I Am Legend (2007)

Όλοι μας έχουμε σκεφτεί σε κάποιο πλαίσιο, πώς θα ήταν να ήμασταν ο τελευταίος άνθρωπος στην γη. Πόσες απεριόριστες δυνατότητες θα είχαμε και πόσο απέραντα θα διασκορπιζόταν η ελευθερία των επιλογών μας. Ποια άτομα θα επιλέγαμε για παρέα, και τι αντικείμενα θα μας περιστοίχιζαν.

Πολύ λίγοι από εμάς έχουν σκεφτεί όμως πως θα ήταν να ξυπνάς χωρίς να το θέλεις σε έναν κόσμο άδειο από φυσιολογική ανθρώπινη ζωή, όπου τα πάντα είναι μολυσμένα και παρατημένα, ο πολιτισμός δίνει την θέση του στη ζούγκλα, και η φαινομενική ασφάλεια χάνεται όταν πέφτει το σκοτάδι και πρέπει να ζήσεις σαν ζώο κρυμμένο στην σπηλιά του για να προστατευτείς από τα πραγματικά θηρία που κυκλοφορούν έξω, που είναι μεταλλαγμένα και μολυσμένα υπολείμματα της ανθρώπινης ράτσας, και δεν ξέρουν να μοιράζονται τον χώρο με κανέναν άλλο.

Το σενάριο δεν είναι πρωτότυπο, μιας και βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Richard Matheson το οποίο μάλιστα έχει γίνει άλλες δύο φορές ταινία (The last man on earth (1964), The Ωmega man(1971)), και αναμφισβήτητα έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλές άλλες. Παρόλα αυτά η συγκεκριμένη μεταφορά, ξεφεύγει αρκετά από το βιβλίο, και εμπλουτίζεται με αρκετά (χωρίς πολλές υπερβολές) CGI εφέ, τα οποία της δίνουν ορισμένες φορές την όψη βιντεοπαιχνιδιού, αλλά είναι πολύ προσεγμένα ώστε να γίνονται απαραίτητα.

Ο ρόλος του Will Smith είναι επίσης προσεγμένος και χαίρομαι πολύ που βλέπω με κάθε ταινία του πόσο ωριμάζουν οι ερμηνείες του, σε σημείο που έχει καταφέρει να περάσει πολύ όμορφα από τις ερμηνείες ατάκας και στυλ, στις ερμηνείες που επιστρατεύει τις κινήσεις των χεριών και τις εκφράσεις του προσώπου για να πλαισιώσει πλήρως τον ρόλο του. Βέβαια το σενάριο χειραγωγεί πολύ τον χαρακτήρα του, και δεν εξερευνά καινούργιες ψυχολογικές καταστάσεις, από αυτές που κάθε θεατής σκέφτεται πως θα περνούσε σε αντίστοιχα περιστατικά.

Αυτό οφείλεται καθαρά στο γεγονός ότι τα studios θέλουν να πλασάρουν την ταινία ως mainstream, που δεν ανήκει σε συγκεκριμένο είδος, με αποτέλεσμα να μοιράζεται ορισμένες φορές άδικα, στα είδη της επιστημονικής φαντασίας, του θρίλερ και της κοινωνικής, κάτι που μπορεί να προσελκύει διαφορετικούς θεατές αλλά πιθανώς τους αφήνει όλους ανικανοποίητους που περίμεναν κάτι παραπάνω.

Σε τελική ανάλυση η ταινία είναι αρκετά καλή, αλλά στενοχωριέμαι να βλέπω τέτοιες μεγάλες παραγωγές που έχουν την υποστήριξη μεγάλων studios να κάνουν τόσο μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, κι άλλες παρόμοιες ανεξάρτητες, όπως το εκπληκτικό Children of Men να περνούν απαρατήρητες.

The Kingdom (2007)

Χρήμα Πλούτος Δύναμη Κυριαρχία.Προκατάληψη. Ένα βασίλειο απο μαύρο χρυσό γεννιέται. Η γαλήνη είναι επιφανειακή και κάθε ίχνος ασφάλειας χαμένο. Χρόνια ολόκληρα άνθρωποι γεννιούνται, πεθαίνουν, σκοτώνονται χωρίς να φέρουν καμία αλλαγή. Η εξουσία αλλάζει χέρια αλλά ποτέ δεν χάνεται. Ο χρόνος εγκαθιδρύει το σύστημα και το σύστημα νικά ακόμα και τον χρόνο.

Από τη μία κάθετι ρευστό, κι απο την άλλη η ακλώνητη επιθυμία του ανθρώπου για υπερίσχηση. Παιχνίδια επιβίωσης μοιρασμένα σε Ανατολή και Δύση, τρέχουν φανερά ή υποβόσκουν αφήνοντας πίσω τους αθώα θύματα. Απώλιες απο παντού, άλλες που αφορούν στις ζωές ανθρώπων που βρίσκονται στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή, κι άλλες που γίνονται θεμιτά και μέσα στον φανατισμό και την προσήλωση τους, κρύβουν έναν ανώτερο σκοπό που μόνο λίγοι είναι σε θέση να κατανοήσουν.

Όταν η ιστορία φτάσει στο επόμενο σημείο καμπής της, μια επανάσταση θα οργανωθεί κρυφά και θα ποτιστεί με αίμα αθώων ανάμεσα σε ενόχους. Σ’ αυτό το φαινόμενο οι προκαταλήψεις ωθούν το μίσος και την ανάγκη για εκδίκηση στα άκρα, και μόνο μια ευαίσθητη καρδιά μπορεί να λυγίσει μπροστά στον πόνο και στον τρόμο που τα σκοτεινά αυτά συναισθήματα προκαλούν. Μα δυστυχώς στον βασίλειο του πολέμου, κάθε ευαίσθητη καρδιά παύει να χτυπά.

Πολύ καλή η προσπάθεια του συγγραφέα Matthew Michael Carnahan και του σκηνοθέτη Peter Berg που πλαισιώνουν αυτην την ημι-ανεξάρτητη παραγωγή, και φέρνουν τον αμερικανικό κινηματογράφο, λίγο πιο κοντά σε ανοιχτόμυαλα σενάρια. Από πολύ νωρίς ο θεατής διαμορφώνει ένα πλαίσιο προκατάληψης για να αντιμετωπίσει τα πρόσωπα και τις καταστάσεις της ταινίας, σύμφωνα με το οποίο οι Αμερικανοί είναι οι κακοί της μιας πλευράς που θέλουν να βλέπουν τον εαυτό τους σαν σωτήρες ολόκληρου του κόσμου, που νομίζουν πως τους ανήκει, και παρουσιάζονται ως οι σωστοί και εξειδικευμένοι να αντιμετωπίσουν κάθε κατάσταση καλύτερα από κάθε άλλον, κι από την άλλη οι φανατισμένοι ανατολίτες, που το μίσος στην καρδιά τους είναι τέτοιο, που δεν διστάζουν να δώσουν την ζωή τους άσκοπα, παρασύροντας μαζί τους στο θάνατο εκατοντάδες αθώους.

Μαζί με τους ήρωες της ταινίας όμως συνειδητοποιούμε πολύ αργότερα, πως η γκάμα των ανθρωπίνων συναισθημάτων είναι η ίδια παντού, και μπορεί ο τρόπος με τον οποίο χαιρόμαστε, πονάμε, εκδικούμαστε, να είναι διαφορετικός, αλλά το γέλιο και το δάκρυ σημαδεύουν το ίδιο κάθε ανθρώπινη ψυχή. Όταν πια απαλλαχτούμε τελείως από τις στερεότυπες πλοκές, αυτό που μένει είναι μια δυνατή ιστορία, γεμάτη από κάθε λογής συναίσθημα, με στέρεες ερμηνείες πάνω σε εύθραυστους ρόλους, όμορφες σεναριακές συνδέσεις των γεγονότων που προκαλούν αυθεντικά συναισθήματα, κι ένα κατάλληλα επιλεγμένο καστ με αρχηγό τον χαμαιλέοντα Jamie Foxx, την πιο αγαπημένη πράκτορα της τηλεόρασης Jennifer Garner, τον καλό Chris Cooper που τρελαίνεται να παίζει τον κακό, και τον όλο εκπλήξεις Jason Bateman του Arrested Development.

ΥΓ. Η ταινία ξεκινά με μια εντυπωσιακή εξιστόριση της ανόδου της Ανατολής, τον συνδυασμό του πετρελαίου με το όνομα της και την εγκαθίδρυση της κυριαρχίας της σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο μέσα στην πάροδο των χρόνων, παρουσιασμένη με όμορφα εφέ και εντυπωσιακό μοντάζ. Ρίξ'τε μια ματιά σ' αυτό το βίντεο και θα καταλάβετε τι εννοώ (The Kingdom - first 4 minutes)

ΕΡΤ - Νέα σελίδα στην ιντερνετική ιστορία

Μπορεί να μην είναι κριτική αλλά ίσως ενδιαφέρει αρκετούς από εσάς. Η ΕΡΤ άνοιξε έναν νέο ιστοχώρο στον οποίο γίνεται η ιντερνετική δημοσιοποίηση του αρχείου της. Συνοδευόμενη απο αποσπάσματα γνωστών ποιημάτων που υποδηλώνουν την σημασία της προστασίας του παρελθόντος μας για ένα πιο στέρεο βήμα στο μέλλον μας, παρουσιάζονται πολύ σημαντικές πληροφορίες για την διαδικασία της ψηφιακής αρχειοθέτησης, και γίνονται διαθέσιμα για πρώτη φορά αρχεία απο ιστορικές πλέον εκπομπές της ΕΡΤ.

το interface του είναι απλό και διαθέτει τόσο ταξινομημένες λίστες με βάση την κατηγορία, αλλά και επιλογή αναζήτησης για γρηγορότερη και ευκολότερη πρόσβαση στα αρχεία. Κάθε αρχείο περιστοιχίζεται απο όλες τις σημαντικές πληροφορίες, ενώ υπάρχει και η δυνατότητα προβολής φωτογραφιων, storyboard, κεφαλαιοποιήση και πλήρης ανάλυση για πιο ολοκληρωμένη προβολή.

Ριξ'τε μια ματιά στο ert-archives.gr και καλή προβολή!

Άλλη μια εξαφάνιση...άλλη μια επιστροφή!

Παραλίγο και θα τον έκλεινα τον μήνα χωρίς ποστ. Κάτι η δίμηνη αναμονή της μεταφοράς της dsl στην καινούργια μου γραμμή, κάτι η σχολή που δεν σταματάει να με εκπλήσσει (δυσάρεστα) και να με τρελαίνει, κάτι και η αφραγκιά που με ανάγκασε να κόψω για λίγο το σίνεμα, και έφτασα στην εξαφάνιση για μια ακόμα φορά.

πλησιάζουν χριστούγεννα όμως και την αγαπημένη μου εποχή του χρόνου δεν θα αφήσω τέτοια προβλήματα να με καταβάλλουν. Πάλι μαζί σας λοιπόν, και ελπίζω η επόμενη εξαφάνιση να αργήσει...

τα λέμε.

The Nanny Diaries (2007)

Όταν το αμερικανικό όνειρο συνάντησε τον ευρωπαϊκό σουρεαλισμό. Όταν τα αμερικανάκια βαρέθηκαν να βλέπουν Scrubs αλλά δεν έπαψαν ποτέ να τρελαίνονται από την ιπτάμενη Mary Poppins, αποφάσισαν να κάνουν μια μείξη, να την πλαισιώσουν με μερικά διάσημα ονόματα, και να εξευρωπαΐσουν την κλασσική αμερικάνικη πατέντα της κοινωνικό-αισθηματικής κομεντί, με χειραγωγούμενα νοήματα-μηνύματα, και ένα τυπικό ευτυχισμένο τέλος με μια δόση πικρίας που λυτρώνει κάθε βασανισμένη ψυχή.

Ας μην είμαστε αυστηροί όμως. Ο αμερικανικός κινηματογράφος ξυπνά, και προσπαθεί να ικανοποιήσει ένα ευρύτερο κοινό, και το αποτέλεσμα μπορεί να παραμένει ανάλαφρο, αλλά σίγουρα ενθαρρυντικό.

Αν μη τι άλλο τον σκοπό του τον πετυχαίνει. Μας χαρίζει δυο ώρες ευχάριστες, παρακολουθώντας την ζωή από τον καναπέ, αφήνοντας τους ήρωες να ασχολούνται με τα σημαντικότερα-ασήμαντα ανθρωπολογικά φαινόμενα συμπεριφοράς με αναφορές σε ταξικές, επαγγελματικές, κοινωνικές και γεωγραφικές διαφορές.

Και το καστ αν και φορές αταίριαστο, καταφέρνει να κερδίσει την προσοχή μας. Μπορεί οι ρόλοι να έχουν επιλεχθεί επίτηδες τόσο στερεοτυπικά, αλλά καθένας ηθοποιός δίνει κάτι από τον εαυτό του στο ρόλο και μας αναγκάζει να δούμε λίγο πιο βαθιά από τα στερεότυπα.

Η Laura Linney με τις τόσο γλυκείες της ερμηνείες, δίνει άλλη μια φορά μαθήματα υποκριτικής αξιοπρέπειας. Ο Chris Evans ξέρει καλά να γίνεται το οφθαλμόλουτρο αν και πιο συμμαζεμένος εδώ. Μια ευχάριστη φρέσκια έκπληξη της Alicia Keys σε έναν μικρό ρόλο, και τέλος η Scarlett Johansson… το κορίτσι που κάνει τις γυναίκες να την ζηλεύουν και τους άντρες να λιώνουν. Την αγαπάτε ή την μισείτε, η ουσία είναι ότι η ικανότητα της να ερμηνεύει τα πάντα είναι εκπληκτική. Μάλιστα η χρονική εξέλιξη της καριέρας της σε συνδυασμό με τις υποκριτικές τις επιλογές το αποδεικνύουν αυτό περίτρανα. Περιμένω πως και πως τον ρόλο που θα της χαρίσει το χρυσό αγαλματάκι…

A Mighty Heart (2007)

Μια χαοτική πόλη, ένας κυκεώνας πολιτισμών, μια ανθρώπινη δίνη, θόρυβος κάθε μορφής, μια σκόνη που εισχωρεί παντού, ένα μόνιμο σύννεφο που εμποδίζει κάθε φως και βυθίζει την ατμόσφαιρα σε μια παλέτα γκρίζων χρωμάτων, και μια ανάσα που δυσκολεύει να βγει όσο γίνεται όλο και πιο αναγκαία, και πνίγει μαζί της την τελευταία ελπίδα για σωτηρία.

Από τα πρώτα κιόλας γρήγορα πλάνα της ταινίας, βυθιζόμαστε σ’ αυτόν τον αποπνικτικό κόσμο, που μοιάζει καταδικασμένος να μετρά συντρίμμια μετά τον πόλεμο που ανακάτεψε το χάος λίγο περισσότερο. Ανάμεσα στις σπασμένες πέτρες, την σκόνη που καταπίνει τον αέρα, τα παλιοσίδερα που σέρνονται στους δρόμους, τα γυμνά πόδια που χάνονται στο χώμα που πατούν, τις φωνές, τις σειρήνες και τις κόρνες που ουρλιάζουν, μια αγωνία προσπαθεί να βρει τρόπο να εκτονωθεί.

Ένας Εβραίος Αμερικανός δημοσιογράφος χάνεται στον κόσμο των προκαταλήψεων και της επιφανειακής φήμης και πέφτει θύμα απαγωγής. Η Γαλλίδα γυναίκα του, επίσης δημοσιογράφος, μένει πίσω να αναζητά στοιχεία μέσα σε χάρτινους κόσμους. Η Ινδή φίλη της που προσπαθεί να κρατήσει ενωμένα τα σπασμένα κομμάτια της ελπίδας που πεθαίνει. Ομάδες αστυνομικών και ειδικών ερευνητών κάθε εθνικότητας, αναζητούν μια βολική λύση στα προβλήματα τους.

Μια ανθρώπινη Βαβέλ έτοιμη να καταρρεύσει που προσπαθεί απεγνωσμένα να σωθεί. Η ελπίδα μοιράζεται στις γλώσσες και ξαφνικά ο ενιαίος πόνος σπάει και μοιράζεται στις ομάδες. Το ενδιαφέρον για την διατήρηση της ζωής ενός ανθρώπου δένεται για άλλους με την διατήρηση μιας φήμης, για άλλους με την αποφυγή της κατακραυγής και μόνο για τους αγνούς, με την σωτηρία της αγάπης και την προστασία της ελπίδας.

Η Angelina Jolie πλαισιώνει μια ταινία που της πάει πολύ και ερμηνεύει ένα είδος που μας είχε λείψει. Μην ξεχνάτε πως η ακαδημία την έχει τιμήσει ήδη μια φορά για την ερμηνεία της στο Girl interrupted, μια από τις προσωπικές μου αγαπημένες, και με τον ρόλο αυτό δεν αποκλείεται να την δούμε άλλη μια φορά ανάμεσα στις 5 υποψήφιες για το χρυσό αγαλματάκι.

Η ταινία άλλωστε είναι φτιαγμένη για να στηρίξει την ερμηνεία αυτή και ορισμένες φορές αναλώνεται στον ρόλο της αυτό, αλλά και το υπόλοιπο καστ στέκεται εξίσου αξιοπρεπώς. Μας δίνεται η ευκαιρία βέβαια, κυρίως στο πρώτο κομμάτι της ταινίας και μέσω της κίνησης της κάμερας και των γρήγορων εναλλαγών της εικόνας, να μπούμε στον κόσμο αυτό, να νιώσουμε την δυσφορία, την αγανάκτηση και την τάση για φυγή, και να έρθουμε κοντά σε αρκετούς χαρακτήρες.

Οι ίδιες τεχνικές δεν αφήνουν τον θεατή να ηρεμίσει και να επαναπαυτεί σε καμία φάση, μεταφέροντας πολύ παραστατικά το μετέωρο συναίσθημα της χαμένης ασφάλειας που κυριαρχεί σε μια εμπόλεμη περιοχή. Εκπληκτική είναι η κορύφωση της ταινίας και ο τρόπος που ο σκηνοθέτης επιλέγει να θάψει για πρώτη φορά τους εκκωφαντικούς θορύβους της πόλης μέσα στην ησυχία και να δώσει προτεραιότητα στις κραυγές της χαμένης ελπίδας, καθώς και μια πολύ τρυφερή ατμόσφαιρα που δημιουργείται στην σκηνή πριν τους τίτλους τέλους.

Σε αρκετές φάσεις θυμίζει την Babel, αλλά ο Michael Winterbottom σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τα καταφέρει όπως ο Iñárritu, παρόλα αυτά η ταινία αξίζει γιατί παραμένει η αληθινή ιστορία του Daniel Pearl και της γυναίκας του Mariane, και καταφέρνει να σοκάρει χωρίς εικόνες φρίκης, να συγκινεί με τα αληθινά εμβόλιμα βίντεο χωρίς πρόσθετες σκηνοθετικές μελούρες, να δίνει νέο τόπο σε σκέψη για γεγονότα που οι περισσότεροι από εμάς ξεχάσαμε πολύ γρήγορα.

ΥΓ. με μία πρόχειρη αναζήτηση στο internet θα ανακαλύψετε πόσο καλή έρευνα έχει γίνει πριν την ταινία ωστε να σεβαστεί κάθε λεπτομέρια της αληθινής ιστορίας, σε βαθμό που προσθέτει ένα επιπλέον βάρος συγκίνησης για κάθε θεατή της τανίας.

Stardust (2007)

Ομολογώ ότι οι προσδοκίες μου για την συγκεκριμένη ταινία ήταν αρκετά χαμηλές και δεν περίμενα να είναι τόσο καλή. Κι αυτό γιατί έχουμε συνηθίσει όταν επιστρατεύονται τόσο γνωστοί ηθοποιοί για τέτοιες παραμυθένιες παραγωγές το αποτέλεσμα καταλήγει να είναι μια μέτρια ταινία με κράχτη τα μεγάλα ονόματα.

Η αστερόσκονη όμως δεν μένει μόνο εκεί. Από την πρώτη σκηνή δημιουργεί μια μαγευτική ατμόσφαιρα με τον υπέροχο συνδυασμό φωτογραφίας και ψηφιακής επεξεργασίας, και μας εισάγει σε έναν κόσμο που και εμείς οι ίδιοι θα θέλαμε να χαθούμε για πάντα.

Το μαγικό σετ συμπληρώνεται με πολύ ευφάνταστες ιδέες, που συνθέτουν την ιστορία της παραμυθένιας χώρας, και φυσικά με εκπληκτικά εφέ (μην περιμένετε το dvd τρέξτε στις μεγάλες οθόνες να την απολαύσετε). Επιπλέον το μακιγιάζ μεταμορφώνει εντυπωσιακά την Michelle Pfeiffer σε γριά μάγισσα που στην συνέχεια παίρνει την μορφή μιας νέας γυναίκας για να σφετεριστεί την κατάσταση και να κερδίσει την νεότητα για πάντα. Αναμφισβήτητα η κάθε σκηνή της είναι εθιστική αφού μας ξεπληρώνει το κενό που άφησε με τα 5 χρόνια απουσίας της από τα πλατώ.

Το μακιγιάζ σίγουρα δίνει και παίρνει, με αποκορύφωμα ένα σετ από εγκλωβισμένους στον κόσμο μας νεκρούς αποτυχημένους πρίγκιπες-υποψήφιους βασιλιάδες, που παρατηρούν όσα συμβαίνουν, βγάζουν γέλιο και με τα σχόλια τους θυμίζουν μια εκκεντρικά αστεία κριτική επιτροπή.

Από τα μεγαλύτερα ατού της ταινίας είναι αναμφισβήτητα ο Robert De Niro, που στην καριέρα του έχει αποδείξει ότι δεν φοβάται κανέναν ρόλο. Κι εδώ έρχεται να το αποδείξει περίτρανα, ερμηνεύοντας έναν απίστευτα διασκεδαστικό και ‘εκκεντρικό’ με τον δικό του τρόπο καπετάνιο (περιστοιχισμένο από ένα εξίσου διασκεδαστικό πλήρωμα), που αφήνει πίσω ακόμα και τον παρανοϊκό ρόλο του στα Analyze this\that.

Πέρα από τις ομολογουμένως δυνατές στιγμές της Pfeiffer και του De Niro, η χημεία όλων των ηθοποιών είναι πολύ καλή και μας βοηθάει να βυθιστούμε πιο βαθιά στον κόσμο τους, και να τους αγαπήσουμε σαν τους ήρωες των παιδικών μας παραμυθιών. Επιπλέον διάσπαρτοι στην ταινία εμφανίζονται πολλοί γνωστοί ηθοποιοί ως guest (Peter O' Toole, Rupert Everett, Sienna Miller, o αγαπημένος μου David Walliams κ.α.) και φυσικά τον ρόλο του αφηγητή έχει ο Ian Mckellen με την εκπληκτική βαριά φωνή που λατρέψαμε όπου κι αν εμφανίστηκε.

Το soundtrack της ταινίας δεν θα μπορούσε παρά να είναι εξίσου μαγευτικό, με πολύ όμορφες μελωδικές στιγμές, αλλά και με τα τυπικά πομπώδη και ηρωικά ακούσματα που αρμόζουν σε κάθε ταινία που ασχολείται σε τελική ανάλυση με την μάχη του καλού και του κακού.

Αναμφισβήτητα από τις πιο όμορφες ταινίες της χρονιάς που καλύπτει τόσο το είδος της ταινίας φαντασίας όσο και το είδος της κωμωδίας, και αποτελεί την καλύτερη προθέρμανση για τις γιορτές που μας περιμένουν. Ας ελπίσουμε ότι η δεύτερη συνέχεια της Ναρνια και Η Τριλογία Του κόσμου θα έχουν αντίστοιχη ποιότητα και θα είμαστε πολύ ευτυχισμένοι.

Ratatouille (2007)

Υποσχέθηκα και κάτι πιο mainstream, και για να κρατήσω τον λόγο μου ιδού το Ratatouille. Αν και ομολογώ ότι είχε κάποια στοιχεία που ίσως το διαχωρίσουν από κάθε άλλη ταινία του είδους. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι σιγά σιγά περνάει σε ταινίες animation η ιδέα ότι πέρα από τα εντυπωσιακά σχέδια, χρειάζονται και ίχνη σκηνοθεσίας. Είναι η πρώτη ταινία που βλέπω που οι δημιουργοί της θέλησαν να σκηνοθετήσουν πιο αυστηρά, και να πειραματιστούν με τρόπους που μπορούν να θέσουν σε σύγκριση το ratatouille με άλλες ταινίες, που δεν ανήκουν στην κατηγορία του animation.

Και δεν περιορίστηκαν μόνο στην σκηνοθεσία, αλλά προχώρησαν και στο σενάριο, που φυσικά κρατάει την βασική δομή του παραμυθιού που ζωντανεύει όταν υπάρχει πίστη, πασπαλισμένο με μερικά μηνύματα αισιοδοξίας και κατάργησης προκαταλήψεων και εξάλειψης αδικιών, αλλά πλαισιώνεται και με όμορφα παρασκηνιακά στοιχεία, και αστεία που ξεπερνούν τις απλές γκάφες.

Ο συνδυασμός όλων αυτών και φυσικά του εκπληκτικού animation σε κάνει να πιστεύεις ορισμένες φορές ότι βλέπεις μια ταινία με πραγματικούς ηθοποιούς, και φυσικά εδώ οι ερμηνείες είναι φτιαγμένες ακριβώς όπως πρέπει.

Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό η ταινία είναι ντυμένη με ένα εκπληκτικό soundtrack που ταιριάζει απόλυτα με την μελαγχολική ατμόσφαιρα του νυχτερινού Παρισιού, με κορυφαίες στιγμές την γιορτή των ποντικιών (κανονικό rat pack μιλάμε) και τους τίτλους τέλους, οι οποίοι συνοδεύονται από ένα άλλο είδος εξίσου εντυπωσιακού animation.

Εν κατακλείδι δικαίως για την ταινία δημιουργήθηκε σούσουρο ότι ξεχωρίζει από όλες τις άλλες του είδους, αφού σε κάθε τομέα δημιουργίας προσθέτει κάτι καινούργιο, και οι δημιουργοί έχουν δώσει προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια με τέτοιο τρόπο, που ανέβασαν πολύ τον πήχη για τις επόμενες παραγωγές. Μετά το αποτυχημένο Shrek III ήρθε το Ratatouille να μου ξαναδώσει ελπίδες ότι το animation ακόμα ακμάζει.

ΥΓ. δεν έχω καταφέρει να δω την ταινία με ελληνικές φωνές οπότε δεν ξέρω ποια να σας προτείνω, πάντως η αγγλική μεταγλώττιση μου άρεσε πάρα πολύ

Update

Τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζω πολύ σοβαρά προβλήματα με τον υπολογιστή μου καθώς και με την σύνδεσή μου στο ίντερνετ , και γι’ αυτό δεν έχω κάνει καμιά νέα ανάρτηση. Έχω ετοιμάσει όμως μερικές κριτικές, που θα δημοσιεύσω αυτήν την εβδομάδα μία-μία ώστε να μην αδικηθούν με μαζική δημοσίευση. Οι ταινίες αυτές δυστυχώς για μερικούς αποτελούν καθαρά σινεφίλ επιλογές, και για τον λόγο αυτό θα προσπαθήσω να τις πλαισιώσω και με κριτικές για πιο mainstream παραγωγές, για να μην κουράσω κανέναν. Λίγη υπομονή λοιπόν, και μέχρι να τα ξαναπούμε ρίξτε μια ανάγνωση σε μερικές φθαρμένες μου σκέψεις σχετικές με την ‘Le proces’ του Orson Welles που παρακολούθησα πριν από δύο βδομάδες.

Le Procès (aka The trial-1962)

Είναι κρίμα που λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζω με τον υπολογιστή μου και το ίντερνετ τις τελευταίες δυο εβδομάδες, άφησα να περάσει τόσος καιρός από τότε που είδα την ταινία μέχρι να γράψω την κριτική αυτή. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να φανώ δίκαιος πλέον απέναντι σ’ αυτό το κινηματογραφικό αριστούργημα, αλλά δεν θα ήθελα να το αφήσω τελείως ασχολίαστο.

Ότι ο welles είναι εμπνευστής ενός ιδανικού κινηματογράφου, που παράγει τέχνη, και κάθε ταινία αποτελεί ένα δημιουργικό ταξίδι προς κάτι καινούργιο, νομίζω είναι αποδεκτό από κάθε κινηματογραφόφιλο. Το καινούργιο στοιχείο προσωπικής επίτευξης του σε αυτήν την ταινία όμως είναι ότι παραδίδει απλόχερα για άλλη μια φορά μαθήματα, για το πώς να γυρίσει κανείς την καλύτερη μεταφορά ενός βιβλίου σε ταινία.

Η ‘Δίκη’ του Κάφκα, περνά μέσα από τον αλάνθαστο φακό του Welles με φίλτρο την φαντασία και τον αστείρευτο οραματισμό του, και το αριστουργηματικό αποτέλεσμα, μπορεί να μην ακολουθείται εύκολα από τον καθένα, αλλά αποτελεί αν μη τι άλλο προϊόν αβίαστης ιδιοφυίας.

Οι παρεμβάσεις του Welles, περιορίζονται στην απλοποίηση κάποιων βαθύτερων νοημάτων που συναντάμε στο βιβλίο, χωρίς όμως αυτά να ξεγυμνώνονται από τα εθιστικά καλλύματά τους, που μας οδηγούν να ψάξουμε βαθύτερα για να ξεσκεπάσουμε την αλήθεια.

Η αγωνία της μόνιμης απορίας, η εσωτερική δύναμη που μας ωθεί προς την καταστροφή, η ελπίδα που σκοτώνεται από την ακλόνητη τάξη πραγμάτων, ο φόβος για την κατάληξη, ο τρόμος στο βήμα πριν την λύτρωση, η απογοήτευση της εξιλέωσης, κι η αναγέννηση ενός κρυστάλλινου φοίνικα μέσα από τις στάχτες που σκόρπισε η ίδια του η ουσία στο χώμα, ως σύμβολο μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας που σπάει σε χίλια κομμάτια σε κάθε της προσπάθεια να συναρμολογηθεί, όλα στοιχεία που ξεπηδούν από τις σελίδες του βιβλίου για να ποτίσουν κάθε ενσταντανέ της ταινίας.

Μια αλχημεία μαγική με το μολύβι του Κάφκα να γράφει στο φιλμ ο Welles, και οι εικόνες από κάρβουνο του Κάφκα να γίνονται στιγμές από όνειρα στην φαντασία του Welles.

Ο πρώτος παρουσιάζει ένα έργο που δεν του λείπει τίποτα, κι ο δεύτερος δεν έρχεται να προσθέσει κάτι καινούργιο, αλλά να εδραιώσει την αλήθεια χωρίς να την επαναλάβει. Κι αν μια μικρή ανατροπή σας ταράξει το τέλος, δεν υπάρχει λόγος σύγχυσης.. μέσα από τους καπνούς η αλήθεια βγαίνει αναλλοίωτη.

ΥΓ 1: εξαιρετική θεωρώ την απόφαση του Welles να δευτεραγωνιστήσει στην ταινία, αφήνοντας την έγνοια του πρωταγωνιστή στον εκπληκτικό για τον ρόλο αυτό Antony Perkins, κάτι που του έδωσε και την ευκαιρία να ρίξει όλη την προσοχή του στην σκηνοθεσία, και να δημιουργήσει την πιο πλήρη και καλά πλαισιωμένη ταινία του, χρόνια μετά τον Πολίτη Κέιν.

ΥΓ 2: την ταινία την παρακολούθησα στα πλαίσια του 20ού Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, και ήταν παρμένη από το Εθνικό Αρχείο Κινηματογράφου. Καθότι η αυθεντική έκδοση της ταινίας από την δεκαετία του 60, οι υπότιτλοι ήταν στην καθαρεύουσα και με την φωνή τους στο βάθος του χρόνου προσέθεσαν ένα ακόμα μαγευτικό στοιχείο στην προβολή αυτή. Αν κάποιος έχει την εξαιρετική τύχη να πετύχει καμιά κόπια της ταινίας σε κάποιο βίντεο κλαμπ, ας ειδοποιήσει με σχόλιο.

The Lady From Shanghai (1947)

Χτες το βράδυ είχα την χαρά να μοιραστώ μαζί με καμιά 20ρια ακόμα άτομα, μια από τις πιο όμορφες αίθουσες της Αθήνας, στον κινηματογράφο Ιντεαλ στην Πανεπιστημίου, για να απολαύσουμε όλοι μαζί το αριστούργημα του Orson Welles ‘Η κυρία από την Σαγκάη’. Και τι αριστούργημα ήταν πράγματι…

Νομίζω ότι και να πει κανείς για τις δημιουργίες του Welles είναι λίγο. Αυτό που συνήθως εντυπωσιάζει είναι η εκπληκτικά ενδιαφέρουσες και καινοτόμες τεχνικές που χρησιμοποιούσε σε κάθε ταινία του. Τεχνικές που μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να σκεφτεί και τεχνικές που μόνο στις ταινίες του συναντήσαμε, όσο κι αν επηρέασαν την σκηνοθεσία σαν τέχνη, κανείς δεν θα μπορούσε να τις κλέψει αξιοπρεπώς.

Από την βόλτα στο πάρκο με την άμαξα και την σαγηνευτικά διαπλεκομενη σκηνή στο καράβι που πέρα από τσιγάρα ανταλλάσσονται και δόλια παιχνίδια, μέχρι την εκπληκτικά παραμυθένια κορύφωση στο δωμάτιο με τους καθρέφτες της σκηνής του τέλους, όλα είναι δοσμένα με ένα εθιστικο τρόπο που σε κρατάει προσηλωμένο στην οθόνη με τουρλωτά μάτια και φόβο ότι αν τα ανοιγοκλείσεις, ακόμα και το καρέ που θα χάσεις θα είναι μεγάλη απώλεια.

Το σενάριο δε, έρχεται για να αποδείξει πως μπορείς να προσθέσεις μερικές ανατροπές σε μια φαινομενικά απλή ιστορία, και σε συνδυασμό με την σκηνοθεσία, να δημιουργήσεις μια ταινία καλλιτέχνημα, που συγχρόνως αφήνει τον θεατή σε αγωνία, τον εκπλήσσει και τον θαμπώνει, και χορταίνει την ικανοποίηση του για την ταινία, αφήνοντας τον συνέχεια κρεμασμένο από τα καρέ να ρωτά τον εαυτό του αν έχει δει κάτι πιο όμορφο από αυτό που έχει μπροστά του.

Αναμφισβήτητα η ταινία είναι άλλη μια τρανή απόδειξη ότι το χρώμα που έλειπε από τον κινηματογράφο της εποχής δεν έκανε πραγματικά καμιά διαφορά, μιας και το ασπρόμαυρο της εικόνας, δεν ήταν δυνατό να κρύψει την εκθαμβωτική ομορφιά της Ryta Hayworth, ή την μεθυστική ατμόσφαιρα των παιχνιδιών εξαπάτησης που διασκορπίζονται στην ταινία.

Και σαν να μην ήταν αρκετά από μόνα τους όλα αυτά, για τους φαν των δικαστικών ταινιών, υπάρχει κι ένα κομμάτι δίκης που αγγίζει την τελειότητα του Mr smith goes to Washington, και σε ευφάνταστα διασκεδαστικά γεγονότα, είχα να δω κάτι τέτοιο από την δίκη της Σοραγια και του Ναντιτο στο Maria la del barrio (τι έχω δει ρε παιδιά ο ανθρωπας] -σας έστειλα τελείως).

Τέλος ταινία Orson Welles χωρίς βαθύτερα κοινωνικά μηνύματα δεν γίνεται, και σαν άλλος πολίτης Κειν, μας δίνει το μάθημα του για τον κοινωνικό αλληλοσπαραγμό, και την αντιζηλία μέσω της διαπλοκής που μόνο σε ένα πράγμα μπορεί να οδηγήσει… τον θάνατο (μεταφορικά και όχι μόνο).

El Greco (2007)

Απογοητευτικός ο “el Greco” σε μια παραγωγή που υποσχόταν πολλά αλλά έμεινε μόνο στις υποσχέσεις. Είναι καλό το γεγονός ότι ο ελληνικός κινηματογράφος εξελίσσεται και πιο τολμηρές παραγωγές υλοποιούνται, αλλά βλέποντας την ταινία συνειδητοποιεί κανείς ότι μας χωρίζει πολύς δρόμος από τις αντίστοιχες ξένες παραγωγές.

Τι κι αν έπεσε χρηματοδότηση από ξένους παράγοντες, τι κι αν επιστρατευτήκαν ξένοι ηθοποιοί και μερικά μεγάλα ονόματα από τον ελληνικό χώρο, τι κι αν ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος από μόνος του παραμένει μια μορφή που συγκινεί βαθύτατα τους Έλληνες με το έργο και την ζωή του, τίποτα από αυτά δεν ήταν ικανό να αντισταθμίσει το πολύ κακό σενάριο που κατ’ επέκταση βούλιαζε όλη την ταινία.

Πολλές ‘τρύπες’, αχρείαστες σκηνές, άκυρες εξάρσεις των ρόλων, χωρίς εδραιωμένο συναισθηματικό υπόβαθρο να τις στηρίζει, κομματιασμένη βιογραφία του μεγάλου ζωγράφου, και σκηνές που στο στήσιμο τους ήταν μέτριες, αλλά στην πλοκή τους ήταν ή αργές ή πολύ βιαστικές, ήταν στοιχεία αρκετά ώστε να υποβαθμίσουν αρκετά την ταινία.

Προσθέστε ένα άθλιο σπηκαζ στις πρώτες σκηνές της Δήμητρας Ματσουκα, και ‘φτηνά’ εφε σε μερικές ακόμα, και έχετε συνθέσει όλα τα στοιχεία της ταινίας που την αναγκάζουν να γίνεται επικίνδυνα ενοχλητική.

Ο ρόλος του Σωτήρη Μουστάκα εξαιρετικά μικρός, παρόλα αυτά συγκινεί εξ’ αιτίας του ταλέντου του και της πρόσφατης απώλειας του. Μεγάλο ατού της ταινίας ο Λάκης Λαζοπουλος, που κλέβει την παράσταση με έναν ρόλο έκπληξη που κερδίζει αμέσως τον θεατή (κρίμα που το σενάριο που του δόθηκε ήταν τόσο φτηνό και η σκηνοθεσία στην πιο μεγαλειώδη σκηνή του ήταν λίγη και δεν μπορούσε να προσδώσει στην σκηνή την δραματικότητα που της άξιζε). Εξαιρετικοί οι ξένοι ηθοποιοί στους ρόλους που πλαισιώνουν τον Greco, καθώς και ο ίδιος ο Ashdon (τονίζω όμως ότι το σενάριο δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα).

Κατά τα αλλά, λίγες σκόρπιες στιγμές που θα ευχαριστηθείτε κάποιο πλάνο ή κάποια ερμηνευτική στιγμή, ακόμα λιγότερες στιγμές που η φωτογραφία της ταινίας έχει κάτι ενδιαφέρον να δείξει, με την καλλιτεχνική δημιουργία του ζωγράφου να αδικείται στο μέγιστο βαθμό σε σημείο που φορές παραγκωνίζεται τελείως, και μια μέτρια προς καλή μουσική του ‘Vangelis’ που όμως δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση.

Εν κατακλείδι, δείτε την επειδή είστε Έλληνες, χαρείτε με την τόλμη των δημιουργών να εξελίξουν τον ελληνικό κινηματογράφο, αφεθειτε ελεύθεροι να εκφράσετε την δυσαρέσκεια σας με ότι σας χαλάει και μην δίνετε δικαιολογίες του τύπου ‘για ελληνική ταινία καλή ήταν’ και παρακαλέστε μαζί μου να βρεθεί κάποιος μεγάλος Ισπανός σκηνοθέτης που θα φέρει μαζί του και το μεγάλο κεφάλαιο, που θα αναλάβει να ξαναγυρίσει όπως της αξίζει την ζωή του μεγάλου αυτού ανθρώπου.

The Illusionist (2006)

Δυστυχώς για τον μάγο Eisenheim η κυκλοφορία της ταινίας αυτής συνέπεσε με την κυκλοφορία του prestige. Αναγκαστικά οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες, μιας και οι δυο διαπραγματεύονται θέματα επικίνδυνα κοντά το ένα με το άλλο, ενώ συγχρόνως χρησιμοποιούν τα ιδία τρικ στις υποθέσεις τους.

Ακόμα και στην κριτική μου δεν μπορώ να αποφύγω την σύγκριση, μιας και είχα ήδη δει το Prestige πριν τον μάγο, και πέρασα όλη την ταινία να παρατηρώ τις ομοιότητες και τις διαφορές των δυο. Στην μάχη αυτή, χαμένος βγήκε ο Eisenheim κυρίως λογω της σκηνοθετικής υπεροχής του prestige. Και οι ερμηνείες όμως υστερούσαν σημαντικά. Ο Edward Norton, παρ’ ότι εθιστικός, φαίνεται λίγος για τον ρόλο του, σε αντίθεση με τους πολύ δυνατούς αντίπαλους μάγους του Prestige που ερμήνευσαν εκπληκτικά ο Christian Bale και ο Hugh Jackman που μετά τους x-men μόνο ευχάριστα μας εκπλήσσει με τις κινηματογραφικές επιλογές του. Φυσικά η Jessica Biel δεν μπορεί να φτάσει την Scarlett Johansson, αν και ο ρόλος της απομακρύνεται πολύ από αυτόν της τελευταίας, και μας αναγκάζει να της δείξουμε μια ιδιαίτερη συμπάθεια, και να περιμένουμε με αγωνιά τα επόμενα της βήματα. Σίγουρα έχει προχωρήσει πολύ από τις μέρες της «στον 7^ο ουρανό».

Ο έπαινος όμως πηγαίνει στον Rufus Sewell που με την ερμηνεία του σαν τον εστεμμένο πρίγκιπα, πλαισιώνει εκπληκτικά το καστ των πρωταγωνιστών και σε αρκετές στιγμές τους καπελώνει με τις ερμηνευτικές του ικανότητες.

Όσον αφόρα την υπόθεση και πάλι το illusionist βρίσκεται σε ατυχή θέση για οποίον έχει δει το prestige. Τα κόλπα που χρησιμοποιεί για να καταπλήξει το κοινό, βρίσκουν απέναντι τους τις αμφιβολίες μας, και δεν καταφέρνουν να μας θαμπώσουν, όπως περίμεναν, μιας και το prestige μας έχει βάλει σε σοβαρές υποψίες και πλέον αμφισβητούμε πιο εύκολα γεγονότα που μοιάζουν αληθινά, αλλά συγχρόνως δεν στέκουν.

Στον δημιουργικό τομέα όμως, παραδέχομαι την φωτογραφία και την πλούσια μουσική το Phillip Glass, που δένει εξαίσια με το κλίμα και τις καταστάσεις της ταινίας. Και φυσικά την μεγαλύτερη ατραξιόν της ταινίας που είναι τα μαγικά κόλπα, που ίσως είναι ο μόνος τομέας που η ταινία υπερέχει οποιασδήποτε άλλης του είδους. Είναι αναμφισβήτητα κόλπα που θαμπώνουν τον θεατή που τα παρακολουθεί στην παράσταση αλλά μαγεύουν συγχρόνως κι εμάς που τα βλέπουμε απ’ έξω, με την καλαισθησία τους και την μαγικότητα που αποπνέουν.

Πραγματικά λυπάμαι που αυτές οι δυο ταινίες συνέπεσαν, γιατί κι ο μάγος Eisenheim παραμένει μια πολύ καλή ταινία, και ειδικά για όσους δεν έχουν δει το prestige ίσως καταφέρει να τους μαγέψει πολύ περισσότερο και να κερδίσει επάξια μια θέση στις αγαπημένες τους. Έχοντας δει και τις δυο όμως, μπορώ να καταλάβω την 87^η θέση του Prestige στο τοπ 250 του imdb.com σε σχέση με τον παραγκωνισμό του μάγου.

more more more updates

Επειδή η λίστα με τις ετικέτες είχε ξεχειλώσει ολίγον τι, σκέφτηκα να τις μαζέψω σε πτυσσόμενα μενού αφού τις κατηγοριοποιήσω πρώτα. Μπορείτε πλέον γρήγορα να αναζητήσετε ποστ με το όνομα του\της ηθοποιού ή του\της σκηνοθέτη. Απλά επιλέξτε ένα από τα διαθέσιμα ονόματα που βρίσκονται στις λίστες του sidebar με τίτλο "Βρες το γρήγορα..." Οι ετικέτες κατηγοριοποιούνται αλφαβητικά βάσει του μικρού ονόματος.

Μόλις προσθέσω ετικέτες με τις κατηγορίες των ποστ θα ενημερώσω τις λίστες κατάλληλα με τις νέες προσθήκες.

Τα ξανάλεμε σύντομα….

ΥΓ. δεν μπορείτε να πείτε, σήμερα σας είχα και καινούργια κριτική, και νέα section και αλλαγές στην οργάνωση του blog. Έχε χάρη που ψάχνω δικαιολογία να κάνω διάλειμμα από το διάβασμα...

Σε δυο καρέ πόσες στιγμές...Volver

Εδώ και κάποιο καιρό είχα μερικές ιδέες για να εμπλουτίσω το blog, και επιτέλους αφού τέλειωσα με το γραφικό του κομμάτι μπορώ πλέον να ανανεώσω και το περιεχόμενο. Πρώτη προσθήκη, είναι ένα νέο κομμάτι, κατά το οποίο θα ποστάρω μια μικρή αράδα ατάκες από αγαπημένες μου ταινίες, που για κάποιο λόγο βρήκα ιδιαίτερα σημαντικές, συνοδευόμενες από τα αντίστοιχα καρέ της ταινίας. Ορισμένες φορές αρκεί μια μικρή σκηνή για να μας κάνει να δούμε μια ταινία. Τέτοιες μικρές αγαπημένες μου στιγμές σας παρουσιάζω εδώ.

Αρχή με την αγαπημένη μου ταινία του Pedro σε μια από τις καλύτερες και περιεκτικότερες εναρκτήριες σκηνές…

Raimunda: Αυτός ο αναθεματισμένος αέρας!
Sole: Καθάρισε καλά τα γράμματα.
Paula: Είναι τόσο πολλές χήρες σ' αυτό το χωριό!
Sole: Οι γυναίκες εδώ ζουν περισσότερο από τους άντρες. Εκτός από την δύστυχη τη μαμά.
Raimunda: Η μαμά στάθηκε τυχερή.


Sole: Για το Θεό μην μιλάς έτσι.
Raimunda: Πέθανε στην αγκαλιά του μπαμπά, που αγαπούσε πολύ.
Sole: Πέθανε σε μια πυρκαγιά! Ο χειρότερος τρόπος να πεθάνει κανείς!
Raimunda: Κοιμόντουσαν...δεν το κατάλαβαν.
Sole: Ακόμα κι έτσι… τι είναι αυτά που λες Raimunda?

SherryBaby (2006)

Προειδοποιώ πριν διαβάσετε την άποψη μου για το Sherry Baby ότι τρέφω απεριόριστη συμπάθεια για την Maggie Gyllenhaal, αλλά εν τέλει ίσως και να μην κάνει αυτό την διάφορα. Η ταινία από μονή της είναι σκηνοθετημένη έτσι ώστε από την αρχή να παρουσιάζει μια γυναίκα που είναι αδύνατο να αφήσει κάποιον θεατή ασυγκίνητο.

Με το ξεκίνημα συναντάμε μια γυναίκα αντίφαση. Είναι ντυμένη σαν να ανήκει στον δρόμο, κι όμως δεν ανέχεται να υποτιμούν την κρυμμένη αξιοπρέπεια της. Κυκλοφορεί χωρίς σουτιέν, φοράει στενά ρούχα, όχι για να προκαλέσει, αλλά γιατί το σώμα της έχει επανειλημμένα εκτεθεί σε ξεφτίλισμα που πλέον κανένα μετάξι δεν θα κρύψει την κατάντια του. Κουβαλάει μαζί της μια χάρτινη σακούλα, που άλλοι θα έριχναν σκουπίδια μέσα, εκείνη όμως προστατεύει εκεί τα όνειρα της.

Όταν βρεθεί ανάμεσα σε κόσμο, πλησιάζουμε λίγο πιο κοντά της από οίκτο κυρίως, για την ανάγκη της να υπάρξει όταν οι άλλοι την ρίχνουν στην ανυπαρξία. Ο χρόνος που πέρασε στην φυλακή, είναι αρκετός για να την μηδενίσει σαν άτομο, κι όμως παρά τις πρώτες δυσκολίες δεν το βάζει κάτω.

Όσο εξελίσσεται η ταινία, με κάθε δυσκολία, την αγκαλιάζουμε όλο και περισσότερο, ενώ συγχρόνως ξεδιπλώνονται όλες εκείνες οι λεπτομέρειες που περιγράφουν την ιστορία της πριν την συναντήσουμε εμείς, και δικαιολογούν την εξέλιξη κάθε πτυχής του χαρακτήρα της, και της εμφάνισης της. Όσο χαμηλά και να πέσει όμως στα μάτια του θεατή, παραμένει μια μητέρα στη μάχη να κερδίσει το παιδί της.

Εκπληκτική η ερμηνεία της Maggie που ανεκαθεν έδειχνε το ταλέντο της, αλλά αυτή τη φορά βρέθηκε και ένας ρόλος πρόκληση για να την επιβεβαιώσει. Ελπίζω να συνεχίσει σε αυτό το είδος ταινιών, γιατί πέρα από το όσκαρ, που με τέτοιες ταινίες, κάποια στιγμή θα κερδίσει αναμφισβήτητα, μπορεί να καθιερωθεί σαν μια από τις καλύτερες νέες γυναίκες ηθοποιούς, ένας τομέας που πάσχει πολύ στα σημερινά δεδομένα του Hollywood.

Η ιστορία και ο τρόπος που είναι σκηνοθετημένη, είναι πολύ προβλέψιμη, παρόλα αυτά ανήκει στην αγαπημένη κατηγορία των ταινιών, που παρουσιάζουν βασανισμένους ανθρώπους στην πάλη τους για διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής για τους ιδίους και για τους ανθρώπους που αγαπούν. Για τους φαν των Monster, Erin Brockovich, The pursuit of happiness κοκ, θα είναι μια ευχάριστη προσθήκη στο είδος.

Τέλος το soundtrack είναι τόσο γλυκό και πικρό την ιδία στιγμή, που είναι ένα ακόμα στοιχειό που μας ωθεί να προσεγγίσουμε την πρωταγωνίστρια, αλλά συγχρόνως μας τρομάζει για το τι δαίμονες κουβαλάει μαζί της, και πως αυτοί θα την επηρεάσουν τις καθοριστικές στιγμές.

Half Nelson (2006)

Half Nelson: λαβή στην πάλη κατά την οποία ο ένας παλαιστής, πίσω από τον άλλο, περνά το ένα χέρι του κάτω από το αντίστοιχο του αντίπαλου του, κλειδώνοντας το πίσω από τον λαιμό του. Λαβή ικανή να θέσει τον εγκλωβισμένο εκτός αγώνα, χωρίς αυτό βεβαία να είναι τελεσίδικο.

Ένας λευκός καθηγητής διδάσκει στο γκέτο για ιστορία, και απομονώνοντας τον εαυτό του από τους ανθρώπους του παρελθόντος, προσπαθεί να σβήσει το παρόν του στα ναρκωτικά. Μια μαύρη μαθήτρια που προσπαθεί να ξεφύγει από το γκέτο, και να μάθει για το παρελθον της από τους ανθρώπους γύρω της, συνοδεύει τις αναζητήσεις της με γλειφιτζούρια.

Δυο αντίθετες δυνάμεις, ικανές να δημιουργήσουν ένα σημείο καμπής και να αλλάξουν την γραμμή της ιστορίας δραστικά. Οι ζωές δυο ανθρώπων και του περίγυρου τους, ενωμένες σε ένα ταξίδι με προορισμό την εύρεση των απαντήσεων.

Η ιστορία δεν κυλά σε κύκλους αλλά σπειροειδώς. Κάθε μέρα ανατέλλει ο ίδιος ήλιος, αλλά κι ένας καινούργιος. Κι αν το βραδύ βρεθείς εγκλωβισμένος σε ένα ρινγκ με την ζωή σου πιασμένη σε ένα κεφαλοκλειδωμα, και το παιχνίδι να πηγαίνει για νοκ άουτ, μην απελπίζεσαι. Η ιστορία διδάσκει ότι ποτέ δεν είναι αργά να απελευθερωθείς από το παρελθον και την κληρονομία που κουβαλάς και να χτίσεις το μέλλον που ονειρεύεσαι.

Με την αυγή, ένας καινούργιος ήλιος θα ανατείλει, ένα νέο σημείο καμπής θα ταρακουνήσει την καθημερινότητα, μια νέα σπείρα θα καταλύσει κάθε γραμμική προσέγγιση.

Όμορφες και εθιστικές ερμηνείες από τον Ryan Gosling, και από την εκπληκτική μικρή Shareeka Epps, με μια τρεμάμενη κάμερα να τοποθετεί τον θεατή μέσα στην υπόθεση, κομμένα καρέ που εστιάζουν στην ουσία, και κομμάτια αληθινής ιστορίας, να εισβάλουν στην ταινία για να θέσουν το θέμα και να σηματοδοτήσουν το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας άλλης.

Dark Victory (1939)

Η καριέρα της Bette Davis είναι ένα σύνολο από εξαιρετικές στιγμές, συγκεντρωμένες για να χτίσουν έναν θρύλο. Δύσκολα ξεχωρίζει κανείς αγαπημένες στιγμές, από την ζωή και την καριέρα αυτής της μεγάλης ηθοποιού. Κι όμως το Dark Victory, είναι από εκείνες τις στιγμές, τις πιο λαμπρές, που ξεχωρίζουν από μονές τους. Μια ταινία στην οποία η Bette αποτελεί εγχειρίδιο καλής ηθοποιού, ενσαρκώνοντας την γυναίκα στην ουσία της ύπαρξης της, με όλες τις διακυμάνσεις, ψυχολογικές και συναισθηματικές. Ο ρόλος της τόσο προκλητικός και απαιτητικός, κι όμως σε κάθε σκηνή, σε κάθε αντίδραση της, αγκαλιάζει την διαφορετικότητα της στιγμής, και εκφράζει ένα καινούργιο συναίσθημα, κάνοντας μας να αγκαλιάσουμε τον ρολό της από κάθε πιθανή πλευρά.

Αν τα συναισθήματα μπορούσαν να γεμίσουν ένα ουράνιο τόξο, η Bette σ’ αυτόν τον ρόλο της σκορπίζει χρώματα απλόχερα στα ασπρόμαυρα καρέ τις ταινίας γεμίζοντας τα με κάθε συνδυασμό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εξερευνά μονοπάτια, άγνωστα για την εποχή. Είναι γεγονός ότι η εκπληκτική μεταφορά του συγκεκριμένου θεατρικού έργου σε ταινία οφείλεται στην πίεση που άσκησε η ιδία στα στούντιο, και φυσικά δεν βγήκε χαμένη. Ο ρόλος που την άγγιξε τόσο πολύ, ήταν κι ένας από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της, και ένας από τους πολλούς, που με την αξιοπρέπεια που τον υποδύθηκε μοιάζει σαν να είχε γραφτεί αποκλειστικά για την ίδια.

Κι αν έχω επικεντρωθεί στην ερμηνεία της δεν είναι επειδή από την ταινία αξίζει μόνο αυτό. Αν και σίγουρα είναι το πρώτο που κτυπάει τον θεατή, η ιστορία της προσθέτει επίσης το συναισθηματικό υπόβαθρο, και δίνει ένα όμορφο πάτημα στην εξέλιξη της ταινίας. Οι δεύτεροι ρόλοι είναι επίσης εκπληκτικοί, με ένα καστ αστέρων που περιλαμβάνει τον Humphrey Bogart σε έναν από τους αγαπημένους μου δευτέρους ρόλους, τον George Brent και την νέα στο χώρο τότε Geraldine Fitzgerald, καθώς και τον αργότερα πρόεδρο των ΗΠΑ Ronald Reagan.

Ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός ότι ο τίτλος της ταινίας είναι κατά σύμπτωση συμβολικός, για το έτος που κυκλοφόρησε. Παρόλο που το 1939 κυριάρχησαν οι υπερπαραγωγές των μεγάλων στούντιο, και όλος ο κόσμος μιλούσε για τον Μάγο του οζ, και το Όσα παίρνει ο άνεμος, το Dark Victory ήταν η μοναδική ταινία β’ διαλογής όπως την είχαν χαρακτηρίσει τότε, που αποδείχτηκε ένα μικρό διαμάντι που με το φως του βγήκε από την σκιά που έριχναν στον χώρο οι υπερπαραγωγές την χρόνια εκείνη και έγινε με την σειρά του κλασικό αφήνοντας εποχή με το δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Αν θέλετε να δείτε πως μια ηθοποιός μπορεί να κλείσει ολόκληρη την συναισθηματική κλίμακα σε έναν ρολό, και να χτισθεί πάνω σ’ αυτήν μια ταινία που δεν αφήνει ασυγκίνητο κανέναν, τότε το Dark Victory είναι η ταινία που ψάχνετε.

μερικά updates

Είμαι αρκετά απασχολημένος αυτήν την περίοδο εξ’ ου και η έλλειψη ενημερώσεων του blog, αλλά στον λίγο ελεύθερο χρόνο που έχω βρήκα την ευκαιρία να κάνω μερικά μικροπράγματα.

Πρώτον το blog άλλαξε ξανά εμφάνιση, όχι όμως δραστικά, μερικές μικροαλλαγές στα χρώματα του φόντου. Μετά τα παραπόνα που έλαβα για δυσανάγνωστα κείμενα στους συνδυασμούς των χρωμάτων, ελπίζω να διόρθωσα την κατάσταση όσο μπορούσα. Αν κάποιος εξακολουθεί να έχει προβλήματα, περιμένω σχόλιο και θα κάνω ότι μπορώ για περαιτέρω διορθώσεις.

Δεύτερον και σημαντικότερο, την εβδομάδα αυτή ξεκίνησα μια συνεργασία με το blog US TV Junkies, όντας junkie κι ο ίδιος, βάσει της οποίας θα δανείζω τις κριτικές μου για δημοσίευση σ’ αυτό το υπέροχο blog που έχει ότι χρειάζεται κάνεις να ξέρει για την αμερικανική τηλεόραση (τουλάχιστον όσον αφόρα τα σήριαλ). Οι κριτικές αυτές θα αφορούν τα αγαπημένα μου αμερικανικά σήριαλ, και σε πρώτη φάση θα περιορίζονται στα επεισόδια των Desperate Housewives (Νοικοκυρές σε απόγνωση).

Θεώρησα ότι θα ήταν καλό να μην μπερδέψω το blog μου εισάγοντας κριτικές για σήριαλ, αλλά όταν συνάντησα το us TV junkies και διάβασα το κείμενο στο όποιο ζητούνται κριτικές για σειρές, ήξερα ότι ήθελα να ανταποκριθώ στο κάλεσμα. Δεν θα δημοσιεύω λοιπόν τις κριτικές αυτές εδώ αλλά μέσω των αγαπημένων μου link αλλά και του καινούργιου banner που δημιούργησα θα μπορείτε να τις διαβάζετε στο blog των us TV junkies.

Τα λέμε σύντομα με νέες κριτικές ταινιών.

Edmond (2005)

Πραγματικά είναι κρίμα το γεγονός ότι όσο ταλέντο και αν βάλει ο William H. Macy και όσο και να βελτιώνει συνεχώς τις υποκριτικές του ικανότητες, απ’ ότι φαίνεται δεν θα βρεθεί ένας σεναριογράφος που να δημιουργήσει ένα ρολό ειδικά γι’ αυτόν που θα τον κάνει να αφήσει πίσω του τον «Jerry Lundegaard» που υποδύθηκε στο «Fargo». Ο ρόλος του ως Edmond, έχει εκκίνηση από αυτόν του Lundegaard, και φαίνεται να συνεχίζει σε ένα άλλο επίπεδο, από εκεί που σταμάτησε ο πρώτος. Ο Edmond είναι ένας άνθρωπος που καταπιέστηκε και έμαθε να καταπιέζει τις ανάγκες και την ευχαρίστηση του, για χάρη μιας συνηθισμένης ζώνης.

Τα σωρευμένα συναισθήματα, και μια σειρά από σημάδια όμως, τον αναγκάζουν να εγκαταλείψει για λίγο αυτή την ζωή και να φορέσει ένα προσωπείο λίγο διαφορετικό. Εγκαταλείπει την γυναικά του, ρίχνεται στον δρόμο, και ξεκινάει μια μπουρδελότσαρκα προς την παρακμή. Το ένα πορνείο πιο υποσχόμενο από το προηγούμενο, αλλά για τον ίδιο η κάθε επίσκεψη στοιχίζει όλο και πιο ακριβά. Μέχρι ένα σημείο που καθετί υλικό καταλύεται, και κάθε άνθρωπος που τον εκμεταλλεύτηκε σ’ αυτό το ταξίδι της ντεκαντάνς, μετατρέπεται σε σύμβολο… ένα σύμβολο θυμού, ένα σύμβολο καταπίεσης, ένα σύμβολο των νευρικών ορίων που μας θέτουν οι δυνατοί, φράζοντας την ζωή μας σε ένα κούφιο μαντρί.

Ο Edmond θα κάνει την επανάσταση της μπασκλασαρίας έναντι στην τάξη πραγμάτων -μια πόρνη που την πηδάνε ασύστολα στην φτήνια, σε εκστρατεία εκδίκησης, ένας ξεγραμμένος στο ταξίδι του προς την χαμένη αναγνώριση. Κάθε βήμα και μια κρυφή επιθυμία, κάθε απόλαυση και ένα καινούργιο αίσθημα δύναμης. Μονό που ο Edmond σύντομα θα ανακαλύψει πως ο οποιοσδήποτε μπορεί να φανεί δυνατός διπλά σε έναν πιο αδύναμο, όμως η πραγματική ανδρεία του, δεν είναι αρκετή εκεί που ορμούν τα θηρία. Η τραγική ειρωνεία του τέλους του, είναι η προσωποποιημένη λύτρωση μέσω της καταδίκης.

Περίεργη, σκοτεινή, ορισμένες φορές άσκοπη, και άλλες συμπονετική, είναι μια ταινία που θα μπορούσε να δώσει πολλά, αλλά το χάνει κάπου στην πορεία. Παρόλα αυτά αξίζει, έστω και για τα κατευθυνόμενα ερωτήματα που θέτει στον θεατή, για την μουσική επένδυση που σε κάνει να νομίζεις ότι βλέπεις ένα ατελείωτο στριπτίζ, καθώς και τις αλλαγές σ’ αυτήν που σε αναγκάζουν να συνειδητοποιήσεις ότι μετά από ένα σημείο ο πρωταγωνιστής δεν χάνει τα ρούχα του μόνο, αλλά με κάθε γύρισμα, χάνει όλο και πιο πολύ τον εαυτό του. Πάνω απ’ όλα όμως η ταινία αξίζει για τον φοβερό Macy, έναν από τους πιο υποτιμημένους και άδικα παραγκωνισμένους, από «μεγάλες» ταινίες, ηθοποιούς του σήμερα.

ΥΓ. πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω τις λέξεις μπασκλασαρία, ντεκαντάνς και μπουρδελότσαρκα σε ένα κείμενο.

Feliz Cumpleaños Pedro

Χρόνια Πολλά στον αγαπημένο των αγαπημένων μου σκηνοθετών, Pedro Almodόvar (58). Άν δεν το ανέφερα θα έσκαγα. Και για να δικαιολογήσω λίγο παραπάνω αυτό το ποστ ας παραθέσω τις 5 ταινίες του Pedro που εχω δει περισσότερες φορές (μόνο έτσι μπορώ να τις προτείνω, δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να καταλήξω σε σειρά προτίμησης των ταινιών αυτού του μεγάλου δημιουργού).

1.Volver
2.Todo sobre mi madre
3.Kika
4.Hable con ella
5.Carne tremula

A Streetcar Named Desire (1951)

Ένα λεωφορείο… ένα κουτί σε ροδές, που κλείνει μέσα του προσωρινά, ανθρώπους. Γρανάζια γυρνούν τους άξονες, και άξονες τις ροδές. Δέκα…είκοσι άτομα σιωπηλά μέσα του, βάζουν παύση στο παρόν τους και συνεχίζουν το μέλλον τους σε ένα άλλο μέρος. Μια επιθυμία, μια ελπίδα, μια απόγνωση φέρνει την Blanche στα Ιλίσια Πεδία, όμως όσο και να προσπαθεί να πιάσει το μέλλον της, το παρελθον της την κυνηγά μέσα απ’ τη σκιά της. Όλος ο πόνος φωλιάζει μέσα σε ένα χάρτινο φαναράκι.

Ο Elia Kazan επιλέγει να διώξει το χρώμα, από αυτήν την μεταφορά, του τόσο δίκαια πολυαγαπημένου έργου του Tennessee Williams. Με αυτόν τον τρόπο, παίζει αριστουργηματικά με τις σκιές και το φως, σ’ αυτό το ασπρόμαυρο συμβολικό παραμύθι τρόμου.

Ο πόνος, η αγωνία, η αγανάκτηση, και η ζήλεια, στοιχειώνουν ένα ένα τα πρόσωπα που κρύβονται πίσω από καθετί που τους προσφέρει καταφύγιο για τις κρυφές τους επιθυμίες και πόθους. Πίσω από μια κουρτίνα ή ένα έπιπλο ή στην σκιά των φαναριών, πίσω από μια κάλπικη ψυχραιμία ή μια βαθιά επίγνωση των πραγμάτων ή στην προστασία μιας εγκυμοσύνης, πίσω από τον θυμό ή στα φιλικά παιχνίδια ή στα ξεσπάσματα οργής.

Μέχρι να περάσει πάλι απ’ έξω εκείνο το κουτί με τις ροδές και το βαρυσήμαντο όνομα, και να ρίξει με τα φωτά του, φως στις σκιές, και όλες οι κρυφές επιθυμίες για μια στιγμή να φωτιστούν τόσο, που δεν μπορούν να επιστρέψουν στο σκοτάδι. Και σε εκείνη την φωτεινή στιγμή που όλα αποκαλύπτονται πεντακάθαρα, κανένα συναίσθημα δεν μπορεί να συγκρατηθεί. Έρχονται όλα σε ρήξη μέχρι να σχηματιστεί ένας κυκεώνας από ανολοκλήρωτες επιθυμίες.

Το κουτί της Πανδώρας αν ανοίξει καταστρέφεται, κι ακόμα κι όταν οι προβολείς του λεωφορείου περάσουν και χαθούν, καμία σκιά δεν μπορεί να ρουφήξει στο μισοσκόταδο, την καταστροφή που έμεινε πίσω. Πλέον μέχρι και το φως από ένα μικρό φαναράκι μοιάζει εκτυφλωτικό.

ΥΓ Ομολογώ ότι δεν πολυχωνεύω την Vivian Leigh, αλλά ειλικρινά δεν υπήρχε άλλη ηθοποιός που θα ανταποκρίνονταν καλύτερα στον ρόλο της Blanche στην συγκεκριμένη ταινία. Εκτός ίσως από την Bette Davis, η οποία όμως αν κρίνω από το Whatever happened to Baby Jane, θα ήταν υπερβολικά καλή γι’ αυτόν τον ρόλο.

ανακοίνωση

UPDATE
Σιγά σιγά δίνω στο blog μου το προσωπικό στίγμα που ήθελα. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει απο ένα blog κινηματογράφου η αγαπημένη μου ηθοποιός όλων των εποχων. Απο μόνη της είναι αρκετή για να με εντυπωσιάσει οπότε κράτησα τα υπόλοιπα απλά. Θα παίξω με κάποιες ρυθμίσεις καθώς και με τα χρώματα λίγο ακόμα, όταν εχω χρόνο, αλλά γενικά δεν προβλέπω άλλες αλλαγές σύντομα. Μιας και είναι το πρώτο theme που φτιάχνω από το μηδέν ελπίζω να μην είστε πολύ αυστηροί στις κριτικές σας. Αλλά στην τελική ΔΕΝ με νοιάζει,εγώ έχω την Μέριλυν....Ζηλιάρηδες!
END OF UPDATE

παλεύω με καινούργιο theme γι'αυτό οτι δείτε αυτές τις μέρες μην σας φανεί παράξενο.μέχρι να βρω αυτό που ψάχνω,ίσως και κάποιες φορές όλο το blog να είναι πεσμένο.ευχαριστώ για την κατανόηση και την υπομονή.

Grindhouse (2007) (Part 3)

Δεν θα μπω στην διαδικασία να συγκρίνω τις δυο ταινίες και τους δυο σκηνοθέτες. Είχαν μια εκπληκτική ιδέα για την αναβίωση του grind house, και την υλοποίησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά οι ταινίες είναι πολύ διαφορετικές η μια από την άλλη, από κάθε άποψη, και χαρακτηρίζουν με τον καλύτερο τρόπο τις ικανότητες του κάθε σκηνοθέτη, αλλά η τοποθέτηση της μιας απέναντι στην άλλη, δεν βγάζει πουθενά. Θα αναφέρω μονό ότι ίσως επειδή το είδος της ταινίας με την οποία ασχολήθηκε ο Tarantino, είναι πιο κοντά στα γούστα μου από αυτήν του Rodriguez, ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο το Death Proof, και θα κλείσω με την πιο αντιπροσωπευτική ατάκα που έδωσε ο Tarantino, όταν ζητήθηκε από τον ίδιο να συγκρίνει τις δυο ταινίες:

«Το Planet Terror είναι κλασσική ταινία τρόμου-φρίκης (horror), διαπραγματεύεται φανταστικά γεγονότα, το Death Proof είναι ταινία που προκαλεί φόβο γιατί διαπραγματεύεται γεγονότα που μπορούν να συμβούν στην πραγματικότητα»

Grindhouse Presents: Death Proof (part 2) (2007)

Ότι και να πω για αυτήν την ταινία είναι λίγο. Ευτυχώς που ο Tarantino δεν ικανοποιούνταν με την ποιότητα των ταινιών που έβλεπε ως ερασιτέχνης, κι αποφάσισε να το γυρίσει στην σκηνοθεσία, και να δημιουργήσει μερικές από τις σημαντικότερες ερασιτεχνικές δημιουργίες στην ιστορία του κινηματογράφου, που αφήνει πολλές άλλες, επαγγελματικότερες δουλειές με μεγαλύτερο προϋπολογισμό, πολύ πίσω. Δεν είναι να ασχοληθεί ο Tarantino με ιστορία εκδίκησης. Μας έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι τις απογειώνει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Παρόλο που με την συγκεκριμένη νομίζω ότι ξεπέρασε τον ίδιο του το εαυτό. Αφήνοντας στην άκρη την «αχρείαστη βία» για την οποία πολλοί τον κατηγόρησαν, και χωρίς να εμπλουτίζει με νέους τρόπους την σκηνοθεσία του (προσθέτει βεβαία μερικά νέα εφέ για να την κάνει περισσότερο grind house), μας παρουσιάζει μια νέα ιστορία εκδίκησης, που πωρώνει περισσότερο κι από την «Νύφη». Χωρισμένη σε δυο τμήματα, μας χτίζει αργά την ιστορία, και συνδυάζει την αφαιρετικότητα των περιστάσεων με τις πλούσιες συζητήσεις, και κάνει την πιο ενδιαφέρουσα παρουσίαση των χαρακτήρων, ενώ συγχρόνως μας γεμίζει με τις χρήσιμες παρασκηνιακές πληροφορίες. οι επιτυχημένες εναρκτήριες συζητήσεις που τόσο πολύ αγαπηθήκαν στις ταινίες του, εδώ διασκορπίζονται και καταλαμβάνουν πολύ σημαντικότερες θέσεις, την ιδία στιγμή που η εστίαση της κάμερας σε συγκεκριμένα σημεία τρομοκρατεί τον θεατή για τους τρόπους με τους οποίους ετοιμάζεται να τον ξαφνιάσει. Μπορεί να εκμεταλλεύεται τα σώματα της κοριτσοπαρεας και να πετάει το γυμνό δέρμα στα μούτρα του κοινού από το πρώτο κιόλας πλάνο, μπορεί να μας κάνει να ξεχνάμε τι ταινία παρακολουθούμε χρησιμοποιώντας αισθησιακούς χορούς και σκηνές λαγνείας, αλλά η παραπλάνηση τελειώνει με την πιο δημιουργική σκηνή θανατηφόρου τροχαίου που έχω δει ποτέ, για να σε αναγκάσει να πεταχτείς από την θέση σου. Μέχρι το τέλος του πρώτου μέρους, έχεις τρομάξει για τα καλά ώστε να μην πέσεις στην ιδία παγίδα ξανά. Στο δεύτερο μέρος όμως ο Tarantino δεν νοιάζεται να σε τρομάξει. Με αυτόν τον τρόπο, ο φόβος σου γίνεται πάθος για την ιστορία εκδίκησης που ξεκινά να εξελίσσεται. Για πρώτη φορά ταυτίζεσαι τόσο με τις ηρωίδες, που ο πόνος που προκαλούν στον «κακό» της υπόθεσης σε συνδυασμό με τον ψυχολογικό πόλεμο που έχεις υποστεί την πρώτη ώρα, σε αναγκάζει να γελάς από ευχαρίστηση. Και πάνω που θα προσπαθείς να πόσεις τον εαυτό σου ότι πρέπει να σταματήσει να νοιώθει τόσο διεστραμμένος, έρχεται ο Tarantino να αναλάβει την ευθύνη και να σε απαλλάξει από κάθε ένοχη. Κι εσύ βγαίνεις κατενθουσιασμένος από την αίθουσα, έχοντας υποστεί την απόλυτη κάθαρση με το τέλος της ταινίας, και τρέχεις να γράψεις την εγκωμιαστική κριτική σου στο νέο σου bog. Η νέα δουλεία του Tarantino είναι η καλύτερη του κι αυτό είναι γεγονός. Διάδωσε το….

ΥΓ 1. σκόπιμα δεν αναφέρθηκα στο soundtrack της ταινίας αφού ο Tarantino είναι γνωστός πλέον για τις κορυφαίες μουσικές επενδύσεις των ταινιών του, και η νέα του ταινία δεν αποτελεί φυσικά εξαίρεση.

ΥΓ 2. η μη αναφορά μου στον Rodriguez δεν είναι τυχαία. Έπεται συνέχεια…

Grindhouse Presents: Planet Terror (part 1) (2007)

Το ταλέντο του Rodriguez είναι δεδομένο και κοινό και κριτικοί συμφωνούν σ’ αυτό. Όποτε πριν δείτε μια ταινία του, πρέπει να είστε προετοιμασμένοι για την απαράμιλλη σκηνοθεσία, και τον μοναδικό τρόπο του να γράφει σενάρια με τους πιο ευφάνταστους χαρακτήρες. Όταν ο ίδιος επιλεγεί να δημιουργήσει μια ταινία-φόρο τιμής στις b/horror/zombie movies των δεκαετιών του ’70 και ’80, για ότι και να είστε προετοιμασμένοι, πραγματικά θα ξαφνιαστείτε ακόμα πιο ευχαρίστα. Ο Rodriguez μεταφέρει σε ένα τελείως διαφορετικά ανώτερο επίπεδο την νέα του ταινία, προσφέροντας στους θεατές εικόνες που ακόμα και οι πιο φανατικοί θαυμαστές του αυθεντικού Grind house δεν θα μπορούσαν να φανταστούν. Ή ακόμα καλύτερα, εικόνες που φαντάζονταν και επιθυμούσαν διακαώς να δουν, αλλά δεν πίστευαν πως θα υπάρξει ένας ικανός δημιουργός να τις «ζωντανέψει». Η ιδιοφυία του Rodriguez με την οποία παρουσιάζει τα πιο χαζά περιστατικά, είναι τόσο εθιστική, που δεν χορταίνεις να απολαμβάνεις κάθε σκηνή, είτε περιλαμβάνει σπλάτερ, είτε καυστικούς διάλογους, είτε …. είτε…. Οι επινοήσεις ενός διεστραμμένου μυαλού, βρίσκουν την πιο έξυπνη και ευρηματική διέξοδο τους από το κεφάλι του σκηνοθέτη, προς το «λερωμένο» πανί του κινηματογράφου, και γαντζώνουν κάθε θεατή ασχέτως των κινηματογραφικών προτιμήσεων και πεποιθήσεων του. Μονό και μονό το πόδι-όπλο της πρωταγωνίστριας, εξάπτει την περιέργεια, προβληματίζει, παθιάζει, και πωρώνει τον θεατή, από την πρώτη θέαση της αφίσας, μέχρι την τελευταία σκηνή της ταινίας. Κι αν αυτό σας φάνηκε ευφάνταστο, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι σας περιμένει σε κάθε καρέ της ταινίας. Όσο για το μαύρο χιούμορ, είναι τόσο καλά διασκορπισμένο, όσο και τα μυαλά των μεταλλαγμένων στους δρόμους, μετά το πέρασμα του «El Rey», και τόσο ταιριαστό, όσο το πολυβόλο, που δίνει στην απόλυτη γυναίκα δηλητήριο την ουσία της ύπαρξης της (κρίμα που την υποδύεται μια τόσο αχώνευτη από πλευράς μου, ηθοποιός). Δεν θα μιλήσω για ερμηνείες και τα τοιαύτα, γιατί φυσικά δεν έχουν σημασία σε τέτοιες ταινίες, αλλά δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην μουσική επένδυση, που κάνει πραγματικά την διάφορα.

Δεν είμαι φαν του είδους, ούτε έγινα μετά την ταινία αυτή, αλλά ομολογώ ότι διασκέδασα τα 90 λεπτά της πιο έξυπνα χαζής, και πιο επαγγελματικά ερασιτεχνικής ταινίας που έχω δει μέχρι στιγμής.

ΥΓ. η μη αναφορά μου στον Ταραντινο δεν είναι τυχαία. Έπεται συνέχεια…

Glengarry Glen Ross (1992)

Κριτική για άντρες σινεφίλ και ανοιχτόμυαλες γυναίκες

Αυτή η ταινία ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των ταινιών που δεν την έχει δει κανένας γνωστός, αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη της και ξεκίνησα να την βλέπω χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για την υπόθεση. Παρόλα αυτά λίγο η πιο ατμοσφαιρικά καλοστημένη εναρκτήρια σκηνή, λίγο το μπάσιμο του ενός μετά του αλλού αυτών των κορυφαίων ηθοποιών, λίγο η μυστηριώδης υπόθεση και γαντζώθηκα από το πρώτο 10λεπτο. Εννοείται βεβαία πως όσο περνούσε η ώρα η εκτίμηση μου για την ταινία ανέβαινε κατακόρυφα. Η σκηνοθεσία με εξέπληξε ευχαρίστα, με φοβερή κίνηση της κάμερας και πρωτότυπες λήψεις που από την μια άφηναν χώρο στους χαρακτήρες να ξεδιπλωθούν, κι από την άλλη με τα κοντινά πλανά, τους εμπόδιζαν να κρυφτούν. Οι ερμηνείες των ηθοποιών με άφησαν πραγματικά άφωνο, αφού έμοιαζαν με τις πιο πετυχημένες οντισιόν του καθενός για την πιο επιτυχημένη τους ταινία, με ένα σενάριο να χαρίζει εκπληκτικούς μονόλογους στον καθένα. Τι να πρωτοαναφέρω? Την κορυφαία δραματική ερμηνεία της καριέρας του πολυαγαπημένου μου Jack Lemmon? Τον αινιγματικά στερεότυπο Al Pacinο? Τον Kevin Spacey σε ένα ρολό που λατρεύεις να μισείς? Τον Ed Harris με την ξεχωριστή αξιοπρέπεια στον τρόπο που ερμηνεύει? Όλοι τους ήταν μοναδικοί με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Για να μην αναφερθώ και ξεχωριστά στις φανταστικές «δεύτερες» ερμηνείες που πλαισίωσαν τους πρωταγωνιστές. Κι εδώ κολλάει η προειδοποίηση για τις κολλημένες γυναίκες. Στην ταινία αν και ο ρόλος της γυναίκας είναι πολύ σημαντικός (τίποτα δεν γίνεται χωρίς την συγκατάθεση της, κι όλα για χάρη της γίνονται) δεν υπάρχει γυναίκεια φιγούρα ούτε σε ένα ενσταντανέ. Και πραγματικά τι να τις κάνεις τις γυναίκες σε μια ταινία με τέτοια «θηρία - άντρες» που με την ερμηνεία τους υποστήριζαν ανεπανάληπτα τον ρολό τους, ξεχειλίζοντας την οθόνη με κάθε λογής συναίσθημα. Στην απλότητα αυτή της επιλογής του καστινγκ, προστίθεται η απλότητα της σκηνογραφίας, που απογειώνει την ταινία. Όλη η υπόθεση ξετυλίγεται σε ένα γραφείο κι ένα εστιατόριο μέσα σε διάστημα 24 ωρών. Παρόλα αυτά ο χώρος κι ο χρόνος αποδεικνύονται υπεραρκετά στοιχειά για την δημιουργία του τόσο εθιστικά ατμοσφαιρικού σκηνικού. Καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας είχα την αίσθηση ότι έβλεπα το πιο καλογυρισμένο «έγχρωμο φιλμ νουάρ».

Δεν έχω ψάξει ακόμη τι ανταπόκριση είχε η ταινία, ούτε πόσο σημαντική θεωρείται για την καριέρες του κάθε πρωταγωνιστή, όμως ήθελα να γράψω την κριτική μου αυτή πριν διαβάσω το οτιδήποτε και επηρεαστώ, αλλά και για να τολμήσω να την τοποθετήσω αβίαστα ανάμεσα στις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών. Αν πάλι η ταινία είναι ήδη διάσημη και κοινώς αποδεκτή για την τελειότητα της, θα νοιώσω απαράδεκτος που δεν την είχα ακουστά ως γνήσιος σινεφίλ που είμαι (ρωτήστε τους φίλους μου).

Κριτική για τις υπόλοιπες γυναίκες

Kevin Spacey, Al Pacino, Alec Baldwyn, Ed Harris όλα τα γκομενάκια αυτά σε μια ταινία. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!! Που πέφτει το κοντινότερο βίντεο κλαμπ????

Schindler's List (1993)

Ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα… μια από τις μελανότερες σελίδες της ανθρώπινης (?) ιστορίας, είναι ίσως ότι πιο επικίνδυνο σε θέμα που μπορεί να διαλέξει ένας δημιουργός και να κάνει ταινία. Παρόλα αυτά οι έπαινοι για την «Λίστα του Σίντλερ» δεν έχουν σταματημό, κι όχι άδικα. Η ταινία είναι τόσο εγκωμιαστικά σχολιασμένη που δεν υπάρχει λόγος να την κριτικάρω σε γενικές γραμμές εγώ. Γράφω μονό ένα στοιχειό σχετικό με τον σκηνοθετικό τρόπο που χτιστηκε η ταινία, που με κραταεί ανατριχιασμένο κάθε φορά που την βλέπω καθώς και κάθε φορά που την σκέφτομαι. Πραγματικά, η σκηνοθεσία της ως σύνολο θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πλήρες εγχειρίδιο για κάθε νέο σκηνοθέτη, μιας και περά από τα τυπικά πλανά πάνω από τον ωμό και τα ανισοεπιπεδα καρέ, εισάγονται τόσο πρωτότυπες ιδέες που ανοίγουν μια νέα σχολή κινηματογράφησης από μονές τους.

Στις πρώτες σκηνές που αποτελούν την εισαγωγή στην υπόθεση, με τα πολύ-επίπεδα καρέ, ανταλλάσσονται συνεχώς πληροφορίες μεταξύ φόντου και προσκήνιου, γεμίζοντας τον θεατή με λεπτομέριες που στηρίζουν την εκτίμηση για την υπόθεση. Όλα αυτά με την συνοδεία μιας θεσπέσιας μουσικής στην οποία κυριαρχούν τα βιολιά –τα πιο μελαγχολικά όργανα στον κόσμο. Όταν η υπόθεση σοβαρεύει και οι πρώτες δυσκολίες για τους εβραίους εμφανίζονται, τα σκηνοθετικά κόλπα μετριάζουν και οι ωμές εικόνες παίρνουν την θέση τους, δίνοντας στον θεατή την πρώτη εικόνα του τρόμου. Η μουσική αφήνει την θέση της ενίοτε στις κραυγές και τα ουρλιαχτά και άλλοτε στην απόλυτη ησυχία, προμηνύοντας την μεγάλη μπόρα που επίκειται. Όταν πλέον η αλαζονεία του ανθρώπου έχει φτάσει στο αποκορύφωμα, οι ζωντανές εικόνες μεταφέρουν την φρίκη και εγκλωβίζουν στον μικρόκοσμο τους κάθε θεατή, που νομίζει ότι ζει τις σκηνές μέσα στο καρέ, με τις σφαίρες να παίρνουν ξυστά από το κεφάλι του και να σφηνώνονται στο μυαλό του διπλανού του, αφήνοντας τον έρμαιο στον τρόμου του για το ποια μπορεί να είναι η πιθανή συνεχεία. Λίγο πριν το τέλος, όλες οι μεγάλες σκηνοθετικές αρχές, μαζί με την πιο σπαρακτική μουσική επένδυση των ουρλιαχτών του τρόμου, και μια φωτογραφία που παίρνει σάρκα και οστά μονό και μονό για να τα ξαναχάσει, τα τελευταία ίχνη δύναμης του θεατή έχουν πλέον εξαφανιστεί, και η τρίωρη ταινία γίνεται το ζωντανό μαρτύριο στην μνήμη των θυμάτων. Και μπορεί σε ταινίες φαντασίας, η κάθαρση να ήταν το καλύτερο φινάλε, αλλά αυτό δεν ισχύει εδώ. Οι τίτλοι βάζουν το τέλος στις σκηνές, μα οι μνήμες δεν θα σβηστούν ποτέ. Η ιστορία δυστυχώς είναι αληθινή και όσες ταινίες και να γίνουν για το θέμα, όσα συγγνώμη κι αν ειπωθούν, δεν θα μπορέσουν ποτέ να τιμήσουν επαρκώς και να κλείσουν τις πληγές των θυμάτων και των οικογενειών τους. Ακόμα κι όταν όλοι οι απόγονοι εξαφανιστούν, τέτοιες ταινίες δεν θα αφήνουν ποτέ τον ανθρώπο να ησυχάζει και να παύει να θρηνεί. Μακάρι μονό να του μάθαιναν και κάτι παραπάνω, γιατί η ιστορία του ακόμα και μετά το 1950 είναι πάλι μελανή.

The Bridges of Madison County (1995)

Ο πρώτος της έρωτας έγινε η γέφυρα που την έφερε από το μικρόκοσμο της στην γη του ονειρου. Μια γέφυρα γέννησε την αγάπη που θα την συντρόφευε για πάντα. Μια ζωή χαμένη, μια κερδισμένη αιωνιότητα. Όσο θλιβερή κι αν ζωγραφίζεται αυτή η ταινία, με το τελος της μένει μια γλυκιά ανάμνηση. Ένα παιχνίδι διάσχισης κλειστών γεφυρών. Στην είσοδο κάθε θλίψη και ενδοιασμός, παγιδεύονται στην ίδια τους την ουσία και παραμένουν εγκλωβισμένα στην σκιά της γέφυρας. Με κάθε έξοδο ο κόσμος κρατά μόνο τα χρώματα του, και τίποτα δεν εμποδίζει την ευτυχία. Στο τέλος η υλη καταλύει τα πάντα μαζί με την ιδία της την ουσία, οι γέφυρες γκρεμίζονται και τα συναισθήματα ελευθερώνονται. Ότι ήταν εμπόδιο για την ευτυχία, τώρα γίνεται κομμάτι ενός ολοκληρωμένου ονείρου. Κάθε αλυσίδα, γίνεται εισιτήριο για ένα ταξίδι για το γύρο του κόσμου.

53 χρόνια μετά την Casablanca ο κινηματογράφος τολμά να δημιουργήσει μια παρομοια ιστορία αγάπης. Με το χρυσό καστ των Meryl Streep και Clint Eastwood, μια γλυκόπικρη μουσική επένδυση (και το This Is Always ως το καινούργιο άσμα του As time goes by) και φωτογραφία βγαλμένη από ένα άπιαστο όνειρο, οι «Γέφυρες του Μαντισον» τα καταφέρνουν περίφημα. Η Ilsa και ο Rick θα έχουν για πάντα το Παρίσι, αλλά μετά την Αιόβα του Robert και της Francesca, κάθε γωνία του κόσμου γεννά, σκοτώνει κι ανασταίνει αγάπες που ξεπερνούν τη ζωή.

Serpico (1973)

Μια από τις πιο καλογυρισμενες ταινίες «σταγόνων» όπως τις αποκαλώ, με τον καταλληλότερο πρωταγωνιστή. Σταγόνες ζωής ενός ανθρώπου που ξεκίνησε ακλουθώντας τις αρχές του, πορευμένος με ασφάλεια, και κατέληξε χωρίς να το συνειδητοποιήσει χωμένος στα βαθειά. Τον ακολουθουμε σ’ αυτήν την πορεία μέσω μικρών περιστατικών που καλύπτουν μια ασυνεχή κλίμακα χρόνου, αλλά πριν το συνειδητοποιήσουμε έχουμε δεθεί μαζί του αρραγώς, σαν να μοιραζόμαστε την ιδία καθημερινότητα. Η σκηνοθεσία ακολουθει την πεπατημένη, και το σενάριο είναι ακριβώς ότι περιμένει κανείς σε τέτοιες περιστάσεις, αλλά και η ιδία ιστορία, είναι τόσο βγαλμένη από την πραγματικότητα και τόσο διαχρονική που δεν θα μπορούσε να αποδοθεί με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Η διαφθορά μουσκεύει σιγά σιγά τα πάντα και το αστυνομικό σώμα είναι το γρήγορο σφουγγάρι. Ο Pacino ενσαρκώνει τον ρόλο ενός ανθρώπου που δεν παίρνει την απόφαση να αλλάξει τον κόσμο, αλλά βρίσκεται σε θέση που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ένα βήμα ήταν αρκετό για να τον ρίξει με τα μούτρα στην ξεχωριστή αυτή αποστολή. Στην πορεία ο θεατής ταυτίζεται μαζί του, αλλά αποξενώνεται συγχρόνως, όπως όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες που θέλησαν να τον βοηθήσουν αλλά δεν είχαν το θάρρος. Στα μισά της διαδρομής, μένει μόνος του, αφήνοντας τους «φίλους» απλά να ανησυχούν γι’ αυτόν από απόσταση. Ο Pacino συγκινεί, παθιάζει, ξεβολεύει, και καθησυχάζει, όλα με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Όλα σε ξεχωριστές στιγμές διάσπαρτες μέσα στην ταινία, με εναλλαγές που κρατούν τον θεατή σε μια διαρκή συναισθηματική θύελλα. Σε όλα αυτά προστίθεται και η μελαγχολικά ανατριχιαστική μουσική επένδυση του Μίκη Θεοδωράκη που πλαισιώνει τον πρωταγωνιστή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Dog Day Afternoon (1975)

Η ταινία από μόνη της είναι σαν μια προετοιμασία μιας παρέας να «δει» την δική της ταινία. Πρώτα μαζεύονται τα άτομα (τρεις ήρωες σε μια απόπειρα τράπεζας). Στην συνειδητοποίηση της ταινίας που πρόκειται να δουν ο ένας «βαριέται» και αποχωρεί (δηλεια μπροστά στον φόβο των συνεπειών μιας ένοπλης ληστείας). Οι δυο που απομένουν δεν χαμπαριαζουν και αποφασίζουν να βρουν καινούργια παρέα. Τι καλύτερη συντροφιά λοιπόν από 8 γυναίκες (κι άλλους δυο άντρες όμηρους που μάλλον στην απ’ έξω μένουν σταδιακά). Η ταινία αρχίζει… κι αν και γυρισμένη το 1975 τα έχει όλα…. Εκατοντάδες αστυνομικοί κομπάρσοι, FBI, ιδιωτικοί ντετέκτιβ, ένοπλες δυνάμεις, ελικόπτερα, ειδησεογραφικά πρακτορεία, κάμερες, μέχρι και γύρισμα μπροστά σε ζωντανό κοινό. Κι εκεί που μπαίνεις στην υπόθεση σου έρχεται μια λιγούρα. Μην ανησυχείς τα παιδιά απ’ έξω θα φροντίσουν και γι’ αυτό. Φαγητό και κόκα κόλα για όλους. Και μην σε νοιάζει πόσο θα φας, αν δεις ότι σου έρχεται καμία καούρα ή υπερένταση από το πολύ φαί, έχουμε και γιατρούς απ’ έξω. Όλα έτοιμα λοιπόν κι εκεί που η βραδιά κυλά ευχαρίστα και κατά σχέδιο, σου έρχεται μια ανατροπή που σ’ αφήνει άναυδο, όταν σιγά σιγά αρχίζει αν ξεδιπλώνεται το παρασκήνιο των πρωταγωνιστών. Από εδώ και πέρα είσαι καρφωμένος μέχρι το τέλος, και πλέον είναι αργά για να κάνεις πίσω. Υπομονή και μέχρι να το καταλάβεις έρχεται και το τέλος. Και παρόλο που στην αρχή η ταινία φαινόταν προβλέψιμη, όταν ζεις το ίδιο προβλέψιμο τέλος που είχες στο μυαλό σου, στέκεσαι ανήμπορος και σοκαρισμένος. Τα πάντα γύρω σου ησυχάζουν και κάθεσαι και παρατηρείς κάθε λεπτομέρεια μέχρι να δώσεις στο μυαλό σου το κουράγιο να χωνέψει αυτό που έγινε.

Μην το ψάχνεις, απλά βρες την ταινία και δες την. Από τους πρώτους κορυφαίους ρόλους του Pacino, με εξαιρετική ερμηνεία, μια σκηνοθεσία που δίνει χύμα την πλοκή και σε κάνει να νοιώθεις ότι την ζεις από κοντά, αλλά που συνταράσσει συγχρόνως στις σκηνές που τα γεγονότα τρέχουν και υπάρχει δράση, και μια αληθινή ιστορία που δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαχρονική.