Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του νομπελίστα William Golding, η πρώτη κινηματογραφική εκδοχή του Lord of the flies, καταφέρνει να διατηρήσει τη σοκαριστική ατμόσφαιρα του βιβλίου, και να οπτικοποιήσει με ζοφερό τρόπο την φρικαλεότητα της ανθρώπινης φύσης, όταν αυτή αφήνεται ελεύθερη να ξεδιπλωθεί στην απομόνωση.
Με φόντο την κλασσική -πλέον- υπόθεση των ναυαγών σε έρημο νησί, στην προκειμένη περίπτωση μιας ομάδας σχολιαρόπαιδων, ο Golding έπλεξε δεξιοτεχνικά μια αλληγορική ιστορία επιβίωσης και βιαιότητας, που περιστρέφεται γύρω από την προβληματική αναδιοργάνωση μιας κοινωνίας με τα ένστικτα στη θέση των άγραφων κανόνων, εξερευνά τον τρόμο που έρχεται με το χαμό κάθε ελπίδας, και περνά ένα ισχυρό αντιπολεμικό μήνυμα με το ξεσκέπασμα της ακατανίκητης επιθυμίας για επικράτηση και του τέλματος που έρχεται μόνο μετά την ολοκληρωτική καταστροφή (το βιβλίο γράφηκε την περίοδο του ψυχρού πολέμου και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1954, με τις μνήμες του 2ου παγκοσμίου ακόμα νωπές).
Ο σκηνοθέτης κάνει μια εξαιρετική δουλειά στην μεταφορά της ιστορίας από το βιβλίο στη μεγάλη οθόνη, και παρόλο που ορισμένες φορές μοιάζει απλά διεκπεραιωτικός, καταφέρνει να μείνει πιστός στην ιστορία, και να συγκλονίσει με την μινιμαλιστική σκηνοθεσία του. Σε συνδυασμό με την μαγευτική ασπρόμαυρη φωτογραφία, σκιαγραφεί τη φρίκη της παρακμής, χωρίς να χρησιμοποιεί γκροτέσκες εικόνες, κι εκμεταλλευόμενος τις αρχέγονες τυμπανοκρουσίες της μουσικής επένδυσης, καταφέρνει αρκετές στιγμές να ανατριχιάσει το θεατή και να τον κάνει να χάσει το καρδιοχτύπι του.
Το εξαιρετικά εκφραστικό καστ των μικρών πρωταγωνιστών, καταφέρνει να αποδώσει άψογα το συναισθηματικό υπόβαθρο της ταινίας, και ανάγει σε ακόμα πιο φρικιαστικό το ξέσπασμα της ανθρώπινης οργής που πηγάζει μόνο μέσα από τις προσωπικές καταπιεσμένες φιλοδοξίες, και τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ της ελευθερίας και της καταπάτησής της. Κρίμα που τα περισσότερα παιδιά δεν εμφανίστηκαν σε καμία άλλη ταινία, αν και το καλλιτεχνικό επίτευγμα του Lord of the flies είναι από μόνο του τόσο σημαντικό, που το καθένα καταφέρνει κι αφήνει το δικό του ξεχωριστό στίγμα στη μεγάλη οθόνη.
Και για να κλείσω με το πιο κρίσιμο ερώτημα για κάθε ταινία του είδους αυτού... Ναί, καταφέρνει και αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο το βιβλίο, παραλείποντας μόνο μικρολεπτομέρειες, σε βαθμό που η ικανοποίηση που προσφέρει η ιστορία με τον γραπτό ή οπτικοποιημένο τρόπο, θεωρείται εφάμιλλη. Φυσικά με σεβασμό στο αυθεντικό αριστούργημα του Golding, και πάντα με τη σκέψη ότι η προβολή της ταινίας αποδυναμώνει το βιβλίο, θα σας πρότεινα να διαβάσετε την ιστορία πριν τη δείτε.
ΥΓ 1. Εξαιρετική προσθήκη στο κλίμα του βιβλίου, αποτελούν οι τίτλοι έναρξης της ταινίας, που δημιουργούν τη βασική προϊστορία, και παρέχουν οπτικά τους τρόπους και τα κλειδιά αποκρυπτογράφησης της ολοφάνερα συμβολικής ιστορίας, παραμένοντας πιστοί στις προθέσεις του ίδιου του συγγραφέα.
ΥΓ 2. Όσοι ήδη έχετε διαβάσει το βιβλίο ή έχετε δει την ταινία, θυμηθείτε ξανά τα γεγονότα με αυτό το διασκεδαστικό παιχνίδι.
Με φόντο την κλασσική -πλέον- υπόθεση των ναυαγών σε έρημο νησί, στην προκειμένη περίπτωση μιας ομάδας σχολιαρόπαιδων, ο Golding έπλεξε δεξιοτεχνικά μια αλληγορική ιστορία επιβίωσης και βιαιότητας, που περιστρέφεται γύρω από την προβληματική αναδιοργάνωση μιας κοινωνίας με τα ένστικτα στη θέση των άγραφων κανόνων, εξερευνά τον τρόμο που έρχεται με το χαμό κάθε ελπίδας, και περνά ένα ισχυρό αντιπολεμικό μήνυμα με το ξεσκέπασμα της ακατανίκητης επιθυμίας για επικράτηση και του τέλματος που έρχεται μόνο μετά την ολοκληρωτική καταστροφή (το βιβλίο γράφηκε την περίοδο του ψυχρού πολέμου και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1954, με τις μνήμες του 2ου παγκοσμίου ακόμα νωπές).
Ο σκηνοθέτης κάνει μια εξαιρετική δουλειά στην μεταφορά της ιστορίας από το βιβλίο στη μεγάλη οθόνη, και παρόλο που ορισμένες φορές μοιάζει απλά διεκπεραιωτικός, καταφέρνει να μείνει πιστός στην ιστορία, και να συγκλονίσει με την μινιμαλιστική σκηνοθεσία του. Σε συνδυασμό με την μαγευτική ασπρόμαυρη φωτογραφία, σκιαγραφεί τη φρίκη της παρακμής, χωρίς να χρησιμοποιεί γκροτέσκες εικόνες, κι εκμεταλλευόμενος τις αρχέγονες τυμπανοκρουσίες της μουσικής επένδυσης, καταφέρνει αρκετές στιγμές να ανατριχιάσει το θεατή και να τον κάνει να χάσει το καρδιοχτύπι του.
Το εξαιρετικά εκφραστικό καστ των μικρών πρωταγωνιστών, καταφέρνει να αποδώσει άψογα το συναισθηματικό υπόβαθρο της ταινίας, και ανάγει σε ακόμα πιο φρικιαστικό το ξέσπασμα της ανθρώπινης οργής που πηγάζει μόνο μέσα από τις προσωπικές καταπιεσμένες φιλοδοξίες, και τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ της ελευθερίας και της καταπάτησής της. Κρίμα που τα περισσότερα παιδιά δεν εμφανίστηκαν σε καμία άλλη ταινία, αν και το καλλιτεχνικό επίτευγμα του Lord of the flies είναι από μόνο του τόσο σημαντικό, που το καθένα καταφέρνει κι αφήνει το δικό του ξεχωριστό στίγμα στη μεγάλη οθόνη.
Και για να κλείσω με το πιο κρίσιμο ερώτημα για κάθε ταινία του είδους αυτού... Ναί, καταφέρνει και αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο το βιβλίο, παραλείποντας μόνο μικρολεπτομέρειες, σε βαθμό που η ικανοποίηση που προσφέρει η ιστορία με τον γραπτό ή οπτικοποιημένο τρόπο, θεωρείται εφάμιλλη. Φυσικά με σεβασμό στο αυθεντικό αριστούργημα του Golding, και πάντα με τη σκέψη ότι η προβολή της ταινίας αποδυναμώνει το βιβλίο, θα σας πρότεινα να διαβάσετε την ιστορία πριν τη δείτε.
ΥΓ 1. Εξαιρετική προσθήκη στο κλίμα του βιβλίου, αποτελούν οι τίτλοι έναρξης της ταινίας, που δημιουργούν τη βασική προϊστορία, και παρέχουν οπτικά τους τρόπους και τα κλειδιά αποκρυπτογράφησης της ολοφάνερα συμβολικής ιστορίας, παραμένοντας πιστοί στις προθέσεις του ίδιου του συγγραφέα.
ΥΓ 2. Όσοι ήδη έχετε διαβάσει το βιβλίο ή έχετε δει την ταινία, θυμηθείτε ξανά τα γεγονότα με αυτό το διασκεδαστικό παιχνίδι.
No comments:
Post a Comment