Κάθε φορά που ξεκινώ μια ταινία του Buñuel, μου παίρνει ώρα μέχρι να ξεπεράσω την ανάγκη μου για "οδηγίες χρήσης".Ανάμεσα στον σουρρεαλισμό, τον συμβολισμό και την τέχνη για χάρη της τέχνης, τα όρια είναι δυσδιάκριτα και ο Buñuel περνάει δεξιοτεχνικά από το ένα στο άλλο, αφήνοντας τον θεατή έρμαιο των συγκυριακών ερμηνειών του.
Ομολογώ όμως ότι προς μεγάλη εκπληξή μου, η Χρυσή Εποχή, η δεύτερη και τελευταία ταινία που έγραψε ο Buñuel μαζί με τον Salvador Dalí, μου φάνηκε πιο εύκολη στην ανάγνωσή της, κυρίως ως προς τον διαχωρισμό των σεναριακών προθέσεων, και έπειτα στην ερμηνεία των συμβολισμών. Διατηρεί άλλωστε μεγαλύτερη συνοχή στην εναλλαγή των σκηνών, κάτι που βοηθά στην παγίωση της προσπάθειας συρραφής μιας εννιαίας πλοκής.
Αν και συνήθως στις ταινίες του μεγάλου Ισπανού δημιουργού, οι ιστορικές παραπομπές μπλέκονται με τα καλλιτεχνικά ρεύματα, και οπτικοποιούνται σε προκλητικές εικόνες, στην προκειμένη περίπτωση, ο εδραιωμένος εξ' αρχής χρονικός άξονας σε συνδυασμό με την σχεδόν γραμμική αφήγηση και τις λίγες συμβολικές παρεκτροπές, παρουσιάζει εξόφθαλμα μια καθολικότερη ιστορία, χωρίς να κρύβεται πίσω από αυτή.
Μία συνεχής ταξική διαμάχη εξελίσσεται παράλληλα με κάθε κοινωνική δραστηριότητα, με βασικό άξονα την λαχτάρα, και ορισμένες φορές λαγνεία, για αξίες όπως η αγάπη, ο θαυμασμός, η ικανοποίηση, η εξουσία, η τελική επικράτηση. Με διαστρεβλωμένες βιβλικές -περισσότερο μεσσιανικές εμπνευσμένες- αναφορές, η απαξίωση του κράτους της εκκλησίας είναι έκδηλη, την ίδια στιγμή που ο συνδυασμός των παραπάνω, οδηγεί σε μία συναισθηματική νέκρωση και κοινωνική απάθεια, που εκτονώνεται με αδιαφορία και ξεσπάσματα οργής από τους αντιπροσωπευτικούς ήρωες.
Ομολογώ όμως ότι προς μεγάλη εκπληξή μου, η Χρυσή Εποχή, η δεύτερη και τελευταία ταινία που έγραψε ο Buñuel μαζί με τον Salvador Dalí, μου φάνηκε πιο εύκολη στην ανάγνωσή της, κυρίως ως προς τον διαχωρισμό των σεναριακών προθέσεων, και έπειτα στην ερμηνεία των συμβολισμών. Διατηρεί άλλωστε μεγαλύτερη συνοχή στην εναλλαγή των σκηνών, κάτι που βοηθά στην παγίωση της προσπάθειας συρραφής μιας εννιαίας πλοκής.
Αν και συνήθως στις ταινίες του μεγάλου Ισπανού δημιουργού, οι ιστορικές παραπομπές μπλέκονται με τα καλλιτεχνικά ρεύματα, και οπτικοποιούνται σε προκλητικές εικόνες, στην προκειμένη περίπτωση, ο εδραιωμένος εξ' αρχής χρονικός άξονας σε συνδυασμό με την σχεδόν γραμμική αφήγηση και τις λίγες συμβολικές παρεκτροπές, παρουσιάζει εξόφθαλμα μια καθολικότερη ιστορία, χωρίς να κρύβεται πίσω από αυτή.
Μία συνεχής ταξική διαμάχη εξελίσσεται παράλληλα με κάθε κοινωνική δραστηριότητα, με βασικό άξονα την λαχτάρα, και ορισμένες φορές λαγνεία, για αξίες όπως η αγάπη, ο θαυμασμός, η ικανοποίηση, η εξουσία, η τελική επικράτηση. Με διαστρεβλωμένες βιβλικές -περισσότερο μεσσιανικές εμπνευσμένες- αναφορές, η απαξίωση του κράτους της εκκλησίας είναι έκδηλη, την ίδια στιγμή που ο συνδυασμός των παραπάνω, οδηγεί σε μία συναισθηματική νέκρωση και κοινωνική απάθεια, που εκτονώνεται με αδιαφορία και ξεσπάσματα οργής από τους αντιπροσωπευτικούς ήρωες.
Σε τελική ανάλυση την φχαριστήθηκα όπως κάθε ταινία του αγαπημένου Ισπανού σκηνοθέτη,πάντως αν και διαρκεί 4 φορές όσο ο Ανδαλουσιανός Σκύλος, η τελευταία παραμένει αγαπημένη μου, και κλείνει πολύ περισσότερους συμβολισμούς και παραβολικά επηρεασμένες σουρεαλιστικές εικόνες, που δύσκολα ξεπερνιέται. Βέβαια έχω αρκετό Buñuel ακόμα να δω μέχρι να μπορώ να μιλάω για απόλυτα αγαπημένη ταινία του.
_______________________________________
Στα πλαίσια του φεστιβάλ είδα επίσης τα:
--------------------------------------------------------
21ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου
-Gilda
-Primer
-Peter Ibbetson
-Blonde Venus
_______________________________________
No comments:
Post a Comment