Ω λίστα, λίστα με τα αχρείαστα remake γιατί να μεγαλώνεις ολοένα; Στην τελική τί εξυπηρετούν τα remake; Ίσως μόνο μια καθυστερημένη διαφήμιση των αυθεντικών εκδοχών, αν και αφού αποδυναμωθεί η ιστορία, δύσκολα κανείς θα δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στην απαρχή της.
Όπως κατάλαβες, κι αν είσαι παντελώς ξένος με το Lord of the flies, σε παροτρύνω να διαβάσεις το βιβλίο, να δεις την ταινία του 1963 (ακόμα κι αν δεν σου αρέσουν πολύ οι ασπρόμαυρες ταινίες, η συγκεκριμένη έχει μια πολύ μοντέρνα αίσθηση της εικόνας, και παραμένει ξεκάθαρα λόγω ιστορίας, διαχρονική), αλλά να σταματήσεις εκεί.
Τεκμηριώνω....Από το ξεκίνημά του, το remake του 1990, θέλοντας να πρωτοπορήσει, αναδιοργανώνει πρόσωπα και καταστάσεις, που βάσει της νέας πλοκής οδηγούν στα ίδια αποτελέσματα, προσπερνώντας αβίαστα το γεγονός ότι με τον τρόπο αυτό, εγκαταλείπει έναν από τους βασικότερους ηθογραφικούς άξονες του μυθιστορήματος. Αυτό για οποιονδήποτε έχει τη γνώση των προκατόχων της εκδοχής αυτής, γίνεται άμεσα εκνευριστικό, μιας και η δραματοποίηση στην οποία στοχεύουν οι σεναριογράφοι του, δεν είναι αρκετή ώστε να δικαιολογήσει την βεβήλωση της αυθεντικής ιστορίας, κι από την άλλη καταλήγει σε μια πρόχειρη αμερικανοποίηση ενός έργου που έχει, κανονικά, πανανθρώπινο χαρακτήρα και στέκεται στην ανθρώπινη φύση, κι όχι στην εθνικότητα.
Επιπλέον μιας και 3 δεκαετίες μετά την πρώτη ταινία, τα ειδικά εφέ υπάρχουν για να χρησιμοποιούνται κι όχι για να διευκολύνουν, ο Hook αποδυναμώνει τη ατμόσφαιρα της φρικαλεότητας που επικρατεί στο νησί, με την αυστηρή οπτικοποίηση των βίαιων εικόνων του βιβλίου, εγκλωβίζοντας το θεατή στο προσωρινό αηδίασμα, στερώντας του τη δυνατότητα να εμβαθύνει αλληγορικά στις συνταρακτικές αξίες της ιστορίας αυτής καθ' αυτής. Άλλωστε ο εκσυγχρονισμός της με τις γενικότερες αλλαγές στο σενάριο, αποκόβει ουσιαστικά και τους συμβολικούς δεσμούς της με την ιστορική πραγματικότητα, και παρέχει μια περισσότερο καθολική γενίκευση που έχει καθαρά κινηματογραφικούς σκοπούς.
Οάσεις ικανοποίησης αποτελούν μεμονωμένες σκηνές που μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού κυρίως για την καλλιτεχνική τους υπόσταση, κι όχι για την επιτυχημένη σύνδεσή τους με το βιβλίο, και ο -αρκετά αναλλοίωτος- ρόλος του Ralph που ερμηνεύει ο εξαιρετικά αγαπητός (μου - κυρίως λόγω Alias) Balthazar Getty. Οι υπόλοιποι ρόλοι καταφέρνουν να χάσουν τη δυναμικότητά τους κι εν μέρει το χαρακτήρα, όπως αυτά εδραιώθηκαν στο βιβλίο, κάνοντας ακόμα πιο άσκοπη τη γενικότερη πλοκή.
ΥΓ. Ψήνομαι να γράψω ένα κείμενο με τις Τοπ 10 εξαιρέσεις στον κανόνα των αχρείαστων remake, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα μου φτάσουν οι ταινίες για να καλύψω τόσες θέσεις.
Όπως κατάλαβες, κι αν είσαι παντελώς ξένος με το Lord of the flies, σε παροτρύνω να διαβάσεις το βιβλίο, να δεις την ταινία του 1963 (ακόμα κι αν δεν σου αρέσουν πολύ οι ασπρόμαυρες ταινίες, η συγκεκριμένη έχει μια πολύ μοντέρνα αίσθηση της εικόνας, και παραμένει ξεκάθαρα λόγω ιστορίας, διαχρονική), αλλά να σταματήσεις εκεί.
Τεκμηριώνω....Από το ξεκίνημά του, το remake του 1990, θέλοντας να πρωτοπορήσει, αναδιοργανώνει πρόσωπα και καταστάσεις, που βάσει της νέας πλοκής οδηγούν στα ίδια αποτελέσματα, προσπερνώντας αβίαστα το γεγονός ότι με τον τρόπο αυτό, εγκαταλείπει έναν από τους βασικότερους ηθογραφικούς άξονες του μυθιστορήματος. Αυτό για οποιονδήποτε έχει τη γνώση των προκατόχων της εκδοχής αυτής, γίνεται άμεσα εκνευριστικό, μιας και η δραματοποίηση στην οποία στοχεύουν οι σεναριογράφοι του, δεν είναι αρκετή ώστε να δικαιολογήσει την βεβήλωση της αυθεντικής ιστορίας, κι από την άλλη καταλήγει σε μια πρόχειρη αμερικανοποίηση ενός έργου που έχει, κανονικά, πανανθρώπινο χαρακτήρα και στέκεται στην ανθρώπινη φύση, κι όχι στην εθνικότητα.
Επιπλέον μιας και 3 δεκαετίες μετά την πρώτη ταινία, τα ειδικά εφέ υπάρχουν για να χρησιμοποιούνται κι όχι για να διευκολύνουν, ο Hook αποδυναμώνει τη ατμόσφαιρα της φρικαλεότητας που επικρατεί στο νησί, με την αυστηρή οπτικοποίηση των βίαιων εικόνων του βιβλίου, εγκλωβίζοντας το θεατή στο προσωρινό αηδίασμα, στερώντας του τη δυνατότητα να εμβαθύνει αλληγορικά στις συνταρακτικές αξίες της ιστορίας αυτής καθ' αυτής. Άλλωστε ο εκσυγχρονισμός της με τις γενικότερες αλλαγές στο σενάριο, αποκόβει ουσιαστικά και τους συμβολικούς δεσμούς της με την ιστορική πραγματικότητα, και παρέχει μια περισσότερο καθολική γενίκευση που έχει καθαρά κινηματογραφικούς σκοπούς.
Οάσεις ικανοποίησης αποτελούν μεμονωμένες σκηνές που μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού κυρίως για την καλλιτεχνική τους υπόσταση, κι όχι για την επιτυχημένη σύνδεσή τους με το βιβλίο, και ο -αρκετά αναλλοίωτος- ρόλος του Ralph που ερμηνεύει ο εξαιρετικά αγαπητός (μου - κυρίως λόγω Alias) Balthazar Getty. Οι υπόλοιποι ρόλοι καταφέρνουν να χάσουν τη δυναμικότητά τους κι εν μέρει το χαρακτήρα, όπως αυτά εδραιώθηκαν στο βιβλίο, κάνοντας ακόμα πιο άσκοπη τη γενικότερη πλοκή.
ΥΓ. Ψήνομαι να γράψω ένα κείμενο με τις Τοπ 10 εξαιρέσεις στον κανόνα των αχρείαστων remake, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα μου φτάσουν οι ταινίες για να καλύψω τόσες θέσεις.
No comments:
Post a Comment