Στις 5 δεκαετίες που διήρκησε η καριέρα της, η Mae West ολοκλήρωσε μόνο 12 ταινίες, αλλά με το πολύπλευρο ταλέντο της στη συγγραφή των σεναρίων, στην ηθοποιία και στον τσαμπουκά με τον οποίο διεκδίκησε και ενσάρκωσε τους πιο αντισυμβατικούς ρόλους, κατάφερε να κάνει και τις 12 να περιστρέφονται αποκλειστικά γύρω από την ίδια, και το κινηματογραφικό Hollywood να την αναγνωρίζει ως μία από τις σημαντικότερες ηθοποιούς-δημιουργούς της κλασσικής του ιστορίας.
Έχοντας ήδη ανεβάσει επιτυχώς στο θέατρο το "Diamond Lil", στο οποίο βασίστηκε η ταινία, πέρασε 2 χρόνια να ετοιμάζει την κινηματογραφική διασκευή του, προσπαθώντας να μείνει πιστή στο προκλητικό κλίμα της υπόθεσης, χωρίς να αφαιρέσει τους σεξουαλικούς υπαινιγμούς, και συγχρόνως να αποφύγει την λογοκρισία που θα εμπόδιζε την ταινία από το να έχει μια ολοκληρωμένη έξοδο στις αίθουσες. Αυτό οδηγεί στη συνύπαρξη μιας σειράς από σκηνές, που καθοδηγούν με υποχθόνια μέσα τον θεατή στην δημιουργία ασφαλών συμπερασμάτων για το τι συμβαίνει πίσω από αυτές, με μια πληθώρα λεκτικών παιχνιδισμάτων, που στο χαρτί θα φαίνονταν αρκετά ανώδυνα αλλά όταν συνδυαστούν με την εκρηκτική περσόνα της Lou (Mae West), αφήνουν περιθώρια σε πολυεπίπεδες "πονηρές" ερμηνείες.
Για να ενισχύσει ακόμα περισσότερο την δυναμική του έργου, η West συμπεριλαμβάνει στη σεναριογραφή της, αρκετούς δεύτερους ρόλους, ο καθένας εκκεντρικός με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, το σύνολο των οποίων εμπλέκεται σε παράπλευρες ιστορίες, που ενώνονται άμεσα ή έμμεσα στο φινάλε. Εκμεταλλευόμενη μάλιστα την ανισσόροπη διανομή της δύναμης στον συγκαλυμμένο υπόκοσμο του '90 (μιλάμε για 1890), αφήνει τους "μνηστήρες" της να φαγωθούν μεταξύ τους, όταν η ίδια τόσο δεξιοτεχνικά φαίνεται να περιμένει το δικό της "Οδυσσέα". Μέσα στη γενικότερη διαπλοκή, τις μηχανορραφίες και τα υποχθόνια σχέδια όμως, δεν αφήνει απ'έξω ούτε το δικό της σκοτεινό παρελθόν, και όπως τα διαμάντια που τόσο αγαπά έχουν στη φύση τους τον άνθρακα, έτσι κι η ίδια κλείνει όλες τις αδυναμίες της στις εξωφρενικά φορτωμένες εμφανίσεις της και στην άκρατη επίδειξη της ακούσιας υπεροχής της.
Με έναν, ειρωνικά, αντιπροσωπευτικό της δικής της πραγματικότητας τρόπο, η West πορεύεται παράλληλα με την αξιοζήλευτη, κι εύκολα μισητή περσόνα, που συγκλονίζει εντός και εκτός του έργου, καταφέρνει να ξεχωρίσει ανάμεσα στον όχλο με την ιδιόμορφη και αντισυμβατική ομορφιά της, και δημιουργεί μια ταινία μόλις μιας ώρας, η οποία στέκεται διαχρονικά πλήρης από άποψη πλοκής, και ολοκληρώνεται την κατάλληλη στιγμή, αφήνοντας το κοινό να παρακαλάει για περισσότερο.
Ανάμεσα στην θεατρική αναπαράσταση της (πιο παλιάς!) δεκαετίας του '90, στις διασκεδαστικές ατάκες, στα σαγηνευτικά μουσικά νούμερα, και στα αντικρουόμενα σχέδια της υπόθεσης, καταφέρνει να συγκεντρώσει μερική από την γενική προσοχή, ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε Cary Grant. Κι αυτός ο ρόλος βέβαια, καταλήγει να αποτελεί άλλο ένα πάτημα για την επίδειξη της συγκλονιστικής πρωταγωνίστριας. Λίγες ταινίες κατάφεραν να εγκωμιάσουν επιτυχώς, ένα τόσο ιδιόρρυθμα προικισμένο γυναικείο ρόλο.
ΥΓ. Κι αν παρασύρθηκα τόσο πολύ από την ισοπεδωτική παρουσία της West στην ταινία, που με ανάγκασε να ασχοληθώ σχεδόν αποκλειστικά μαζί της στο κείμενο μου, διάβασε το εξαιρετικά ενδιαφέρον trivia στο imdb, που είναι από μόνο του ικανό να σε πείσει να τη δεις, και μετά πέρνα από τα σχόλια να μου πεις πόσα λεπτά χρειάστηκες, μέχρι να παραδοθείς απόλυτα στην ξεχωριστή γοητεία της Lou (της Mae West κατ' επέκτασιν).
Έχοντας ήδη ανεβάσει επιτυχώς στο θέατρο το "Diamond Lil", στο οποίο βασίστηκε η ταινία, πέρασε 2 χρόνια να ετοιμάζει την κινηματογραφική διασκευή του, προσπαθώντας να μείνει πιστή στο προκλητικό κλίμα της υπόθεσης, χωρίς να αφαιρέσει τους σεξουαλικούς υπαινιγμούς, και συγχρόνως να αποφύγει την λογοκρισία που θα εμπόδιζε την ταινία από το να έχει μια ολοκληρωμένη έξοδο στις αίθουσες. Αυτό οδηγεί στη συνύπαρξη μιας σειράς από σκηνές, που καθοδηγούν με υποχθόνια μέσα τον θεατή στην δημιουργία ασφαλών συμπερασμάτων για το τι συμβαίνει πίσω από αυτές, με μια πληθώρα λεκτικών παιχνιδισμάτων, που στο χαρτί θα φαίνονταν αρκετά ανώδυνα αλλά όταν συνδυαστούν με την εκρηκτική περσόνα της Lou (Mae West), αφήνουν περιθώρια σε πολυεπίπεδες "πονηρές" ερμηνείες.
Για να ενισχύσει ακόμα περισσότερο την δυναμική του έργου, η West συμπεριλαμβάνει στη σεναριογραφή της, αρκετούς δεύτερους ρόλους, ο καθένας εκκεντρικός με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, το σύνολο των οποίων εμπλέκεται σε παράπλευρες ιστορίες, που ενώνονται άμεσα ή έμμεσα στο φινάλε. Εκμεταλλευόμενη μάλιστα την ανισσόροπη διανομή της δύναμης στον συγκαλυμμένο υπόκοσμο του '90 (μιλάμε για 1890), αφήνει τους "μνηστήρες" της να φαγωθούν μεταξύ τους, όταν η ίδια τόσο δεξιοτεχνικά φαίνεται να περιμένει το δικό της "Οδυσσέα". Μέσα στη γενικότερη διαπλοκή, τις μηχανορραφίες και τα υποχθόνια σχέδια όμως, δεν αφήνει απ'έξω ούτε το δικό της σκοτεινό παρελθόν, και όπως τα διαμάντια που τόσο αγαπά έχουν στη φύση τους τον άνθρακα, έτσι κι η ίδια κλείνει όλες τις αδυναμίες της στις εξωφρενικά φορτωμένες εμφανίσεις της και στην άκρατη επίδειξη της ακούσιας υπεροχής της.
Με έναν, ειρωνικά, αντιπροσωπευτικό της δικής της πραγματικότητας τρόπο, η West πορεύεται παράλληλα με την αξιοζήλευτη, κι εύκολα μισητή περσόνα, που συγκλονίζει εντός και εκτός του έργου, καταφέρνει να ξεχωρίσει ανάμεσα στον όχλο με την ιδιόμορφη και αντισυμβατική ομορφιά της, και δημιουργεί μια ταινία μόλις μιας ώρας, η οποία στέκεται διαχρονικά πλήρης από άποψη πλοκής, και ολοκληρώνεται την κατάλληλη στιγμή, αφήνοντας το κοινό να παρακαλάει για περισσότερο.
Ανάμεσα στην θεατρική αναπαράσταση της (πιο παλιάς!) δεκαετίας του '90, στις διασκεδαστικές ατάκες, στα σαγηνευτικά μουσικά νούμερα, και στα αντικρουόμενα σχέδια της υπόθεσης, καταφέρνει να συγκεντρώσει μερική από την γενική προσοχή, ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε Cary Grant. Κι αυτός ο ρόλος βέβαια, καταλήγει να αποτελεί άλλο ένα πάτημα για την επίδειξη της συγκλονιστικής πρωταγωνίστριας. Λίγες ταινίες κατάφεραν να εγκωμιάσουν επιτυχώς, ένα τόσο ιδιόρρυθμα προικισμένο γυναικείο ρόλο.
ΥΓ. Κι αν παρασύρθηκα τόσο πολύ από την ισοπεδωτική παρουσία της West στην ταινία, που με ανάγκασε να ασχοληθώ σχεδόν αποκλειστικά μαζί της στο κείμενο μου, διάβασε το εξαιρετικά ενδιαφέρον trivia στο imdb, που είναι από μόνο του ικανό να σε πείσει να τη δεις, και μετά πέρνα από τα σχόλια να μου πεις πόσα λεπτά χρειάστηκες, μέχρι να παραδοθείς απόλυτα στην ξεχωριστή γοητεία της Lou (της Mae West κατ' επέκτασιν).
No comments:
Post a Comment