Ο τίτλος και η προώθηση της ταινίας μου είχαν δημιουργήσει λανθασμένες εντυπώσεις για την υπόθεσή της και ομολογώ ότι δεν είχα και πολύ υψηλές προσδοκίες όταν πήγα να τη δω. Για καλή μου τύχη από την πρώτη σκηνή ανατράπηκε η ψυχολογία μου. Αντί των ακλιμάκωτων και σκοτεινών γερμανικών ταινιών, το Die welle ξεχειλίζει από δυναμικότητα και κορυφώσεις.
Εξ' αρχής εισάγει εκκεντρικούς χαρακτήρες, αντιπροσωπευτικούς μιας τυπικής κοινωνίας που επιφανειακά επιτρέπει κάθε ετερόκλητο στοιχείο, την ίδια στιγμή που ουσιαστικά παραμένει ανοιχτή σε αναχρονιστικές περιθωριοποιήσεις. Πατώντας στο εκπαιδευτικό μοτίβο αντιστρέφει τις στερεότυπες κινηματογραφικές προσεγγίσεις, και ξεκινά με έναν ήδη δημοφιλή κι αποδεκτό από τους μαθητές, καθηγητή, να τους παρασύρει σε μια μαθησιακή εμπειρία που παίζει επικίνδυνα με τα όρια της πνευματικής υποδούλωσης.
Στις εξαιρετικά καλορυθμισμένες -χρονικά- σκηνές της, καταφέρνει να διατηρήσει αμείωτη αγωνία, χωρίς να προδώσει το λυτρωτικό τέλος, που αφενός είναι γνωστό βάσει των αληθινών περιστατικών πίσω από την ιστορία, κι αφετέρου μοιάζει ούτως ή άλλως αναμενόμενο. Βέβαια σεναριακά και σκηνοθετικά οι δημιουργοί παίζουν εκ του ασφαλούς, με τις πολυπόθητες εντάσεις και εξάρσεις να παραμένουν καλά εγκλωβισμένες σε πολιτικώς ορθά περιθώρια, και τα μηνύματα που η ίδια ιστορία στοχεύει να περάσει να δίνονται ακάλυπτα σε σκηνές που όλοι κάπου έχουμε ξαναδεί.
Ακόμα κι αυτό όμως, δύσκολα στέκεται μειονέκτημα, μιας και η ταινία στο σύνολό της, παραμένει συγκινητική εξ' αιτίας της πραγματικής της βάσης, κι εξ' αιτίας της βαθύτερης αλήθειας του μασκαρεμένου φασισμού που περνά, και με τρόμο συνειδητοποιεί κανείς ότι θα έβρισκε εφαρμογή σε οποιαδήποτε σύγχρονη κοινωνία (αν δε βρίσκει ήδη). Συν τοις άλλοις, μπορεί τα γεγονότα να είναι αναμενόμενα, αλλά οι τελευταίες σκηνές παρουσιάζονται με μια ωμή θεατρικότητα και καταφέρνουν να σε σηκώσουν από το κάθισμα σου με την ιδιόμορφη εναλλαγή των ρυθμών που κλείνουν λυτρωτικά απρόσμενα ό,τι περίμενες από την αρχή να συμβεί.
ΥΓ. Η φετινή χρονιά για τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο αποδεικνύεται σπουδαία!!!
Εξ' αρχής εισάγει εκκεντρικούς χαρακτήρες, αντιπροσωπευτικούς μιας τυπικής κοινωνίας που επιφανειακά επιτρέπει κάθε ετερόκλητο στοιχείο, την ίδια στιγμή που ουσιαστικά παραμένει ανοιχτή σε αναχρονιστικές περιθωριοποιήσεις. Πατώντας στο εκπαιδευτικό μοτίβο αντιστρέφει τις στερεότυπες κινηματογραφικές προσεγγίσεις, και ξεκινά με έναν ήδη δημοφιλή κι αποδεκτό από τους μαθητές, καθηγητή, να τους παρασύρει σε μια μαθησιακή εμπειρία που παίζει επικίνδυνα με τα όρια της πνευματικής υποδούλωσης.
Στις εξαιρετικά καλορυθμισμένες -χρονικά- σκηνές της, καταφέρνει να διατηρήσει αμείωτη αγωνία, χωρίς να προδώσει το λυτρωτικό τέλος, που αφενός είναι γνωστό βάσει των αληθινών περιστατικών πίσω από την ιστορία, κι αφετέρου μοιάζει ούτως ή άλλως αναμενόμενο. Βέβαια σεναριακά και σκηνοθετικά οι δημιουργοί παίζουν εκ του ασφαλούς, με τις πολυπόθητες εντάσεις και εξάρσεις να παραμένουν καλά εγκλωβισμένες σε πολιτικώς ορθά περιθώρια, και τα μηνύματα που η ίδια ιστορία στοχεύει να περάσει να δίνονται ακάλυπτα σε σκηνές που όλοι κάπου έχουμε ξαναδεί.
Ακόμα κι αυτό όμως, δύσκολα στέκεται μειονέκτημα, μιας και η ταινία στο σύνολό της, παραμένει συγκινητική εξ' αιτίας της πραγματικής της βάσης, κι εξ' αιτίας της βαθύτερης αλήθειας του μασκαρεμένου φασισμού που περνά, και με τρόμο συνειδητοποιεί κανείς ότι θα έβρισκε εφαρμογή σε οποιαδήποτε σύγχρονη κοινωνία (αν δε βρίσκει ήδη). Συν τοις άλλοις, μπορεί τα γεγονότα να είναι αναμενόμενα, αλλά οι τελευταίες σκηνές παρουσιάζονται με μια ωμή θεατρικότητα και καταφέρνουν να σε σηκώσουν από το κάθισμα σου με την ιδιόμορφη εναλλαγή των ρυθμών που κλείνουν λυτρωτικά απρόσμενα ό,τι περίμενες από την αρχή να συμβεί.
ΥΓ. Η φετινή χρονιά για τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο αποδεικνύεται σπουδαία!!!
5 comments:
Θα διαφωνήσω καθέτως μαζί σου στην κριτική για αυτή την ταινία!
Πέραν του ότι την βρήκα να περιγράφει(με την καλή θέληση του αναγνώστη πάντα) τον φασισμό που υποθάλπεται σε κάθε ομαδικότητα που στεγανοποιείται κάτω απ' το πρόσχημα του κοινού σκοπού, δε της βρήκα κάποια λοιπή αρετή.
Νομίζω πως στερείται κινήτρων σε κάθε της πτυχή. Π.χ ούτε η μεταστροφή του καθηγητή δικαιολογείται(πέραν του να την σπάσω στον από-κάτω κλπ) ούτε κανένας χαρακτήρας σου επιτρέπει την ψευδαίσθηση μιας κάποιας ολοκληρωμένης θεώρησης. Ενώ το μεγαλύτερο αρνητικό που βρήκα ήταν η επιπολαιότητα, αφέλεια, μονομέρια στο αναπραστατικό της κομμάτι. Με σαφής σκοπούς να κατευθύνει...
Με εκτίμηση,
Μεταφέρω την εγκάρδια καληνύχτα μου!
kioy να δεχτώ όλες τις αδυναμίες τις οποίες καταγράφεις αλλά ποιους θέλει να κατευθύνει και που;
Τους θεατές στην αίθουσα πρώτα πρώτα!
@ kioy
κατ'αρχάς όλα τα σχόλια είναι ευπρόσδεκτα.
Από εκεί και πέρα μιλάς για την άκυρη μεταστροφή του καθηγητή, όταν νομίζω ότι εν μέρει (ίσως) αυτός είναι κι ο σκοπός. Όταν πιαστείς σε μία τέτοια δίνη όπου τα συμφέροντα αντικρούονται υπέρ σου, είναι πιθανό να παρασυρθείς κι ορισμένες φορές ανεπανόρθωτα.
Βέβαια κι εγώ στο κείμενό μου συμφωνώ σε κάποια σημεία με σένα στο γεγονός ότι ακολουθεί στερεότυπες καλλιτεχνικές εκφράσεις και καταλήγει σε κάτι εξ'αρχής καθορισμένο κι αναμενόμενο. Δεν με χάλασε όμως και τόσο αυτό.Κάποιες σκέψεις που ήθελε να μου προξενήσει, το κατάφερε, από εκεί κι έπειτα μπήκα κι εγώ στη διαδικασία να τις εξελίξω μόνος μου.
αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι κατόρθωμα της ταινίας, αλλά όπως και αν το κάνεις ήταν η αφορμή.Σίγουρα δεν είναι η πιο δυνατή πολιτική ταινία, αλλά είναι ρίσκο να βγάζεις μια τέτοια ταινία πλέον, και πιο πολύ χάρηκα που μερικές χώρες τολμούν να το κάνουν ακόμα αυτό.
@zamuc
Νομίζω ότι δεν στέκομαι μακρυά από το κείμενό σου, συμφωνούμε!όπως και στο τεχνικό και καλλιτεχνικό κομμάτι νομίζω ότι συγκλίνουμε κι οι τρεις στο ίδιο σημείο.
Δε μπορώ να διαφωνήσω κάπου δραστικά με όσα αναφέρεις, αλλά θα σταθώ σε αυτό απ' όσα λες:
"Σίγουρα δεν είναι η πιο δυνατή πολιτική ταινία, αλλά είναι ρίσκο να βγάζεις μια τέτοια ταινία πλέον, και πιο πολύ χάρηκα που μερικές χώρες τολμούν να το κάνουν ακόμα αυτό."
Δε θεωρώ ότι είναι ρίσκο. Όπως δείχνεται προσφάτως, τόσο η ταινία όσο και το Baader, που κατά τη γνώμη μου στερείται βάθους, ο κόσμος έχει ανάγκη τέτοιων ταινιών. Και για αυτό τις αγκαλιάζει. Δε θεωρώ πως υπάρχει ρίσκο. Αντίθετα η έλειψη βάθους, αλλά ταυτόχρονα οι καίριες αναφορές είναι ικανές να γεμίσουν αίσθημα ολοκλήρωσης την μάζα του απολίτικου κόσμου. Το ίδιο θεωρώ(σε πιο ήπιο βαθμό) για τη Λεμονιά ας πούμε!
Για μένα είναι τεράστιο ρίσκο να κάνεις πολιτικές ταινίες σαν το Man Push Cart. Το οποίο ξεχειλίζει κινηματογραφικότητας πάνω στο βαθύτερο απλών συμβολισμών, πολιτικό σχόλιο του!
Με εκτίμηση...
Post a Comment