη.

Gaspar Noé _ We Fuck Alone

Κατ'αρχάς να δηλώσω ότι σιχάθηκα τον Noé μετά το Irréversible (2002), που προσωπικά το θεωρώ αποτυχημένο από κάθε άποψη. Εν προκειμένω το We Fuck Alone, αν το δεις με αναμμένα φώτα και ξεπεράσεις τα ενοχλητικά οπτικά εφέ (strobing), είναι το πιο πλούσιο συναισθηματικά απόσπασμα της ταινίας, εξαιρετικά ουμανιστικό από την σκοπιά της αποξένωσης, και απόλυτα πετυχημένο και εξ' ου το ιδανικότερο φινάλε της ταινίας (σε μερικές εκδόσεις βέβαια εμφανίζεται στη μέση της ταινίας).

Δες την ταινία, κι ακόμα κι αν δεν σ'αρέσει συνολικά, σίγουρα ανάμεσα στα segments θα βρεις κάτι που θα σ'ικανοποιήσει.Κι αν συμφωνείς ότι σηκώνει μεγάλη συζήτηση, έλα από τα σχόλια να τα πούμε.