The Fall (2006)

Ορισμένες φορές αρκεί η περιέργεια που αίρει μια λεπτομέρεια μιας -κατα τα άλλα άγνωστης- ταινίας για να σε ωθήσει να την δεις. Στην προκειμένη περίπτωση αρκούσε η γνώση της συνεργασίας της πολυαγαπημένης Eiko Ishioka (έχει δημιουργήσει εκτός των άλλων ένα από τα πιο αγαπημένα μου βίντεο κλίπ - Bjork, Cocoon), με τον Tarsem Singh, που με ιντρίγκαρε με το "Κελί", ένα από τα πιο άρτια οπτικά ταξίδια σε πραγματικότητες που διχάζονται μεταξύ αληθινού και φανταστικού, κι έπειτα εξαφανίστηκε. (ευχαριστώ τον Wrong Guy στο blog του οποίου διάβασα για την συνεργασία αυτή - το ποστ του για την Ishioka έχει πολύ ενδιαφέρον δες το εδώ)

Και τελικά η άγνοια μου για όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινίας, αποδείχθηκε ιδανική, μιας και σχεδόν σε κάθε σκηνή με περίμενε και μια έκπληξη, που είχε να κάνει είτε με την μεθυστικά πολύχρωμη φωτογραφία, είτε με ερμηνευτικές εκρήξεις, είτε με τις κοντρολαρισμένες επιτυχώς επικίνδυνες αναφορές σε παρωδίες, είτε με τις τόσο έξυπνα προσαρμοσμένες, στερεότυπες αφηγηματικές γραμμές....

Βέβαια οι υποψίες μου για το σκηνοθετικό στύλ του Tarsem, επιβεβαιώθηκαν -ευτυχώς-, μιας και το Fall ακολουθεί πιστά τα χνάρια του Κελιού, και εδραιώνει τις μυθοπλαστικές σκηνές φανταστικής πραγματικότητας, με την οργασμική χρήση πολύχρωμων φίλτρων, και την θριλερική διάθεση που ελλοχεύει σε εικόνες και σκηνές που κάλλιστα θα μπορούσαν να ξεφύγουν προς την κωμωδία, ως σήμα κατατεθέν του. Μπορεί σεναριακά οι ιστορίες του να μην έχουν και πολλά να πουν, αλλά ολοκληρωμένο το έργο του, αποτελεί μια άρτια καλλιτεχνική έκφραση που αποτελείται από καρε - έργα τέχνης συνδυασμένα με sci fi ήρωες, σε πλήρη αρμονία με την ανθρώπινη πραγματικότητα, σε μία τελική σύνθεση που δεν χορταίνει το μάτι.

Φυσικά η αποκορύφωση έρχεται με το μαγικό άγγιγμα της Ishioka στην ενδυμασία, για να ντύσει με τον πιο ευφάνταστο τρόπο τους πολυδιάστατους ήρωες, και να τους επιτρέψει ένα εκκεντρικό παιχνίδισμα με την θεατρικότητα και την φανταστική διάσταση της ιστορίας τους. Επιπλέον οι υπαινιγμοί της υπαρκτής ιστορικότητας ορισμένων χαρακτήρων, της δίνουν την δυνατότητα να εμπνευστεί και να ανακατέψει ενδυματικές τάσεις από διαφορετικές εποχές της ανθρώπινης ιστορίας, και να καταλήξει σε μια πολυσυλλεκτική ενδυματική ρετροσπεκτίβα, η οποία δεν χάνει τις φουτουριστικά στυλιζαρισμένες πτυχές της. Γεγονός που ταιριάζει απόλυτα άλλωστε με το πολυεπίπεδο ξεδίπλωμα της υπόθεσης.



Από την σχεδόν στατική εναρκτήρια σκηνή με την παθιασμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία μιας πικρής ανάμνησης, στην τρυφερή ιστορία του άνδρα και του κοριτσιού που χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλο για να κάνουν την παραμονή τους στο νοσοκομείο υποφερτή, στην εισβολή της φανταστικής ακολουθίας με μια σειρά από επικά γεγονότα, στα πληγωμένα flashback, μέχρι την τελική άκρως λυτρωτική σκηνή που καταλήγει σε κασκαντερικό ύμνο, η ταινία δεν χάνει το στοιχείο του οπτικού πειρασμού(-οργασμού), που αφήνει το κοινό σε μία ακόρεστη ικανοποίηση.

Όταν οι εικόνες από μόνες τους είναι ικανές να ξεπεράσουν κάθε σεναριακό ατόπημα, και να οπτικοποιήσουν τόσο εκθαμβωτικά μια διεστραμμένη φαντασία, τότε πέρα από την τεχνική αρτιότητα, μπορούμε να μιλάμε για σίγουρο καλλιτεχνικό επίτευγμα.

ΥΓ 1. Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν σε 18 χώρες ανά την υφήλιο, με αποτέλεσμα σχεδόν σε κάθε σκηνή να υπάρχει κι από ένα διαφορετικό και καθηλωτικά ειδυλλιακό τοπίο.

ΥΓ 2. Στο sceenplay συναντάμε ελληνικό ενδιαφέρον με τον Nico Soultanakis

ΥΓ 3. Με εξαιρετική αγωνία περιμένουμε την επόμενη δουλειά του Tarsem που θα έχει επίσης ελληνικό ενδιαφέρον, μιας και θα ασχολείται με την παραποιημένη ιστορία του Θησέα, σε screenplay των Charley Parlapanides και Vlas Parlapanides (!). Άντε να δούμε και την Ελλάδα να περιλαμβάνεται στις τοποθεσίες των γυρισμάτων, για να δέσει το γλυκό!

ΥΓ 4. Πρόσεξες στην αφίσα το "David Fincher & Spike Jonze Presents";